Τα ετερώνυμα έλκονται.
Όχι. Ναι. Μπορεί.
Οι άκρως αντίρροποι άνθρωποι.
Όταν έρθουν σε επαφή υπάρχουν δύο τινά.
Είτε θα παρατηρήσουν τη διαφορετικότητα τους σε απόσταση ασφαλείας σαν επισκέπτες σε ζωολογικό κήπο, είτε θα μασήσουν σίδερα να λύσουν τα δεσμά τους και να παλέψουν.
Σώμα με σώμα. Μυαλό με μυαλό.
Το γεγονός ότι είναι αντίθετοι δε σημαίνει απαραίτητα πως είναι και συμπληρωματικοί.
Δεν γίνονται όλοι σύμβολο «Γιν-Γιανγκ» και δεν έπεται πάντα αρμονία αλληλοσυμπλήρωσης.
Βέβαια είναι προκλητικό το «αλλιώτικο».
Κινεί την περιέργεια και ξυπνά ένστικτα που ήταν σε χειμερία νάρκη.
Το φως και το σκοτάδι.
Δυο φάσεις διαφορετικές, εξίσου δυνατές και εντυπωσιακές.
Δεν υπήρξαν ποτέ εραστές.
Κανείς δεν είδε ξάστερο ουρανό σε μία φωτισμένη πόλη.
Κανείς δεν απήλαυσε μια ηλιόλουστη μέρα όταν την μουτζουρώνουν μαύρα σύννεφα.
Η ομορφιά τους σε όλο της το μεγαλείο θριαμβεύει μοναχική.
Όσοι ριχτούν στη μάχη να αντιμετωπίσουν, να συνυπάρξουν, να ερωτευτούν έναν ασυνήθιστο και διαφορετικό άνθρωπο, οφείλουν να γνωρίζουν τις επιπτώσεις.
Το μαύρο και το άσπρο θα ορμήσουν για μετωπική σύγκρουση.
Μπορεί καλύπτοντας το χάσμα τους να δημιουργήσουν σύμπλοκο γκρι και ανιαρό.
Μπορεί να πιτσιλιστούν σε όλο το χώρο και το αποτέλεσμα να είναι μαγικό.
Η απόσταση μεταξύ τους είναι χιλιομετρική, κουραστική και ίσως να φθείρει και τους δυο.
Να παραμείνουν στις βάσεις τους.
Να επικοινωνούν με σήματα καπνού, φωτοβολίδες που φωνάζουν «SOS.»
Ίσως να φωνάζουν «Σε θέλω».
Να κινηθούν τα βουνά για να μην στερηθεί κανείς την απολυτότητα που κάνει την έλξη τους καζάνι που βράζει.
Να βγαίνει ο ένας το πρωί να γράφει μηνύματα στους τοίχους της πόλης, για να τα δει ο άλλος όταν θα τριγυρνάει τα βράδια σε αυτήν.
Να κανονίζουν τις συναντήσεις τους το ξημέρωμα και στο ηλιοβασίλεμα, που μπορούν να εναρμονιστούν στιγμιαία, φευγαλέα.
Τότε θα είναι μαγνητισμένοι και ταιριαστοί χωρίς να υπολογίζουν χάσματα και αποστάσεις.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν απόλυτα ετερώνυμοι άνθρωποι διότι δεν είμαστε ούτε μπαταρίες, ούτε ηλεκτρικά κυκλώματα.
Φαντασιακά δημιουργείται η ανάγκη για πλήρη ανομοιομορφία, ώστε να αναζητούν όλοι «το άλλο τους μισό». Δεν υπάρχει.
Υπάρχουν όμως τρανταχτές διαφορές στα σημεία που αναζωπυρώνουν πάθος και έλξη.
Αυτά τα ψεγάδια που φουντώνουν τις εντάσεις και ταράζουν τα νερά.
Στα σημεία γίνονται οι αστρικές εκρήξεις.
Η ουτοπία δε βρίσκεται ούτε σε φωτοτυπημένους, πανομοιότυπους ανθρώπους, ούτε σε ολοκληρωτικά παράταιρους.
Είναι εκεί που οι ομοιότητες χτίζουν τις βάσεις, για να μην καταρρεύσει η σχέση στους σεισμούς που θα προκαλέσουν οι αντιφάσεις.
Η Πούλια κι ο Αυγερινός καταδικάστηκαν σε μια αέναη ζωή μακριά ο ένας από τον άλλον. Ερωτευμένοι.
Όλοι οι υπόλοιποι μπορούν παρά τις διαφορές τους να βρίσκονται σαν αστέρια στον ίδιο ουρανό που είτε θα πέσουν και θα γίνουν μια ευχή, είτε θα ενωθούν και θα γίνουν ένα «Big Bang».
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
