Πάντα πίστευα πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε στα χέρια μας τη δύναμη και την ικανότητα να ξεπερνάμε μόνοι μας οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί μπροστά μας .
Στην πορεία των χρόνων συνειδητοποίησα πως αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι και τόσο κοινό ή ακόμη και αν το κατέχουν, συνηθίζουν να το κρύβουν.
Το «γιατί», συνήθως απλό: Είτε γιατί φοβούνται, είτε γιατί δεν έμαθαν να το κάνουν ποτέ.
Σ’ αυτό το σημείο από απλή θεατής έγινα καλή ακροάτρια. Ειδικότερα προς αυτόν, που κοιμόταν δίπλα μου.
Διαπίστωσα πως είναι εξαιρετικά μεγάλο χάρισμα για έναν άνθρωπο, η ικανότητα ν’ακούει τον άλλον χωρίς να χρειάζεται να τον κρίνει, να τον ενθαρρύνει ή να του χαϊδέψει τ’αυτιά.
Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος μας, που βρίσκεται απέναντι μας και αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση το μόνο που ζητάει, είναι κάποιον να τον ακούσει .
Κάτι τόσο απλό, που όμως φαντάζει δύσκολο για τους περισσότερους.
Σχεδόν όλοι, υψώνουν τοίχους ανάμεσα τους και αν τους ρωτήσεις, θα σπεύσουν να δικαιολογηθούν λέγοντας πώς είναι ο τρόπος τους να προφυλαχτούν από πόνους και πληγώματα.
Πληγώματα του παρελθόντος, γιατί εμπιστεύθηκαν τον λάθος άνθρωπο.
Υπάρχουν λοιπόν τρεις κατηγορίες ακροατών κατά την ταπεινή, δική μου γνώμη.
Η πρώτη, αποτελείται από εκείνους που στην πραγματικότητα δεν ακούνε τον απέναντι, στην υπερπροσπάθεια τους, να πουν ή ακόμη και να επιβάλλουν τη δική τους άποψη.
Η δεύτερη, είναι εκείνοι που όταν αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως η συζήτηση ..σοβαρεύει, ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.
Ο πόνος αυτού που έχουν στην διπλανή καρέκλα, τους διαταράσσει την ηρεμία και τους βρωμίζει την αισθητική.
Η τρίτη, είναι οι άγνωστοι περαστικοί της ζωής σου, που δυστυχώς σπάνια συναντάς.
Αν και ίσως δεν τους γνωρίζεις πολύ, στέκονται δίπλα σου, με αυτιά και μάτια ανοιχτά, έτοιμοι να τους εκμυστηρευτείς κάθε σκέψη σου, χωρίς να επιχειρήσουν να προβάλλουν επάνω σου, τους δικούς τους ευσεβείς ή ασεβείς πόθους.
Είναι εκεί γιατί πάνω από όλα είναι Άνθρωποι, γιατί γνωρίζουν, πως ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις σε κάποιον που βρίσκεται σε απόγνωση, είναι απλά να τον ακούσεις.
Χωρίς παρωπίδες, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς ερωτήσεις.
Οι λύσεις δε θα έρθουν από τον ακροατή.
Εκείνες οφείλουμε να τις δώσουμε εμείς στον εαυτό μας, γιατί τον γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα.
Για αυτό επιμένω, είναι καιρός να σταματήσετε να είστε απλοί θεατές.
Δοκιμάστε να γίνετε διπλωματούχοι ακροατές.
Αφήστε τον άνθρωπό σας, να εκτονωθεί με τις δικές του λέξεις και όχι με όσες έχετε συνηθίσει να χρησιμοποιείτε εσείς. Αποδεχτείτε την διαφορετικότητα του συντρόφου σας, επιτρέψτε της να σας ιντριγκάρει.
Κατά πάσα πιθανότητα θα σας οδηγήσει σε οδούς που ούτε φανταζόσασταν.
Και μην ξεχνάτε: αγαπάτε τους ανθρώπους σας και αγκαλιάζετε τους, που και που.
Όσο για τα τείχη σας; Γκρεμίστε τα!
Αυτή η ασφάλεια που -νομίζετε πως- σας παρέχουν-, έτσι και αλλιώς, κάλπικη είναι.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
