Κάποτε ο Σοφοκλής εξυμνούσε έναν έρωτα ανίκητο στη μάχη.
Σήμερα για μία εναλλακτική στην ήττα της μάχης, σπάνε πιάτα πρώτο τραπέζι πίστα υπό τους ήχους του «Ο έρωτας με έρωτα περνάει».
Πίνουν ακριβοπληρωμένα ποτά σε επιχρυσωμένα μπουκάλια, σαν να τους προσφέρουν το ελιξίριο που θα θεραπεύσει αναμνήσεις, συναισθήματα, πόνο και νοσταλγία.
Αργά τις νύχτες, θολωμένοι από τον καπνό και την φασαρία δίνουν υποσχέσεις στον εαυτό τους να κάνουν χώρο κάπου μέσα τους για καινούριες αγάπες, λιγότερο επίπονες. Να ξεχάσουν και να προχωρήσουν σε κάτι πιο αδύναμο και πιο διαχειρίσιμο.
Εξοργισμένοι καταριούνται τον έρωτα και ξεκινούν πόλεμο εναντίον του.
Ωστόσο δεν υπάρχει «Έρωτας ή Πόλεμος».
Υπάρχει έρωτας και πόλεμος. Πάνε πακέτο.
Μια σειρά από καταστροφές που οδηγεί στην νίκη.
Να ξεπερνάς τον φόβο, να οπλίζεσαι με θάρρος και να ζεις.
Σαν πραγματικός ήρωας που τολμά να πολεμά και να ερωτεύεται.
Αν τυχόν αφανιστεί ο έρωτας στο μέλλον, θα λείψει και ο λόγος για επανάσταση.
Θα δημιουργηθούν κοινωνίες δεκτικές και πιο κατευθυνόμενες από ποτέ.
Όποιος βάζει φωτιά στον έρωτά του, γίνεται ο ίδιος καμένο χαρτί.
Και αυτοί που μεθάνε, χορεύουν και βρίζουν πάνω στα αποκαΐδια του;
Θα πληρώσουν το λογαριασμό και όταν σβήσουν τα φώτα και σταματήσουν τα τραγούδια, θα φύγουν από το μαγαζί . Θα γυρίσουν σπίτι ζαλισμένοι και ηττημένοι.
«Κάποια μέρα η επιστήμη θα γεννήσει μια μηχανή ή μια δύναμη τόσο τρομακτική που ακόμη και ο άνθρωπος, ο πολεμιστής, θα κυριευτεί από τέτοιο τρόμο, που θα εγκαταλείψει το πόλεμο για πάντα», είχε πει ο Τ. Έντισον.
Μήπως αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε ένα εργαστήριο επιστήμονες που ψάχνουν το φάρμακο κατά του έρωτα;
Θα χορηγείται ενέσιμο σε βρέφη και θα είναι προληπτικό για τυχόν σκιρτήματα.
Σε έκτακτα κρούσματα οι ασθενείς θα υποβάλλονται σε καραντίνα ή λοβοτομή.
Άμα δεν θέλουμε, θα μας ψεκάζουν με αυτό;
Με το ζόρι να κατευνάσουν συναισθηματικές και συνειδησιακές εκρήξεις;
Εγώ πάλι ελπίζω σε διακόσια χρόνια από τώρα, ο έρωτας να είναι παράνομος.
Μόνο τότε θα τον ζουν όσοι τον αξίζουν.
Αυτοί που θα παραβιάζουν νόμους διακινδυνεύοντας τον θεσμοθετημένο κόσμο τους.
Θα είναι ρίσκο αληθινό και όχι ψευδαίσθηση. Θα διακυβεύεται η ύπαρξη τους.
Να απαγορεύεται λοιπόν στο μέλλον, για να είναι πιο αληθινός, λιγότερο προσβάσιμος και ανθεκτικός στις κακές απομιμήσεις. Να υπάρχουν εμπόδια και να πάψει να θεωρείται δεδομένος.
Να τον λαχταρούν και να θυσιάζουν την βολή τους για αυτόν.
Για να υπάρξει ξανά το «Έρως ανίκατε μάχαν».
Να γεννηθούν παραβάτες που τολμούν.
Τώρα όμως που έχεις την ελευθερία να ζεις τον έρωτα χωρίς ποινές, μπορείς να τον ζήσεις σα να είναι παράνομος;
Σαν να είναι πόλεμος με μόνο αντίπαλο το συμβατικό και αδρανοποιημένο «εγώ» σου;
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
