Πιστεύω πως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ζει κάτω από φανταστικό μάτι του big brother. Τι εννοώ με αυτό;
Θα θυμάστε εκείνο το τηλεπαιχνίδι με τον μεγάλο αδερφό έτσι; Εκείνο που μπροστά στις κάμερες οι παίκτες έβγαζαν το δεύτερο εαυτό τους, είτε τον κακό είτε τον καλό ανάλογα με την περίσταση.
Αν καθίσετε και σκεφτείτε ανθρώπους από το οικογενειακό, φιλικό ή επαγγελματικό σας περιβάλλον είμαι σίγουρη πως θα δείτε κάτι αντίστοιχο. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που για κάποιο λόγο αποφάσισαν να ζουν δύο ζωές. Στη μία, την πραγματική, δεν χρειάζεται να υποδυθούν κανένα ρόλο, πρωταγωνιστές στο έργο είναι οι ίδιοι.
Στην άλλη, την εικονική, την ψεύτικη, την κοινωνικά αποδεκτή ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε την, πιστεύουν πως το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του είναι.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει να είναι ο εαυτός τους. Μεταπηδώντας από τη μία ζωή στην άλλη, μπερδεύτηκαν και έχασαν τη μοναδικότητα τους. Σκέφτονται περισσότερο τι θα πει ο κόσμος, νοιάζονται για τη γνώμη που θα σχηματίσουν οι άλλοι και ξέχασαν να αγαπάνε τον εαυτό τους.
Ξέχασαν να εκφράζονται, μηχανικές αγκαλιές, ψεύτικα φιλιά, δανεικά λόγια είναι τα απαραίτητα υλικά για ταιριάξεις με τα πρότυπα που κάποιοι, ανεγκέφαλοι κατά τη δική μου άποψη, έχουν ορίσει.
Όχι δεν μιλάω για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μόνο, που ακόμη και αυτά αν τα διαχειριστείς σωστά έχουν τη θετική τους πλευρά. Μιλάω για τον κοινωνικό περίγυρο, του κάθε ανθρώπου. Για τη μανία που τους πιάνει να αναδείξουν στοιχεία του χαρακτήρα τους που δεν είναι δικά τους.
Για την εμμονή τους να γίνουν ένα με τη μάζα και την επιμονή τους να γίνουν κοινωνικά αποδεκτοί. Αυτό το κοινωνικά αποδεκτοί ποιος ακριβώς το ορίζει; Και γιατί είναι τόσο κακό να ξεχωρίζεις;
Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους καταλαβαίνω. Κατανοώ την ανάγκη τους και την επιμονή τους να ενσωματωθούν στο «σύνολο». Αλλά θέλω να τους υπενθυμίσω κάποια πράγματα που στην προσπάθειά τους αυτή ξέχασαν ή έχασαν.
Είναι προτιμότερο να κρατάει κάποιος τη μοναδικότητα της προσωπικότητας τους από το να ζει με δανεική. Είναι πολύ πιο εύκολο να κουμαντάρεις και να ζεις μία ζωή, αντί για δύο.
Να μη σκας, να μη προβληματίζεσαι για το τι λέει ο κόσμος, γιατί αυτός πάντα θα βλέπει τα χειρότερα ακόμη και αν του προσφέρεις τα καλύτερα. Ο κόσμος έχει την τάση να παραποιεί τις αλήθειες και να τις φέρνει στα μέτρα του, εσύ κάνε το αντίθετο, φέρε τον κόσμο στα δικά σου μέτρα.
Ξεκίνα να αγαπάς το εαυτό σου με τα όποια ελαττώματα έχεις και θυμήσου πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους ποιος πραγματικά είσαι. Σπάσε τη βιτρίνα σου και γίνε ο καθρέφτης της ψυχής σου. Γίνε όλα αυτά που έχεις μέσα σου, αυτά που σκέφτεσαι και αυτά που θέλεις να είσαι.
Ζήσε όπως εσύ θέλεις, όπως εσύ ονειρεύεσαι και μην ακολουθείς τον όχλο. Διατήρησε εκείνο το μοναδικό στοιχείο του χαρακτήρα σου που σε κάνει ξεχωριστό και ανέπτυξε το.
Αν ανοίξεις τα μάτια σου θα δεις γύρω σου ανθρώπους που είναι ίδιοι. Ντύνονται το ίδιο, μιλάνε χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις και αν τους παρατηρήσεις καλά θα δεις πως παίρνουν και τις ίδιες εκφράσεις.
Πόσο σπουδαίο είναι το συναίσθημα του να είσαι ο εαυτός σου, και πόσο υπέροχο είναι να μη χρειάζεται να κρύψεις την πραγματική σου ταυτότητα; Είναι τόσο κουραστικό να προσπαθείς να απεξαρτηθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό και ανέφικτο να καταφέρεις να βρεις την ευτυχία προσποιούμενος πως είσαι καλά.
Θα ήταν ωραίο να είχε η ζωή ένα rewind, να το πατούσες και να γύριζες πίσω να αλλάξεις καταστάσεις και συμπεριφορές, αλλά δυστυχώς δεν έχει. Γι’ αυτό σου προτείνω να πετάξεις από πάνω σου κάθε λογής στολίδια που δεν είναι δικά σου και να φορέσεις τη δική σου πραγματικότητα.
Μπορεί να μην αρέσεις σε όλους αλλά ποιος νοιάζεται; Είναι καλύτερα που ξέχασες ποιος είσαι;
Να θυμάσαι να είσαι ο εαυτός σου και να μη ξεχνάς να σε αγαπάς.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
