Κάποιοι τριγυρνούν έξω και εξετάζουν τη ζωή μέσα από εμπειρίες, ενώ υπάρχουν γύρω μας και αυτοί που διεκδικούν μπροστά από μια οθόνη όσα στερούν οι ίδιοι από τον εαυτό τους.
Ένας υπολογιστής ή ένα κινητό να ταΐζουν ανασφάλειες, κενά, κατευνασμένη συνείδηση. Χωμένοι στο κυνήγι μιας εικονικής ηδονής που προσφέρει η επιβράβευση στον κυβερνοχώρο.Αυτοπροβολή και ανάγκη για επιβεβαίωση από τους υπόλοιπους εθισμένους στην ίδια πλάνη.
Αφού όλα μία πλάνη είναι.
Σουλουπωμένες προσωπικότητες και απόψεις να εκτίθενται και να ζητιανεύουν αναγνώριση.
«Δώστε μου λίγη σημασία. Όχι εσείς που πίνετε καφέ μαζί μου. Ούτε εσύ που κάθεσαι στη διπλανή θέση στο λεωφορείο. Για εσάς είμαι κατειλημμένος τώρα. Οι υπόλοιποι γνωστοί-άγνωστοι όμως, θαυμάστε την περσόνα που έχω χτίσει.»
Ένα καλοπροσεγμένο «προφίλ» να αποτελεί την εικόνα του ανθρώπου και να είναι απόλυτο κριτήριο για την ποιότητα του.
Βαθιά λυπηρό.
Γράφουν λοιπόν ένα βαρύγδουπο και «ψαγμένο» status στο Facebook και μετά ανάβουν και ένα τσιγάρο λες και μόλις πηδήξανε το κατεστημένο. Σαν ανασφαλείς εραστές φουσκώνουν από περηφάνια και ρωτάνε «Σου άρεσε μωρό μου; Ήμουν ο καλύτερος;»
Χαμαιλέοντες στην ταυτότητα τους πηγαίνοντας με το κύμα της εποχής, θέλοντας όμως να αποδείξουν το αντίθετο. Από κοινωνικοπολιτικά ευαισθητοποιημένους επαναστάτες, μέντορες της εναλλακτικής μουσικής σκηνής μέχρι ερωτευμένους λαϊκούς τυπάκους και ξεκαρδιστικά χιουμορίστες.
Εξοργισμένοι με τις άδικες συνθήκες ζωής στη χώρα μας, παλουκωμένοι ωστόσο σπίτι τους να διαμαρτύρονται χτυπώντας το πληκτρολόγιο με κεφαλαία γράμματα.
Για εξέγερση στους δρόμους, ούτε λόγος. Παράπονα και γκρίνια για αυτονόητα προβλήματα, χωρίς να προτείνουν ή να ψάχνουν λύσεις.
Πληγωμένοι από έρωτες που τέλειωσαν άδοξα αναρτούν τραγούδια, φωτογραφίες με στιχάκια και αποσπάσματα από παθόντες ποιητές ή συγγραφείς. Νοσταλγούν χάδια, αγκαλιές και πάθη.
Και πώς ακριβώς θα τα ζήσουν αυτά, αν το μόνο πράγμα που αγγίζουν είναι το ποντίκι και το router τους; Όταν βρίσκονται έξω και αναζητούν τον κωδικό του wi-fi, απορρίπτοντας κοινωνικές σχέσεις και άμεση επαφή;
Η μόνη φλόγα που μπορεί να συναντήσουν είναι από την καμένη μπαταρία του λάπτοπ τους.
Και νομίζουν οτι ζουν. Νομίζουν ότι είναι σπουδαίοι, έχουν φίλους, ερωτεύονται, επαναστατούν.
Είναι κάποιοι μέσα στο τίποτα τους.
Έχουν καταδικαστεί να αφιερώνουν την ενέργεια και το ενδιαφέρον τους σε «κόκκινες ειδοποιήσεις». Έχουν εκπαιδεύσει τις καρδιές τους να σκιρτούν με «likes» και σχόλια.
Ένα αδιάφορο ενδιαφέρον που τους γεμίζει την λειψή ζωή που επέλεξαν.
Και όσοι τριγυρνούν ακόμα και ψάχνουν αμοιβαία βλέμματα, δράση πρόσωπο με πρόσωπο, λόγια που δεν πνίγονται στο πληκτρολόγιο τι θα βρουν; Σκυμμένα πρόσωπα να πατάνε κουμπιά και να τους προσπερνάνε; Δεν απέμεινε λίγη πραγματικότητα να μοιραστούν σήμερα οι άνθρωποι;
Για μια χούφτα στιγμές ζούμε και για αυτές θυμήσου να κλείσεις τον υπολογιστή σου και να αφήσεις το κινητό σου σπίτι.
Βγες και αναζήτησε μάτια που διψούν για επικοινωνία, στόματα που εκτοξεύουν ιδέες και σώματα που δεν φοβούνται να τα πλησιάσεις.
Δεν είσαι ούτε τα «post» σου, ούτε οι φωτογραφίες σου.
Είσαι τρισδιάστατος και σε καθορίζουν οι πράξεις σου.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
