Πλέον χαμογελάμε αντί να σηκώνουμε το μεσαίο δάχτυλο

Μεγαλώνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δε χρησιμοποιείς το «άντε γαμήσου» όσο συχνά θέλεις. Τι καλά που ήταν όταν ήσουν στην εφηβεία και το έλεγες αβέρτα! Απορούσες τότε πώς οι πιο μεγάλοι χαμογελούσαν ενώ θα μπορούσαν απλά να βρίσουν για να ξεσπάσουν. Δεν το καταλάβαινες κι ενδεχομένως να το θεωρούσες κι ελαφρώς υποκριτικό κι απλά απολάμβανες το γεγονός ότι μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.

Άλλαξαν όμως τα πράγματα, έτσι δεν είναι; Τώρα μπορείς να δεις την ανελέητα μεγάλη γκάμα καντηλιών που κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο. Και το ξέρεις γιατί πολλές φορές, αυτό κρύβει και το δικό σου. Όχι, δεν προσποιείσαι, απλά έχεις πλέον μάθει. Έχεις χάσει πολλές φορές το δίκιο σου με το να μην επιτρέπεις στη διαλλακτικότητα να σου διδάξει πως πρέπει να μεταφράζεις αυτό που θες να εκφράσεις.

Είτε είναι συνάδελφος είτε εικονικός φίλος, κάποιος που σου τη σπάει απίστευτα τέλος πάντων. Το νιώθεις με το να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο από μακριά. Βράζει το μέσα σου, σκηνοθετείς ολόκληρη χορογραφία με βάση το μεσαίο δαχτυλάκι του χεριού σου, δημιουργείς πρωτόκολλο ολοκαίνουργιων, γαμάτων προσβλητικών λέξεων που θες να χρησιμοποιήσεις. Κι όση υπερηφάνεια κι αν νιώθεις εκείνη τη στιγμή για τη δημιουργικότητά σου, δεν το εξωτερικεύεις. Απλά το μεταφράζεις. Σε χαιρετάει κι ανταποκρίνεσαι με ένα όμορφο χαμόγελο, ενώ το μάτι σου γυαλίζει γλυκά.

Σε καμία περίπτωση δε θα κάνεις τη χάρη σε τέτοιον άνθρωπο. Να του δώσεις την ευχαρίστηση να ρίξει λάσπη επάνω σου, έχοντας πετύχει αυτό που θέλει εξ’αρχής. Να σε εξαγριώσει. Γιατί αν το καταφέρει, ο μαλάκας της υπόθεσης, θα βγεις δυστυχώς εσύ, όσο δίκιο κι αν έχεις.

Είναι δύσκολο να κουμαντάρεις αυτό το αξιαγάπητο αγρίμι που κρύβεις μέσα σου και να μην το αφήσεις ελεύθερο για να αποδείξεις πως υπάρχουν λυκάνθρωποι κι εν ώρα φωτός. Καλό είναι όμως να πηγαίνεις λίγο κόντρα στον εαυτό σου. Μεγαλώνεις τα όριά σου, ωριμάζεις και μαθαίνεις να παίζεις με τα όρια εκείνων που θέλουν να σε βγάλουν έξω απ’ τα δικά σου.

Δεν έχει να κάνει πάντα με τον αυθορμητισμό, δυστυχώς. Το κοινωνικό παιχνίδι είναι σαν ένα παιχνίδι σκάκι, τόσο έξυπνα στημένο, που κρυφά σου επιτρέπεται να το παίξεις με κανόνες δικούς σου, αρκεί να τους περάσεις με τρόπο τέτοιο, ώστε ο «αντίπαλος» να νομίζει ότι οι κίνηση ήταν δική του κι όχι δική σου. Εκεί κερδίζεις. Ακόμη κι όταν κάνεις τη λάθος κίνηση.

Έτσι μαθαίνεις τον εαυτό σου. Με το να μη γίνεσαι πιόνι ενός παιχνιδιού, αλλά με το να δημιουργείς κανόνες για το πώς θα παίξεις και να τους αλλάζεις ανάλογα με τον παίχτη. Εννοείται πως θα υπάρχουν στιγμές που απλά θα το πεις αυτό που έχεις να πεις, κι ας χάσεις. Δε θα σε νοιάξει και να «χάσεις» έναν γύρο του παιχνιδιού ή ακόμα κι ολόκληρο το παιχνίδι, για να πεις το πολυπόθητο «άντε και γαμήσου» και να το ευχαριστηθείς απ’ τα βάθη της ψυχής σου. Αρκεί η απόφαση αυτή να είναι καθαρά δική σου, κι όχι εκείνων που στο προκάλεσαν.

Γι’ αυτό χαμόγελα μόνο! Χαμόγελα παντού! Σε όλους. Κάποιοι θα νιώσουν το αληθινό σου χαμόγελο και κάποιοι άλλοι το μεταφρασμένο.