Αχ, αυτή η αλήθεια. Η στιγμή, ο χρόνος και η ποιότητα κρίνονται βάσει αλήθειας. Για κάποιους είναι υποκειμενική και για άλλους αντικειμενική. Άλλοι νομίζουν πως την ξέρουν, άλλη φλερτάρουν μαζί της αδιάκοπα χωρίς να την κάνουν δική τους, κι άλλοι την αποφεύγουν για μια ζωή, γιατί δεν αντέχουν το βάρος που κουβαλάει.
Η αλήθεια από μόνη της, είναι γυμνή. Τα στολίδια που βλέπουμε γύρω της είναι είτε ψέματα, είτε φόβος. Αν αναλογιστούμε ότι μπορούμε να ζήσουμε μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να δούμε πίσω από τα στολίδια και την προσωρινή ανακούφιση που φέρνουν τα θαμπά φώτα τους, είναι πραγματικά αστείο. Και επίφοβο.
Για να φτάσεις στην προσωπική σου αλήθεια ο δρόμος είναι μπροστά σου. Εσύ διαλέγεις πού πηγαίνεις. Είναι επικίνδυνη κάποιες φορές, μα τόσο απαραίτητη. Το μυστικό λοιπόν είναι να την κάνεις σύμμαχό σου. Σου λύνει το μυστήριο της ζωής; Όχι, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Σκοπός της είναι να την έχεις βαθιά χαραγμένη μέσα σου, έτσι ώστε κάθε βήμα που κάνεις να χαράζει τη δική σου, πολύχρωμη γραμμή, ανάμεσα στο πιο δημοφιλές χρώμα του 21ου αιώνα. Το γκρι.
Τι κι αν πέσαμε πολλές φορές; Κι άλλες τόσες θα ξανασηκωθούμε. Γιατί το έπαθλο είναι στολισμένο με πνοή ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Πέντε λεπτά αρκούν για να νιώσεις τη δύναμη της ψυχής σου. Κι ας φαντάζουν αυτά τα πέντε λεπτά αιώνας. Ένας αιώνας τόσο τρομακτικά όμορφος, που ξεχνάς επιτόπου όσες φορές έχεις πέσει και θα το έκανες το ταξίδι πάλι από την αρχή. Μόνο και μόνο για να βιώσεις ξανά αυτόν τον πεντάλεπτο αιώνα. Όμως τα πιο απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο δύσκολα να υλοποιηθούν.
Το να νικήσεις το φόβο (σου) και να έχεις αντικειμενική αυτογνωσία είναι από τα πιο δύσκολα πνευματικά ταξίδια της ζωής. Η ζωή είναι πολύ μικρή κι ο φόβος την κάνει είτε μικρότερη, είτε αιώνια ατελείωτη. Το πόσο θα τον αφήσεις να σε επηρεάσει είναι μια προσωπική απόφαση. Μπορεί να αφήνουμε το χρόνο να περνάει, όντας υπνωτισμένοι από το φόβο και την εσφαλμένη αυτογνωσία. Και να είμαστε εικονικά ευτυχισμένοι γιατί η άγνοια «σώζει».
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή τυπική ή ουσιαστική. Η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι σαν ένα μακρύ ευθύγραμμο σκοινάκι. Όταν κάνουμε ένα λάθος δημιουργείται στο σκοινάκι ένας μικρός κόμπος. Με λίγα λόγια, όσο περισσότερα λάθη κάνουμε, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια στην αλήθεια μας. Αν όμως δεν έχουμε τη σωστή αυτογνωσία για να τη δούμε ατόφια, τότε οι κόμποι θα γίνουν ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος. Χωρίς αρχή και τέλος.
Η αντικειμενική αυτογνωσία είναι παντρεμένη με τη λογική κι έχει εραστή το συναίσθημα. Δύσκολο μα όχι ακατόρθωτο. Αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που μπορεί να πετάξει χωρίς φτερά, τότε αυτό φαντάζει μια ωραία βολτούλα πάνω σε ουράνιο τόξο.
Τίποτε όμως δεν θα συγκρίνεται ποτέ με την αθάνατη εκείνη αίσθηση που σου παίρνει την ανάσα για κλάσματα δευτερολέπτων. Και με κείνο το απειροελάχιστο χρονικό διάστημα όπου συνειδητοποιείς ότι έχεις ανασάνει πιο ανάλαφρα από ποτέ. Κι έτσι βλέπεις επιτέλους τον εαυτό σου. Και πορεύεσαι αψηφώντας το χρόνο. Ορίζοντάς τον μόνο εσύ.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
