Όταν είδα για πρώτη φορά άνθρωπο να κλαίει από ανασφάλεια κι εγωισμό, χώθηκε μέσα στο πετσί μου ο πραγματικός ορισμός της ευαισθησίας. Κι εκεί έρχεται ο μετεωρίτης, όπου σκάει με ορμή, αλλά δεν καταστρέφει τίποτα. Το αντίθετο, σε κάνει να δεις τι πραγματικά υπάρχει γύρω σου. Γιατί αν το καλοσκεφτείς ο μετεωρίτης δε θα κάνει ζημιά στον ουρανό, αλλά στο έδαφος. Εκεί που νομίζεις ότι πατάς γερά.
Μα τι γίνεται; Εσένα σου είχανε μάθει να κρύβεις την ευαισθησία σου γιατί θεωρούνταν αδυναμία και περίμενες να βρεις κάποιον που να μπορέσει ν’ αντέξει το μυστικό σου αυτό, χωρίς να το εκμεταλλευτεί. Το θεωρούσες δεδομένο ότι η ευαισθησία είναι ένα επτασφράγιστο μυστικό, κάτι που όλοι γνώριζαν μα κανείς δε μιλούσε ανοιχτά γι’ αυτό.
Κι αυτό γιατί προτιμάς να φανείς σκληρός παρά αδύναμος. Γιατί θυμάσαι όλα εκείνα τα λόγια των ανθρώπων που αναφέρθηκαν στην ευαισθησία με ένα γλυκό τόνο φωνής «Άχου το μωρέ» ή κι απαξίωσης «Μη λες και πολλά, είναι ευαίσθητος αυτός, θα βάλει τα κλάματα». Πόσο bullying να δεχτεί πια, μια πτυχή του εαυτού μας που θα ‘πρεπε να υμνείται κι όχι να θεωρείται αδυναμία. Κι έχεις φτάσει σε σημείο να αναπτύξεις πανέξυπνους και πολύπλοκους μηχανισμούς άμυνας για να κρύψεις αυτό που κρύβει τη μεγαλύτερή σου δύναμη.
Σε ‘καναν να πιστέψεις ότι είσαι αδύναμος επειδή νιώθεις τα πάντα στον ύψιστο βαθμό τους κι επειδή φαίνεται πως μπορεί να λυγίσεις εύκολα. Σκέψου όμως πόσες φορές έχεις δεχτεί να καταπιέσεις τον εαυτό σου, να θυσιάσεις τις επιθυμίες σου για να μη στεναχωρήσεις κάποιον που αγαπάς, προτίμησες οικειοθελώς να σβήσεις το χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου για να το ζωγραφίσεις σε κάποιον άλλο.
Κι εκεί λοιπόν, αντιστρέφονται οι ρόλοι. Ο ευαίσθητος γίνεται ο δυνατός που νομίζει πως είναι ο αδύναμος κι ο φαινομενικά δυνατός κρύβει την ουσιαστική αδυναμία. Αχ, αυτή η «δύναμη που ασκούν οι αδύναμοι πάνω στους δυνατούς».
Κι ακριβώς επειδή η ευαισθησία είναι αστείρευτη πηγή δύναμης, ο πραγματικά ευαίσθητος μπορεί να συνεχίσει να θυσιάζει τον εαυτό του στις αδυναμίες των άλλων, μέχρι να τον πνίξει η ίδια του η ψυχή. Αυτοκαταστροφικοί σε σημείο ποιητικό, πρέπει να μάθουν ν’ αγαπούν τον εαυτό τους, να έχουν αυτόν τον υγιή εγωισμό που θα τους κάνει να απομακρύνονται από τοξικές καταστάσεις κι ανθρώπους που είναι ήδη πνιγμένοι, αλλά δεν το ξέρουν.
Μα εκεί είναι που σε χτυπάει η ειρωνεία στο κεφάλι, γιατί αυτοί που είναι ήδη πνιγμένοι σου λένε ότι προσπαθούν να σε σώσουν γιατί έτσι όπως πας θα πνιγείς. Και συνεχίζουν προσπαθώντας να κλέψουν αυτό που δεν έχουν, αλλά προσποιούνται ότι τους περισσεύει.
Μια λύση που θα δώσει φως στο τούνελ, ειδικά τη στιγμή που νιώθεις ότι πνίγεσαι, είναι να τους γράψεις όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Κι όταν λέω όλους, δεν εννοώ τους δικούς σου ανθρώπους, μιλώ για κείνους που αν πραγματικά ήταν δικοί σου άνθρωποι, δε θα επέτρεπαν ποτέ να βάλεις τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου κάτω απ’ τα δικά τους.
Δεν κουράστηκες να βλέπεις όνειρα να καταστρέφονται, ανθρώπους να σβήνουν συναισθηματικά και φιλίες να διαγράφονται, μόνο και μόνο επειδή οι ηττημένοι ασκούν συναισθηματικό εκβιασμό και καταπίεση σε ανθρώπους με καλή ψυχή;
Αποστασιοποιήσου απ’ την καταπίεση. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να τον μάθεις και να του υπενθυμίζεις πως δε σώζονται όλοι, ειδικά εκείνοι που δε θέλουν να σωθούν.
Δυνατός είναι εκείνος που διαλέγει την κόλασή του για να προσφέρει τον παράδεισό του απλόχερα. Πριν όμως σε καταβάλλει το αίσθημα της αυτοθυσίας, σκέψου πως η μεγαλύτερη προτεραιότητα είναι να σώσεις πρώτα τον εαυτό σου. Γιατί στην τελική, όταν είσαι με τους σωστούς ανθρώπους, δε θα υπάρχει κόλαση.
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
