«Το παιδί πρέπει να μάθει γράμματα.»
Η μόρφωση δεν είναι ούτε γράμματα, ούτε λέξεις, ούτε κείμενα να τα παπαγαλίσεις.
Η μόρφωση γεννιέται μέσα από την επιθυμία και από τη προσωπική αναζήτηση.
Δεν είναι ούτε τα εικοσιτέσσερα γράμματα της αλφαβήτου, ούτε ένας τοίχος γεμάτος πτυχία και διακρίσεις.
Αυτό τον τοίχο μπορώ να τον κάνω εικόνα.
Ένα σπίτι σε ουδέτερες αποχρώσεις, διακοσμημένο με πίνακες και έπιπλα ακριβοπληρωμένα να επιδεικνύουν τα χρήματα που επέφερε η επιτυχία.
Η κυρία του κυρίου να μιλάει στο τηλέφωνο με τις άλλες εξίσου υπερτυχερές καλοπαντρεμένες.
Ένα μονοδιάστατο σπίτι, μία καριέρα, μια γυναίκα και δύο παιδιά με μέλλον εξασφαλισμένο. Δύο παιδιά που καλά καλά δεν περπατάνε και τα σχέδια για τη ζωή τους είναι ήδη υπό κατασκευή. Ο δρόμος της ευδαιμονίας χτίζεται για εκείνα πριν καν προλάβουν να μιλήσουν, να αποκτήσουν άποψη και αυτό ήταν και είναι το πλάνο για όλες τις επόμενες γενιές.
Στο βάθος του διαδρόμου, ένα δωμάτιο, το γραφείο με τον πολυπόθητο τοίχο της δόξας.
Ένας άντρας μεγαλωμένος πριν την ώρα του να καπνίζει και πίσω από το χαρτομάνι να κοιτάζει επίμονα τα κάδρα που μόνο ευτυχία δεν του προκαλούν.
Είναι ο τοίχος με τα λάθη του, το ένα δίπλα στο άλλο, οι επιλογές που δεν έκανε στερεωμένες σε καρφιά που νιώθει πως μπήγουν μες στη συνείδηση του.
Του θυμίζουν το βιβλίο που διάβαζε κλεφτά κατά τη διάρκεια των σπουδών του.
«Η θεωρία του σκοπού της ζωής», του Φ. Νίτσε. Το βιβλίο που κάποτε πήγε να τινάξει όλο το καλοστημένο πλάνο της επιτυχίας του στον αέρα.
Εκείνη η περιπέτεια που ήθελε να ζήσει, να καλλιεργήσει το τσιμεντένιο ανθρωπάκι που έβλεπε να γίνεται.
Ένας άντρας που σήμερα βρωμάει στείρα γνώση, πολυμάθεια και χαμένη αξιοπρέπεια.
Κάποτε ήθελε να γράφει βιβλία, να εξερευνήσει τον κόσμο πίσω από τις νοθευμένες σελίδες όσων διάβαζε. Μα δεν είχε χρόνο. Χρόνο για να ψάξει, να απολαύσει, να δημιουργήσει, να αναρωτηθεί.Ένα άγχος είχε και ένα βάρος και όσο ανέβαινε τη σκάλα της μόρφωσης πετούσε τα «θέλω» του, τους φίλους του, την ανθρωπιά του. Πετούσε και λίγο από τον ίδιο του τον εαυτό.
Έκανε χώρο για το πλήθος γνώσεων που έπρεπε να αποστηθίσει .
Μα αυτός καθισμένος στο γραφείο του, συνέχεια απασχολημένος μη τυχόν και αδειάσει το μυαλό του από όσα κάνει γιατί δεν έμεινε τίποτα μέσα που να μην σιχαίνεται. Έγινε ένα δοχείο μνήμης, γεγονότων και πληροφοριών.
Όλα αυτά τα «αντι-επιστημονικά» και «μη-εξειδικευμένα» που ήθελε να αγγίξει τα ανέβαλε για αργότερα.
Καλλιέργεια που δε διαβάζεται, δε διδάσκεται και δεν αγοράζεται.
Δεν είχε την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό να ζήσει μέσα από τις ιδέες του. Δεν έμαθε να πράττει με ανιδιοτέλεια, παρά μόνο για την επίτευξη κάποιου στόχου.
Αυστηρά με παρωπίδες για να κατακτήσει το όνειρο που είχαν οι άλλοι για αυτόν. Μόνο πρόοδος και κατορθώματα στο βωμό του χρήματος και της εικόνας του.
Ο επιφανειακός αυτός άνδρας πάσχει από εργασία και ανία.
Ο Σωκράτης περιγράφει ως μορφωμένο εκείνον που δεν έχει φθαρεί από τις επιτυχίες και τη δόξα του. Καλλιεργημένος είναι όποιος ξέρει να διαχειρίζεται τα πάθη του, όμως εκείνος δε διαθέτει ούτε ένα.
Είναι μόνο ο τοίχος και το γραφείο του. Αυτή είναι η οικογένεια του και το σπίτι του.
Τα πτυχία του και όλα όσα στερήθηκε για να πετύχει.
Για να μάθει χωρίς να καταλάβει. Για να διαβάσει και να φαίνεται «μορφωμένος» άσχετα από το αν άφησε απότιστο το «είναι» του για χρόνια.
Το παιδί έμαθε γράμματα και δεν μορφώθηκε ποτέ.
Συντάκτης: Ναντίνα Μούτου
