Εκείνοι που δεν αντέχουν να μένουν μόνοι

Υπάρχουν άνθρωποι μοναχικοί μα κι άνθρωποι μόνοι. Οι μοναχικοί είναι εκείνοι που αγαπούν τη μοναξιά τους, ίσως λίγο περισσότερο απ’ ό,τι θα πρεπε. Λίγο παραπάνω από κείνα τα όρια που θέτει ο νους. Δεν τους νοιάζει και πολύ. Βρίσκουν, στη μοναχικότητά τους, μια λυτρωτική ηρεμία την οποία αδυνατούν να νιώσουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Γνωρίζουν πολύ καλά πως η ηρεμία που αναζητούν, βρίσκεται μέσα μας κι όχι μέσα σε άλλους.

Αυτή την ηρεμία, κυνηγάς κι εσύ. Χρόνια τώρα. Την ψάχνεις παντού, σε φίλους, οικογένεια, συντρόφους. Γι’ αυτό απεχθάνεσαι τη μοναξιά. Γιατί να είσαι μόνος, όταν μπορείς να έχεις κάποιον δίπλα σου να νοιάζεσαι και να αγαπάς; Σου προσφέρει αυτό που αναζητάς, παροδικά πάντα, γιατί οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι μα και εκνευριστικά προβλέψιμοι, αφήνοντάς σε εκτεθειμένο όχι μόνο στις αδυναμίες τις δικές τους μα και τις δικές σου.

Παροδικά λοιπόν, αναζητάς, την ηρεμία και την ανακούφιση που σου προσφέρει μια σχέση. Όταν έχεις κάποιον δίπλα σου κι έχεις μάθει να αγαπάς περισσότερο τους άλλους και λιγότερο τον εαυτό σου, όταν ξαφνικά μπορεί να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τη μοναξιά, έρχεται κι η συνειδητοποίηση. Εκείνη η γυμνή αλήθεια που σου δείχνει ότι δεν μπορείς να μείνεις μόνος ούτε για λίγο, ακριβώς επειδή έχεις συνηθίσει πλέον να φροντίζεις πάντα κάποιον άλλον ως προτεραιότητα και μετά εσένα.

Θυμώνεις λοιπόν, στις περιόδους εκείνες που δεν έχεις σχέση, βρίσκεσαι έξω απ’ τα νερά σου, πνίγεσαι και δεν ξέρεις γιατί. Όταν ο φόβος σου μετατρέπεται σε λανθασμένη φυσικότητα των πραγμάτων, τότε έχεις δημιουργήσει ένα χρυσό κελί για την ελευθερία του εαυτού σου. Ο πιο δύσκολος δρόμος που θα διαβείς ποτέ, είναι εκείνος που μαθαίνεις τον εαυτό σου. Μαθαίνεις να τον αγαπάς, να τον σέβεσαι και να του δίνεις την απαιτούμενη ελευθερία που χρειάζεται. Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, αν δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλο στο μέγιστο βαθμό της ψυχής σου.

Για να μη διαβείς λοιπόν το δρόμο της αυτογνωσίας – αυτόν που σου λέει πως επιβάλλεται να μείνεις κάποια στιγμή μόνος, για να τεστάρεις τα όριά σου, να ανακαλύψεις τον εαυτό σου – δημιουργείς έναν άλλο δρόμο, εκείνον της φροντίδας προς τους άλλους που δείχνει την ανιδιοτέλεια και την αδυναμία σου. Τι να κρύβεις άραγε; Μήπως ήδη ξέρεις πως το να έχεις κάποιον δίπλα σου, πάντα, σε βοηθάει στο να μη σκέφτεσαι και να μη βλέπεις κάποια πράγματα; Ίσως και να ξέρεις. Και να αφήνεις τα πράγματα ως έχουν, γιατί φοβάσαι πως η αλήθεια θα σε τσακίσει.

Είναι εθιστική συνήθεια. Επικίνδυνη. Όταν κάνεις κάτι για χρόνια, γίνεται συνήθεια, που δύσκολα την κόβεις. Μαθαίνεις σε αλληλοεξαρτώμενες σχέσεις που ουρλιάζουν ημερομηνία λήξης -κυρίως συναισθηματική- και ψάχνεις μέσα σ’ αυτές να κρυφτείς, όχι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Το θέμα είναι να συνυπάρχεις με μια ψυχή, να γίνεστε ένα, να τη λατρέψεις γιατί υπάρχει, μόνο και μόνο γι’ αυτό. Όχι επειδή μπορεί, για λίγο, να σωπάσει τους φόβους σου.

Μη θυμώνεις με την αλήθεια, θύμωσε με τη συνήθεια. Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου κι ας τον βρίζεις μερικές φορές. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να απαρνηθείς τη δύναμή σου, για το βόλεμά σου.  Στην τελική, ζεις σε έναν κόσμο που εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, δείχνοντάς μας καινούργιους, πανέξυπνους και πρωτοποριακούς τρόπους θεοποίησης της μοναξιάς. Για να τονίσει και να θρέψει το φόβο της ανασφάλειας.  Και για να αντιμετωπίσεις τον κόσμο, πρέπει να αγαπήσεις πρώτα εσένα και μετά τους άλλους.