Όταν έχεις μάθει να επιβιώνεις από όλα εκείνα που εσύ θεωρείς πέρασμα της γραμμής, όλα τα άλλα σου φαίνονται απλά. Νιώθεις σαν να έχεις επιβιώσει μια κόλαση για την οποία καμία βίβλος δεν κάνει αναφορά. Είναι το μυστικό σου το κρυμμένο, κάτι το οποίο λίγοι άνθρωποι θα διαβάσουν στα μάτια σου, γι’ αυτό και φροντίζεις να χαμηλώσεις το βλέμμα σου για να παραμείνει για πάντα μοναδικά δικό σου.
Δε σε φοβίζει πλέον η κρίση των άλλων. Έμαθες να τη χρησιμοποιείς. Γιατί μέσα απ’ αυτή, έμαθες να βλέπεις με τι έχεις να κάνεις απέναντί σου. Περιμένεις να σε κρίνουν, σου δίνουν έτσι την ευκαιρία να καταλάβεις ποιοι είναι και να πάρεις την απόφαση για το αν τους γουστάρεις τελικά, χωρίς να υποκύπτεις σε δράματα και μίζερες καταστάσεις. Είναι χάσιμο χρόνου για σένα.
Μπροστά σε δραματοποιημένες καταστάσεις που αφορούν κατινιές κι εγωπάθεια, έχεις μια αποστασιοποιημένη στάση, σχεδόν φευγαλέα, γιατί σε χτυπάει η βαριά κι ασήκωτη συνειδητοποίηση: Αν όλοι εκείνοι που διεκδικούν το βραβείο τίτλου «Ο πιο χαμογελαστός μαλάκας» , αφιέρωναν έστω και πέντε λεπτά στον εαυτό τους, το καλύτερο αύριο θα γινόταν πραγματικότητα κι όχι ένα όνειρο για το οποίο πολλοί προσεύχονται μα λίγοι αποτελούν μέρος του.
Έχεις αντιστρέψει όλους τους βασικούς όρους και ζεις με νόμους δικούς σου, γιατί δεν αντέχεις τον κοινωνικό όρο «αποδεκτός». Γιατί το παρελθόν σου, σου έχει διδάξει ότι δεν ορίζουν οι άλλοι τα όριά μας, αλλά εμείς οι ίδιοι. Κι αυτό γιατί σε ένα σοκάκι σκοτεινό με μια λάμπα μόνο στη μέση, δε θα διαλέξεις να σταθείς κάτω απ’ το φως της λάμπας, αλλά κάτω απ’ το σκοτάδι. Όχι γιατί προτιμάς το σκοτάδι, αλλά γιατί ξέρεις ότι κάτω απ’ το εκτυφλωτικό φως της λάμπας, δε θα βλέπεις τίποτα άλλο γύρω σου παρά μόνο τη μαυρίλα του σκοταδιού. Ενώ στεκόμενος κοντά στο φως, αλλά μέσα στο σκοτάδι, θα μπορείς να βλέπεις τα πάντα γύρω σου και κυρίως εκείνους που προτιμούν την εύκολη λύση της λάμπας.
Έμαθες να ερμηνεύεις αλλιώς, όλα εκείνα που στους άλλους φαντάζουν αδιανόητα, που προκαλούν παραλυτικό φόβο. Διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε δυο κατηγορίες. Σε βάζα. Ένα άδειο κι ένα γεμάτο. Αν πάρεις ένα πετραδάκι και το βάλεις στο γεμάτο βάζο και αρχίσεις να το κουνάς, δε θα κάνει θόρυβο. Αν βάλεις όμως το πετραδάκι στο άδειο βάζο κι αρχίσεις να το κουνάς, θα κάνει πολύ μα πολύ θόρυβο. Σωπαίνεις λοιπόν και μιλάς τις στιγμές που νιώθεις πως κάτι έχεις να πεις, χωρίς να κάνεις τον θόρυβο της ανασφάλειας.
Βλέπεις όλα εκείνα που κάποτε σε τρόμαζαν, τώρα να τα ενώνεις σαν κομματάκια παζλ για να σου λύσουν μυστήρια που θα κάνουν το μικρό ταξιδάκι της ζωής πιο διασκεδαστικό. Για σένα η φιλία κι ο έρωτας έχουν την μεγαλύτερη αξία γι’ αυτό κι όταν αγαπάς κάποιον, είναι για πάντα. Όταν κάποιος κερδίσει τη δύσκολη εμπιστοσύνη σου, δίνεσαι ολοκληρωτικά χωρίς δεύτερη σκέψη, κάνοντας την ύπαρξή σου το απόλυτο δώρο στη ζωή εκείνου που αγαπάς.
Γι’ αυτό όταν παλεύεις μέρα με τη μέρα με έναν κυνισμό που προσπαθεί να σε πείσει πως η λύση είναι να μη νιώθεις, τότε σίγουρα έχεις επιβιώσει ένα βαρύ παρελθόν. Κι αποτελείς βασικό παράγοντα για ένα λαμπρό μέλλον.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
