«Ψάχνω τον έρωτα.»
Έτσι μου είχε πει το πρώτο βράδυ που τον γνώρισα.
Χτες πάλι τον πέτυχα μετά από καιρό.
Ερχόταν προς το μέρος μου πάνω στη σανίδα του.
Πάντα δείχνει άτρωτος πάνω στη σανίδα του.
Πάντα χαμογελαστός και ανέμελος.
Εμφανίζεται όταν δεν το περιμένω και ανοίγει μια μπύρα να πιούμε παρέα.
Καθίσαμε στο γρασίδι και έστριψε ένα τσιγάρο.
«Τι έγινε; Τον βρήκες τον έρωτα;», του είπα και γέλασε.
«Μπα. Τον τελευταίο καιρό είμαι ερωτευμένος με τη ζωή. Είμαι ερωτευμένος με τις στιγμές.»
«Εσύ ακόμα τον κλωτσάς τον έρωτα κυνικό κορίτσι;», με ρώτησε ειρωνικά.
«Ε,ναι. Άμα δεν το κάνω θα με κλωτσήσει αυτός.»
Θυμάμαι που μου έλεγε να μην φοβάμαι τα συναισθήματα μου.
Οι συναντήσεις μας μετρημένες στα δάχτυλα.
Τυχαίες οι πιο πολλές αλλά ποιοτικές όπως θα έλεγε και αυτός.
Δεν ήταν ποτέ ερωτική ιστορία. Δεν χρειάζεται να ερωτευτείς έναν τέτοιο άνθρωπο για να τον αγαπήσεις.
Επίμονος και αδιάλλακτος στις απόψεις του.
Για αυτό μου είναι τόσο συμπαθής.
Ασυμβίβαστος και ανήσυχο πνεύμα έχοντας άποψη για την προσωπική μου ζωή κυρίως για να μου τονίσει τα λάθη μου.
Με διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο.
Όσο πιο πολλά του έλεγα τόσο ξεκαρδιζόταν κι επέμενε ότι θέλω να δείχνω κάτι που δεν είμαι.
Κάποια στιγμή το παραδέχτηκα.
«Μην το πεις πουθενά, αλλά, ναι. Νομίζω πως το να δείχνω τα συναισθήματα μου, είναι αδυναμία.»
Έτσι και χτες.
Μου εξηγούσε πόσο λάθος είμαι που ακούω την φωνή της λογικής μου και εγώ τον αγνοούσα πεπεισμένη για τις σωστές μου αποφάσεις.
Ρεαλισμός και ωριμότητα πάνω από όλα.
Αυτή τη φορά δεν έπαιρνα από λόγια.
Χρειάστηκαν δραστικά μέτρα για να με ταρακουνήσει.
Με τράβηξε από το χέρι και πήγαμε παραπέρα.
«Ανέβα!»
Λίγο οι μπύρες, λίγο το πείσμα μου ανέβηκα και εγώ στη σανίδα και γράπωσα το χέρι του.
Στην κατηφόρα δεν έχεις πολλές επιλογές.
Βάζεις τα δυνατά σου να κρατήσεις ισορροπία αλλά συνεχίζεις να τρέχεις.
Μπορεί να πέσεις. Σιγά.
Τι και αν είναι ανώριμο μεγάλη κοπέλα να κάνω skate μες στη μαύρη νύχτα;
Τι να σου κάνουν λίγες μελανιές μπροστά στη στιγμή της αδρεναλίνης;
Η ζωή είναι μια βόλτα.
Την διαδρομή θα την κάνεις είτε περπατώντας εκ του ασφαλούς είτε με ταχύτητα και ρίσκο.
«Την επόμενη φορά που θα σε πετύχω να έχεις σημάδια.»
Δεν πρόλαβα να πάω να πάρω άλλη μια μπύρα.
Είχε ήδη φύγει σαν σίφουνας.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
