Αν μετρήσεις τα ψυχοσωματικά που έχεις αποκτήσει σε συσκευασία δώρου απ’ το άγχος που έχεις βιώσει μέχρι στιγμής, θ’αρχίσεις να πίνεις για να ξεχάσεις τον αριθμό τους. Γιατί; Γιατί ενώ έχουμε καταφέρει να θεοποιήσουμε ό,τι μας φοβίζει και μας συναρπάζει, δεν μπορούμε να ελέγξουμε το άγχος που μας επιφέρουν πράγματα ή καταστάσεις που δεν μπορούμε ν’αλλάξουμε.
Άγχος για το σύντροφό σου, που συνοδεύεται με την ελπίδα. Ελπίδα ότι κάτι μπορεί ν’αλλάξει σε κάνει να πολεμάς μέχρι τελικής πτώσης. Περιτριγυρίζεσαι από έναν όμορφο και κρυφό ιδεαλισμό ότι τα πράγματα θ’αλλάξουν αν προσπαθήσεις αρκετά. Όταν βλέπεις όμως ότι δεν αλλάζουν, κατηγορείς τον εαυτό σου ότι δεν προσπαθείς αρκετά. Γιατί «ο επιμένων νικά». Βεβαίως, βεβαίως και νικά. Όταν πολεμά για τον εαυτό του όμως, όχι όταν πολεμά για ν’αλλάξει τους άλλους.
Δεν το δέχεσαι όμως και νευριάζεις. Νευριάζεις με τη ζωή σου, με τους πάντες γύρω σου, προσπαθώντας να καταλάβεις τι έχει πάει στραβά, γιατί να συμβαίνει σε σένα αυτό. Πιέζεσαι, αγχώνεσαι και στην ουσία σαμποτάρεις τις στιγμές ηρεμίας σου για καταστάσεις και ανθρώπους που δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ. Έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε το πρόβλημα κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Εάν ένα πρόβλημα βρίσκεται στο δεύτερο σκαλάκι, εμείς έχουμε την τάση να το μεγαλοποιούμε και να το φτάνουμε στο δέκατο, κάνοντας έτσι κακό μόνο στον εαυτό μας. Η μεγέθυνση έρχεται απ’ το φόβο της λογικής και τη λογική του φόβου. Φόβος της λογικής, όταν η ίδια η λογική σου δείχνει πράγματα που εσύ αρνείσαι να δεχτείς. Λογική του φόβου ότι συνειδητοποιείς ότι φοβάσαι και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Και δεν μπορεις να κάνεις κάτι γι’ αυτό.
Τι να ‘ναι αυτό, όμως, που σε κάνει να βλέπεις μπροστά σου τοίχο και προτιμάς να τον αγκαλιάσεις απ’ το να στρίψεις και να πας σε χίλιους άλλους δρόμους μ’ άγνωστο προορισμό; Να ‘ναι μόνο ο φόβος του αγνώστου; Το άγχος του ρίσκου; Ή το γεγονός ότι απ’ αυτή σου την απόφαση θα επηρεαστούν άτομα που αγαπάς; Μην περιμένεις να σου φύγει ο φόβος και το άγχος για να μπορέσεις να προχωρήσεις, γιατί αυτό δε θα γίνει ποτέ. Αποδέξου τα γεγονότα και προχώρα. Άφησέ τα να προχωράνε δίπλα σου, μόνο φρόντισε να μη σου κλείνουν το δρόμο. Και μην ξεχνάς το βασικό. Είσαι η αντανάκλαση αυτών που αγαπάς. Οπότε η κινητήριος δύναμη στη σχέση σας είναι το δέσιμο και η εμπιστοσύνη, όχι ο φόβος και το άγχος. Κι ακριβώς επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ποτέ ιδανικές, μη σε τρομάζουν οι λακκούβες. Έχε εμπιστοσύνη σ’ αυτό που σας δένει.
Τι γίνεται όμως με τα «δεν μπορώ» που επιβάλεις στον εαυτό σου; «Δεν μπορώ να τ’ αλλάξω, δεν μπορώ να το ξεπεράσω» . Ναι, μπορείς. Ίσως να μη σου δίδαξε κανένας το να πιστεύεις στον εαυτό σου, αλλά μικρό το κακό, απ’ τη στιγμή που μπορείς να το κάνεις εσύ ο ίδιος. Είναι μια τεράστια αλλαγή το να μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου αντικειμενικά. Τρομάζει, γιατί σε κατακλύζει το συναίσθημα, σε παραλύει σιωπηλά ενώ χαμογελάς και λες σ’ όλους πόσο καλά είσαι.
Όλοι μας έχουμε μια αντίσταση στην αλλαγή, στο να νιώσουμε ή να δούμε κάτι διαφορετικά απ’ ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Δεν είναι όμως πολύ καλύτερο ν’ αντιμετωπίζεις ένα άγχος που θα έχει ημερομηνία λήξης, απ’ αυτό που δε θα έχει, επειδή προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι το παστίτσιο έχει γεύση ανανά; Είναι θέμα προοπτικής. Γιατί στην τελική δεν έχει σημασία τόσο πολύ τι γεύεσαι, όσο το αν σου κάνει καλό. Κι αυτό το ξέρεις εσύ. Και μάλιστα καλύτερα απ’ τον καθένα.
Επιμέλεια κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
