Γκρίνια, μιζέρια, απογοήτευση, απωθημένα, θυμός, έλλειψη αυτοσεβασμού.
Συναισθήματα που τα συναντάς καθημερινά σε σκυμμένα κεφάλια και βιαστικά βήματα από ανθρώπους που η ζωή δεν τους τα έφερε όπως τα περίμεναν.
Δεν είναι ότι ξύπνησαν μια μέρα και από το πουθενά ένιωσαν έτσι. Μικρές καθημερινές απογοητεύσεις, συνέθεσαν το πορτρέτο τους με χρώματα μουντά και σκοτεινά.
Ξέρετε όμως τι χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι; Και για να πω την αλήθεια, δεν το χρειάζονται μόνο εκείνοι αλλά κι εμείς οι ίδιοι, οι και καλά «εντάξει».
Δέκα λεπτά στον καθρέφτη, αυτό χρειαζόμαστε όλοι.
Να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Να τολμήσουμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να του πούμε την αλήθεια.
Να τη φωνάξουμε δυνατά, ν’ απαιτήσουμε να μας ακούσει, χωρίς μισόλογα, χωρίς υπερβολές.
Να δούμε την αλήθεια, τη δική μας αλήθεια, αυτή που μόνο εμείς οι ίδιοι ξέρουμε.
Γιατί αν είμαστε καλοί σε κάτι, είναι το να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους και σπάνια στον εαυτό μας.
Έχουμε μάθει να τον κανακεύουμε αλλά όχι να τον μαλώνουμε, είμαστε αυστηροί με τους άλλους αλλά ποτέ μαζί του.Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ πού κρυφτήκαμε, για ν’ αποφύγουμε το χάος μέσα μας.
Γιατί δε μπορεί κάποιο λάθος κάναμε κι εμείς, δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι.
Και ποιοι είναι τελικά αυτοί οι «άλλοι» που κάθισαν στο σβέρκο μας και κουμαντάρουν τη ζωή και τα θέλω μας;
Αν κρυβόμαστε πίσω από τα τραύματα μας φοβούμενοι μην επαναληφθεί η ιστορία, πως θα προχωρήσουμε παρακάτω;
Είναι σα να έχεις βάλει τη μηχανή στην όπισθεν και ν’ απορείς που δεν πάει το αυτοκίνητο μπροστά.
Αν δεν σου αρέσει εκεί που είσαι, αν σιχαίνεσαι τη ζωή που κάνεις, αν κουράστηκες να λες συνέχεια «ναι» ενώ τα μέσα σου φωνάζουν «όχι», αν θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου, θα πρέπει να τα πεις λίγο ένα χεράκι με τον εαυτό σου.
Ξέρεις ποιον λέω έτσι;
Τον πραγματικό σου εαυτό, όχι αυτόν που πλασάρεις με τόση επιτυχία. Αυτόν που αντικρίζεις κάθε πρωί στον καθρέφτη όταν πλένεσαι, αλλά αποφεύγεις να τον κοιτάς πολύ ώρα γιατί φοβάσαι να τον αντιμετωπίσεις.
Η μεγαλύτερη μαγκιά του ανθρώπου, είναι να καταφέρει να βρεθεί αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Γιατί εκεί οι μάσκες πέφτουν, οι λέξεις αποκτούν το πραγματικό τους νόημα, δεν υπάρχουν υπονοούμενα, όλα είναι ξεκάθαρα και αδιαπραγμάτευτα.
Και σας ρωτώ, αν εμείς δεν είμαστε ειλικρινείς με μας, πως είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση να το κάνουν οι άλλοι;
Το λες και ειρωνεία αυτό.
Έτσι λοιπόν γι’ αλλαγή, πριν μπούμε στη διαδικασία να μοιράσουμε ευθύνες, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας (κι ας μην είναι το τέλος της χρονιάς) κι ας δοκιμάσουμε να στήσουμε στον τοίχο τον εαυτούλη μας.
Φτάνει πια όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου με τους καταφρονεμένους και τους χιλιοχτυπημένους από τη μοίρα ανθρώπους, δεν είναι τρυφερά λουλουδάκια κι αυτοί, κάπου έχουν κάνει τα λάθη τους.
Ας αναλάβουν την ευθύνη τους.
Κι όπως διάβασα κάπου, «αν δεν σου αρέσει εκεί που είσαι, κουνήσου. Δεν είσαι δέντρο».
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
