Οι σχέσεις είναι σαν το πόκερ.
Το πάνω χέρι στο παιχνίδι το έχει αυτός που ενδιαφέρεται λιγότερο για το πόσα θα χάσει.
Κάθε παρτίδα έχει κάποια βασικά στάδια.
Αρχικά ποντάρεις στα τυφλά με μόνο όπλο την δύναμη του χαρτιού σου.
Όταν ανοίξουν τα πρώτα φύλλα κάποιοι ευνοούνται, κάποιοι κυνηγάνε κάτι με την ελπίδα να εμφανιστεί στα επόμενα χαρτιά που θα ανοιχτούν και κάποιοι συνεχίζουν να παίζουν με απειροελάχιστο ποσοστό νίκης.
Μέχρι το «river» κανείς δεν έχει πλήρη γνώση του τι μέλλει γενέσθαι.
Το «pot» φουσκώνει και όπως σε όλα τα παιχνίδια κάποιος πληρώνεται και κάποιος πληρώνει.
Κάποιος τρέφει τον εγωισμό του και κάποιος ζορίζεται με την απώλεια του.
Άλλοι παίζουν συντηρητικά και άλλοι επιθετικά.
Οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους όμως.
Οι παίχτες χρειάζονται δεξιότητες, γνώσεις και απαραίτητα ρίσκο. Τον παράγοντα της τύχης δεν το ελέγχει ούτε ο κρουπιέρης ούτε αυτοί που παίζουν.
Η τύχη παρόλα αυτά είναι ένας μικρός συντελεστής αφού στο πόκερ δεν έχει σημασία τι φύλλα κρατάς στο χέρι σου, αλλά τι φύλλα νομίζουν οι υπόλοιποι ότι έχεις.
Αυτός είναι και ο πρώτος στόχος όταν κάτσεις στο τραπέζι.
Να αποκρυπτογραφήσεις τους αντιπάλους, να τους διαβάσεις και να καταλάβεις τον τρόπο παιχνιδιού τους. Η μπλόφα θέλει γερό στομάχι και ανέκφραστο πρόσωπο. Είναι μια απόπειρα να δώσεις δύναμη σε χαρτιά που θεωρούνται ήδη χαμένα.
Όταν πετυχαίνει η μπλόφα ενός παίχτη είναι γιατί πείθει τον αντίπαλο πως μπορεί να τον νικήσει.
Αποδυναμώνει τις ελπίδες του, τον γεμίζει αμφιβολίες και τον οδηγεί στο να πάει πάσο.
Η ανασφάλεια, ο φόβος και ο πανικός είναι οι χειρότεροι σύμμαχοι γιατί θολώνουν το μυαλό και την κρίση.
«Δεν είναι το θέμα πόσα κέρδισες ή έχασες, αλλά πόσες ιστορίες για bad beat έχεις την δυνατότητα να πεις.» Έτσι είναι. Κάθε κόλπο είναι και ένα μάθημα για το πώς θα χειριστείς την επόμενη παρόμοια κατάσταση.
Το κυριότερο όμως μάθημα είναι, ποτέ μα ποτέ, να μην υποτιμάς τον αντίπαλο. Γιατί στο πόκερ όπως και στις σχέσεις ακολουθείς το ένστικτό σου, υπολογίζοντας πάντα τη πιθανότητα της χασούρας.
Κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι για να γνωρίζουν ότι μπορεί να χάσουν, αλλά εξίσου περίεργοι να δουν τι επιφυλάσσουν τα φύλλα που θα ανοίξουν κάτω. Θέλουν να είναι ενεργοί στην πορεία της παρτίδας και δεν καταδικάζουν τα δυο τους χαρτιά πριν το «flop». Επίμονοι και αδιάκριτοι.
Αυτοί οι παίκτες κάνουν εύκολα «call» στα πρώτα πονταρίσματα αλλά συνήθως δειλιάζουν όταν πρέπει να ρισκάρουν πολλά για να μάθουν την συνέχεια. Τις περισσότερες φορές έχουν μικρή κάβα από μάρκες μπροστά τους και τα «all in» τους είναι απελπισμένες κινήσεις για να ρεφάρουν.
Σπάνια βγαίνουν κερδισμένοι αφού δεν έχουν στιγμές αδρεναλίνης, μόνο μικρά σκαμπανεβάσματα μέχρι την τελική τους πτώση.
Άλλοι φορούν το αμετάβλητο «poker face» τους, ανακατεύουν περίτεχνα τις μάρκες τους πριν ποντάρουν και μοιάζουν να επεξεργάζονται κάθε κίνηση τους χωρίς ίχνος απερισκεψίας.
Δύσκολα τους διαβάζεις αλλά μπορείς να τους ταρακουνήσεις με ένα απότομο «raise» στο οποίο η λογική τους θα τους κρατήσει τα χέρια.
Όλοι έχουμε τα ατού τους και τις αδυναμίες μας.
Όλοι είμαστε υποψήφιοι νικητές και χαμένοι. Ωστόσο όλοι εθισμένοι στην αναμέτρηση.
Στην τελική όλοι χαρτόμουτρα είμαστε. Πες το τζόγο, έρωτα, πάθος ή εμμονή.
Είναι το ίδιο και το αυτό.
Η τράπουλα ανακατεύεται και εμείς παίζουμε το καλύτερο δυνατό παιχνίδι με τα φύλλα που μας μοιράζονται. Παίρνουμε αποφάσεις για το πότε θα ποντάρουμε λίγα ή τα ρέστα μας, πότε θα πάμε «fold» και πότε θα αλλάξουμε τραπέζι.
Μα δεν σταματάμε να παίζουμε ακόμα και αν μας έχει απομείνει μία μάρκα για να γυρίσουμε το παιχνίδι.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
