H «συγγνώμη» είναι το παυσίπονο της πουστιάς.
Όπως όλα τα φάρμακα έτσι και αυτό έχει αντενδείξεις. Είναι το «όσα βλέπει η πεθερά» σε ζημιές που γεμίζουν τον τόπο με χαλάσματα. Είναι λίγο αντανακλαστικό, λίγο επιφανειακό, λίγο φτηνό. Γενικά, είναι λίγο.
Όπως με το ποτήρι που στο δίνουν να το σπάσεις και μετά σου εξηγούν πως ακόμα και αν του ζητήσεις συγγνώμη, δε θα γίνει όπως ήταν πριν.
Εδώ λοιπόν τίθεται μια σημαντική παράμετρος στα λάθη, την συγχώρεση, τους θύτες και τα θύματα. «Το να ζητάς συγγνώμη θέτει τις βάσεις για μελλοντικές προσβολές.», είπε Άγγλος συγγραφέας.
Υπάρχουν άνθρωποι που καιροφυλαχτούν για σφάλματα των άλλων προκειμένου να βρεθούν στην πλεονεκτική θέση να συγχωρούν, επιδεικνύοντας το μεγαλείο της επιείκειας και της μεγαλοψυχίας τους.
Όμως το λάθος σου είναι η αδυναμία σου και η εκδίκηση κρύβεται πίσω από την αθώα εικόνα της συγχώρεσης. Το πάνω και το κάτω χέρι στις σχέσεις είναι απλώς ένα πάρε-δώσε εξουσίας.
Πόση αλήθεια αντέχεις;
Πόση δύναμη νομίζεις πως έχουν τα λόγια σου μπροστά σε έναν τσαλακωμένο εγωισμό, πληγωμένα συναισθήματα ή ένα σπασμένο ποτήρι;
Οι υποσχέσεις για επανόρθωση και κατάκτηση της κλονισμένης εμπιστοσύνης, η κατακόρυφη πτώση του εγωισμού και τα κατεβασμένα μούτρα της απολογίας σου, είναι ίσως η αρχή για να μπει στη κατάψυξη το πιάτο που θα σου σερβίρουν αργότερα παγωμένο.
Συγχωρώ δεν σημαίνει ξεχνώ σε καμία περίπτωση και σύμφωνα με τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα, όπου υπάρχει δράση αναμένεται και μία αντίδραση.
Εσύ λοιπόν καλά έκανες και παραδέχτηκες το λάθος σου, όμως είσαι διατεθειμένος να υποστείς τις συνέπειες;
Ο άνθρωπος έχει πάνω του νοητά την ένδειξη «Προσοχή Εύφλεκτον» και όταν πληγώνεται πυροδοτείται ένας αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήξεων. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από λουλούδια, καρδούλες, αλτρουισμό και αυτοθυσία.
Κάπου ανάμεσα στα αισθήματα αγάπης και δοτικότητας είναι χωμένη και η αναζήτηση της λύτρωσης και της δικαιοσύνης. Ακόμα και αν κατανοήσεις την αδυναμία του λάθους που έκανε ο άλλος, η μνήμη ποτίζει την ιδέα για αντίποινα.
Την ύπουλη συγγνώμη να μην τη δέχεσαι. Είναι άτιμο γιατί αφού το δεχτείς και απαλλάξεις τον άλλον από τις ενοχές του και τις τύψεις του, φυτρώνει μέσα σου το άδικο.
Δεν πρόκειται για «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» πάντα, αλλά η σκέψη και μόνο ότι αυτό που συνέβη μπορεί να ξαναγίνει στο μέλλον γεννά άμυνες. Μην ξεχνάς πως όταν συγχωρείς κάποιον και αυτός ξανακάνει το ίδιο λάθος δεν θα φταίει αυτός αλλά εσύ και μόνο εσύ.
Ο καθένας γνωρίζει το αντίκτυπο των πράξεων του και είναι υπεύθυνος για αυτές.
Όποιος δεν θέλει να σε πληγώσει, πολύ απλά δεν θα το κάνει.
Όποιος αξίζει τη συγχώρεση σου δεν θα χρειαστεί ποτέ να σου ζητήσει συγγνώμη.
Όταν εσύ βρεθείς στη θέση να πληγώσεις κάποιον, παραδέξου πως το έκανες εν γνώσει σου και αποχώρησε πριν αρχίσουν οι πράξεις σου να γυρνάνε boomerang.
Στο κάτω κάτω μην σπάσεις το ποτήρι. Ακόμα και αν το έκανες ακούσια είναι γιατί δίπλα του ήσουν άτσαλος.
Δεν φταίει αυτό που έγινε κομμάτια από γυαλί που θα σε κόψουν και θα σε γεμίσουν πληγές.
Δεν υπάρχουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες χωρίς παράπλευρες απώλειες.
Εξαιρούνται τα πλαστικά ποτήρια και οι πλαστικοί άνθρωποι.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
