Η δουλειά είναι εύκολα ερωτεύσιμη. Μπορείς να πέσεις με τα μούτρα χωρίς να φοβάσαι. Σε διευκολύνει. Βοηθάει να μη σκέφτεσαι πράγματα που δε θέλεις. Το μυαλό σου υπερφορτώνει από κάτι που κάνεις για σένα και σ’ αρέσει. Εσύ τραβάς τα όρια και δε φοβάσαι για τα ρίσκα, γιατί μέσα στον κύκλο τους είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Σ’ αρέσει γιατί το ρίσκο της δουλειάς περιλαμβάνει μόνο τον εαυτό σου. Γιατί και να χάσεις το ρίσκο, θα θεωρηθείς άτυχος κι όχι μαλάκας. Γιατί στην τελική προτιμάς να πέσεις από τρικλοποδιά που θα βάλεις εσύ στον εαυτό σου παρά από κείνη που θα την προκαλέσει άλλος. Τότε όμως μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι εσένα ακόμα περισσότερο. Πεισμώνεις, δυναμώνεις και μαθαίνεις να σε εμπιστεύεσαι σε τρομακτικό βαθμό.
Είναι πιο εύκολο να αγαπάς κάτι που του δίνεις εσύ ψυχή. Γι’ αυτό και δουλεύεις. Σκληρά. Ο εαυτός σου δε σε διαψεύδει, γι’αυτό κι η δουλειά δεν πληγώνει. Είναι που μιλάει και κείνος ο εγωισμός. Που στα ‘λεγε απ’ την αρχή πως καλύτερα είναι να μη ρισκάρεις να εκτεθείς παρά να εκτεθείς και να πληγωθείς. Είναι το τελευταίο που θες ν’ακούσεις φυσικά, καθώς προσπαθείς να καλύψεις την πληγή σου για να μην τη δει κανείς.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πού μπορεί να φτάσει κάποιος για να μην παραδεχτεί στον ίδιο του τον εαυτό ότι πληγώθηκε στον έρωτα. «Όταν αγαπάς κάποιον του δίνεις την απόλυτη δύναμη να σε καταστρέψει, απλά τον εμπιστεύεσαι να μην το κάνει». Κι αν λοιπόν το κάνει, βρίσκεις τον πλέον μεθοδικό τρόπο να μαζέψεις όλα εκείνα που ήσουν κάποτε, μέσω της εργασιοθεραπείας.
Προτιμάς λοιπόν να εξαντληθείς στη δουλειά, έτσι ώστε να πέσεις για ύπνο γρήγορα, να ξεφύγεις απ’ τη νύχτα. Είναι μεγάλη πλανεύτρα η νύχτα, ανήκει σε όλους και σε κανέναν ταυτόχρονα. Τώρα όμως τη φοβάσαι, ειδικά εσύ που την έχεις συνδυάσει με τη λησμονιά. Τη νύχτα είναι που χορεύει η συνείδησή σου, μέσα σε μια πραγματικότητα την οποία αρνείσαι να δεχτείς. Προσπαθείς λοιπόν να την προσπεράσεις και ποντάρεις στον χρόνο να σου κάνει το χατίρι.
Έμαθες ν’αντέχεις τον πόνο που θα προκαλέσεις εσύ στον εαυτό σου. Για σκέψου, μια απλή γρατζουνιά. Μια γρατζουνιά που την προκάλεσες εσύ, δε θα έχει τον ίδιο πόνο με μια άλλη, που προκλήθηκε ξαφνικά κι όχι από δικό σου χέρι. Ο αναπάντεχος πόνος ξεσκίζει τα όρια του υποφερτού, γιατί έρχεται ξαφνικά, δεν το περιμένεις. Οι δικές σου γρατσουνιές είναι ιστορίες θαυμασμού, γουστάρεις να τις δείχνεις γιατί σε κάνουν πιο δυνατό. Όχι μόνο το προκάλεσες, αλλά το άντεξες κιόλας, κάτι που σε γεμίζει δύναμη κι αυτοπεποίθηση.
Άλλα σημάδια όμως, τα κρύβεις από όλους. Γιατί είναι από άλλους. Δε θες να θυμάσαι τι αντιπροσωπεύουν, πόσο μάλλον να τα μοιραστείς. Ίσως νιώθεις ότι εκείνα κρύβουν την αδυναμία σου. Την αδυναμία που έδειξες στο να δώσεις σε κάποιον τη δύναμη να σε καταστρέψει και τελικά το έκανε. Είναι όμως τελικά αδυναμία;
Κι έτσι, δουλεύεις. Δούλα και κυρά η εργασία, ψυχοθεραπεία απ’ τις παλιές και πολύ αποτελεσματικές. Δεν είναι δα και λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που έφτασαν πολύ ψηλά έχοντας ως κίνητρο ένα σημάδι που αρνούνται να παραδεχτούν πως υπήρξε ποτέ αληθινό.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
