Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε. Αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι.
Συνήθως οι πρωταγωνιστές μιας κατάστασης, αδυνατούν να δουν αντικειμενικά τι συμβαίνει.
Η κρίση τους θολώνει.
Όταν μου εξήγησε η φίλη μου η Στέλλα, όσα αισθάνεται για το έτερον της ήμισυ, μου έπεσαν τα μαλλιά.
Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.
Η φωνή μου κόμπιασε και γέλασα αμήχανα.
Το σοκ ήταν μεγάλο, αλλά επικράτησε η ανάγκη να παραμείνω δυνατή, να της δώσω το χέρι μου να την βγάλω από την κινούμενη άμμο που την ρουφάει.
Να δει καθαρά αυτό που στέκεται μπροστά της και εκείνη προσπαθεί να το αγνοήσει.
«Αυτό είναι άρρωστο. Δεν μπορείς να θες να είσαι με κάποιον που σε βρίζει, σε χτυπά, σε εξευτελίζει. Μην κουκουλώνεις τα λάθη του με τις όμορφες αναμνήσεις που κάποτε σου έδωσε.»
Εκείνη, ούτε που φαντάζεται τη ζωή της, χωρίς εκείνον.
Την τρέφει η ιδέα πως δίπλα της στέκεται το «καλό παιδί» που αγάπησε πριν αρκετά χρόνια.
Αρνείται να δει πως το παιδί μεγάλωσε και άλλαξε.
Το άρρωστο το πάθος της, την έχει κυριεύσει.
Τα λάθη του, τα δικαιολογεί στους γύρω της, μήπως πείσει τον εαυτό της ότι έχει δίκιο.
Τρέμει να τον χάσει.
Τρέμει γιατί δε θυμάται πως είναι η ζωή της χωρίς αυτόν.
Αποφάσισα να μην της κουνήσω το δείκτη.
Εκείνη είναι η μαρτυρική πρωταγωνίστρια και είναι πρόθυμη να το κάνει ξανά και ξανά.
Εγώ είμαι θεατής.
Την βλέπω να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, να συγχωρεί τα ασυγχώρητα.
Το χαστούκι που της έδωσε θα το ξεχάσει, όπως και όσα της είπε.
Θα τα αφήσει πίσω της, την επόμενη φορά που θ’αρχισει να της αραδιάζει «σ’αγαπώ».
Αυτό την κρατά ζωντανή.
Απ’τη μια εκείνος να τη σκοτώνει και λίγο αργότερα να επιστρέφει, για να της δώσει το φιλί της ζωής.
Ακόμα και να θέλω να την βοηθήσω, πώς να την πλησιάσω πια;
Αφού ακόμα και αν σωριαστεί στο πάτωμα, δε θα περιμένει το δικό μου χέρι να τη σηκώσει.
Θα το αφήσει εκεί μετέωρο, μέχρι να έρθει το δικό του. Να αγκιστρωθεί από πάνω του.
Και επίσης, με ποια ιδίοτητα να κάνω εγώ υποδείξεις;
Από που και ως που, όταν έχω κάνει πολλάκις στο παρελθόν τα ίδια λάθη;
Όταν χάριζα αβέρτα, τριτοτέταρτες ευκαιρίες;
Όταν τσαλαπατούσα την αξιοπρέπεια μου, όταν βασάνιζα τον εαυτό μου, όταν αρνούμουν ν’αντιμετωπίσω την πραγματικότητα;
Όταν εξακολουθούσα να χορεύω στους βηματισμούς άλλων;
Τώρα τι να πω εγώ στη Στέλλα; Θα σταματήσει να παίζει η μουσική και θα κοντοσταθεί λίγο να κοιτάξει πως έγινε η ίδια.
Δεν θα αναγνωρίσει ποια είναι η κοπέλα που έμεινε.
Όμως θα καταλάβει.
Και τότε θα αποχωρήσει μόνη της.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
