Όταν έρχεται η κουβέντα στα γκομενικά, ψοφάς να περιγράψεις με λεπτομέρεια στο κολλητάρι σου για το πώς έγινε όλη η φάση. Γουστάρεις να ξαναζήσεις όλη την κάψα, πάλι απ’ την αρχή. Γι’ αυτό δίνουν και παίρνουν οι λεπτομέρειες και το κολλητάρι κρέμεται απ’ τα χείλη σου με το ανάλογο σχόλιο κάθε φορά.
Το «σούξου μούξου» λοιπόν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, είναι απλά γαμάτο. Όταν όμως αρχίσει να επεκτείνεται στα της σχέσης, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Θυμήσου λοιπόν πώς άρχισα όλα. Τι ήταν αυτό που σε συνεπήρε απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Εκτός βέβαια από τον ίδιο τον άνθρωπο, ήταν αυτό το αβέβαιο που σε έκανε να τρελαίνεσαι, αυτό το ψάξιμο των ματιών το κρυφό, το γεγονός ότι είσαι μέσα στη χαλαρότητα, αλλά ο εσωτερικός σου Βεζούβιος έχει κάνει έκρηξη δέκα φορές.
Οι πρώτες ατάκες, αυτά που ήθελες να πεις και τελικά δεν τα είπες γιατί σε πιάνει κι αυτό το μικρό άγχος όταν σκέφτεσαι ότι και καλά απ’ αυτή σου την ατάκα κρίνεται η εντύπωση που θα δώσεις. Λες και δεν υπάρχει χρόνος για ν’ ακουστούν όλες εκείνες οι γλυκές μαλακιούλες που θέλει να πετάξει το στόμα μας. Την πρώτη φορά που θα ενωθείτε με τα ιερά δεσμά του οργασμού και στο τέλος θα έχεις εκείνο το ακαταμάχητο χαμόγελο μιας ατελείωτης μαστούρας, λες κι έχεις δει όλα τα sequel του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, σερί.
Γιατί λοιπόν να αναρωτηθείς « Πού πάμε; Τι κάνουμε; Είμαστε μαζί; Έχουμε σχέση; ». Γιατί να μην έχουμε εμείς οι γυναίκες αυτήν την τρομερή ορμόνη εν ονόματι προλακτίνη, που κάνει τους άντρες να κοιμούνται μετά το σεξ κι εμείς να θέλουμε να φτάσουμε το πνευματικό επίπεδο του Βούδα; Δεν υπάρχει λόγος.
Αν το σκεφτείς είναι ειρωνικό, γιατί στο πλαίσιο μιας σχετικά μακροχρόνιας σχέσης –και λέω σχετικά γιατί το «μακροχρόνια σχέση» για κάθε άνθρωπο είναι υποκειμενικό– αυτό που σκέφτεσαι είναι πόσο μαγικά ήταν στην αρχή, πριν θέσεις όρια και κάνεις κουβέντα για να προσδιορίσεις τι είστε τελικά.
Όπως και να ‘χει, όταν προσπαθείς να έχεις τον έλεγχο των πάντων –ειδικά στις σχέσεις– για να αισθάνεσαι μεγαλύτερη ασφάλεια, χάνεις την ουσία, δηλαδή τις στιγμές. Εμπιστεύσου ό,τι σου δίνεται κι αμφισβήτησέ το ταυτόχρονα. Στο πέρασμα των στιγμών θα κριθεί ποιο συναίσθημα θα επικρατήσει. Μέχρι τότε, απλά φρόντισε να απολαύσεις το άγνωστο γιατί το τι είστε τελικά, δε χρειάζεται καν να ειπωθεί με λόγια. Θα φανεί, θα το καταλάβεις.
Θα έχετε κοινή γραμμή, κοινή πορεία, χωρίς να προσπαθήσεις. Θα πετάς την πιο αστεία ατάκα στην παρέα και ταυτόχρονα θα σκέφτεσαι «ε ρε πούστη μου, γιατί να μην είναι μπροστά να τ’ ακούσει;». Θα θες να πληθαίνουν οι στιγμές που περνάτε μαζί, θα σε κάνει να γελάς. Θα συμβαίνει κάτι όμορφο στη ζωή σου και θα θες να το μοιραστείς, αλλά στην τελική γιατί; Αφού δεν έχετε κάτι, σωστά;
Κι όμως. Αυτό που συμβαίνει μεταξύ σας δεν υπάρχει λόγος να προσδιοριστεί με λέξεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα τι νιώθεις και τα σήματα που λαμβάνεις είναι πάντα καθαρά, γιατί όταν κάποιος γουστάρει, φαίνεται. Όπως φαίνεται κι εκείνος που δε γουστάρει. Μην επιτρέψεις στις ανασφάλειές σου να κυριαρχήσουν κι ενώ έχεις σήματα καθαρά, πάλι να αμφιβάλλεις για το αν είστε τελικά μαζί.
Τα λόγια λοιπόν είναι περιττά. Το μοναδικό αποδεκτό είναι το τρολαρίστικο «θέλεις να τα φτιάξουμε;» κι αυτό μόνο σε περίοδο αποκριάς ενώ είσαι ντυμένος σχολιαρούδι. Έτσι, ναι, μάλιστα! Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια λοιπόν, άφησε τις πράξεις να μιλήσουν. Ζήσε το. Μέχρι όπου πάει. Η ζωή είναι πολύ μικρή για οριοθετήσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
