Έχω γνωρίσει αρκετά ζευγάρια που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, αλλά ζευγάρι όπως ο Κώστας και η Ελένη που γνώρισα πρόσφατα, ομολογώ πως δεν έχω συναντήσει ξανά.
Δύο άνθρωποι που τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής τους τα έχουν περάσει μέσα σε κλινικές και ιατρεία, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποκτήσουν κάτι που πολλοί από εμάς το θεωρούμε δεδομένο. Ένα παιδί, ένα δικό τους παιδί.
Τα αποτελέσματα μίλησαν για άλλη μια φορά, η Ελένη και ο Κώστας είναι ακόμη ένα ζευγάρι από εκείνα που φεύγουν αμίλητα και σκυθρωπά από το ιατρείο ενός γυναικολόγου.
Η Ελένη είχε πει στο σύζυγο της πως αν και αυτή τη φορά δεν πετύχει η εξωσωματική θα ξεκινήσουν διαδικασίες προκειμένου να υιοθετήσουν ένα παιδί.
Όταν συζητούσαμε, μου έλεγε, πως τα ιδρύματα είναι γεμάτα από μικρές ψυχές που περιμένουν κάποιον να ενδιαφερθεί και για εκείνα. Ο Κώστας ήταν αντίθετος με αυτή της την επιθυμία, η λέξη υιοθεσία ήταν απαγορευμένη και δε δεχόταν να το συζητήσει.
Αυτό που τον άγχωνε και τον έκανε να είναι αρνητικός, ήταν το γεγονός πως φοβόταν ότι όταν το παιδί μεγαλώσει και του πούν την αλήθεια, εκείνο μπορεί να πληγωθεί και να φύγει.
Ένα βράδυ που συζητούσαμε με την Ελένη με ρώτησε ποια ήταν η γνώμη μου και της είπα «Μάνα δεν είναι εκείνη που γεννάει ένα παιδί, αλλά εκείνη που το μεγαλώνει».
Δεν υποτιμώ τους εννέα μήνες που κουβαλάει μια γυναίκα αυτό το πλασματάκι μέσα της, αλλά είναι μια περίοδος που δεν το γνωρίζει όσο και αν αυτό σας φαίνεται ψυχρό.
Δεν έχει προλάβει να δεθεί μαζί του, δεν το έχει δει ούτε το έχει αγγίξει. Είναι πολύ δύσκολο για μια γυναίκα, η οποία έμαθε από πολύ μικρή πως ο σκοπός της ζωής είναι να δημιουργήσει μια οικογένεια, να της πεις πως αυτό είναι κάτι που ποτέ της δεν θα έχει επειδή η φύση ήταν λίγο άδικη μαζί της.
Πόσο εύκολα μπορεί μια γυναίκα να διαχειριστεί το γεγονός πως δε θα γίνει ποτέ μάνα;
Όταν ένα ζευγάρι έχει εξαντλήσει όλους τους τρόπους με τους οποίους θα ήταν μια εγκυμοσύνη εφικτή, αλλά το αποτέλεσμα είναι και πάλι αρνητικό, τότε η υιοθεσία είναι μια λύση. Η μόνη λύση.
Δεν μπορώ να μπω στη θέση ενός ζευγαριού που αντιμετωπίζει μια τόσο δύσκολη κατάσταση, αλλά μπορώ να πω πως σίγουρα η ζωή τους δεν τελειώνει εκεί.
Σίγουρα και μόνο στο άκουσμα της λέξης υιοθεσία πολλοί άνθρωποι τρομάζουν. Αλλά πιστεύω πως είναι άδικο να μεγαλώνουν τόσα παιδιά σε ιδρύματα, ενώ θα μπορούσαν να μεγαλώνουν με αγάπη σε ένα υγιές περιβάλλον.
Έχω ακούσει ανθρώπους, όπως ο Κώστας, να λένε πως ίσως όταν το παιδί μεγαλώσει αρκετά και αφού μάθει πως είναι υιοθετημένο, να νιώσει την ανάγκη να γνωρίσει τους βιολογικούς του γονείς.
Παιδοψυχολόγος δεν είμαι, αλλά η λογική μου λέει πως όταν ένα παιδί γνωρίζει την αλήθεια από μικρό και μεγαλώνει με αγάπη και στοργή, είναι πολύ δύσκολο να γυρίσει την πλάτη σε εκείνους που το μεγάλωσαν σα να ήταν πραγματικό τους παιδί.
Οι δεσμοί που δημιουργούνται ανάμεσα σε μια υγιή και αγαπημένη οικογένεια είναι τόσο δυνατοί που δε σπάνε έτσι εύκολα στην πρώτη δυσκολία.
Και να μην ξεχνάμε πως υιοθετώντας ένα παιδί του δίνεις τη δυνατότητα να ζήσει μια ζωή που πραγματικά του αξίζει. Του δίνεις πίσω αυτό που κάποιοι άλλοι, για δικούς τους λόγους που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε, προσπάθησαν να του στερήσουν.
Εσείς θα του μάθετε τα πρώτα του βήματα, εσείς θα το αγκαλιάζετε πριν κοιμηθεί και εσάς θα ζητάει όταν είναι άρρωστο.
Στη δική σας αγκαλιά θα νιώθει ασφάλεια και εσείς θα το πάτε πρώτη μέρα στο σχολείο.
Γιατί εσείς θα είστε οι πραγματικοί του γονείς.
Η μαμά του και ο μπαμπάς του.
Τα παιδιά όλου του κόσμου θέλουν ένα πολύ απλό πράγμα. Να τα αγαπάμε. Να νιώθουν ασφάλεια. Να νιώθουν πως έχουν κάποιον που τα φροντίζει και νοιάζεται για αυτά.
Μπορεί να μη βγήκε από το σώμα το δικό σας, να μην είναι βιολογικό κομμάτι σας, μπορεί να μην έχετε το ίδιο αίμα, αλλά είμαι σίγουρη πως όταν το πάρετε στην αγκαλιά σας, θα εξαφανιστούν οι δεύτερες σκέψεις.
Δώστε τη δυνατότητα στους εαυτούς σας, να απολαύσουν τους πιο σημαντικούς ρόλους κι ας σας έχει φέρει η ζωή εμπόδια.
Η λέξη οικογένεια –όσο γραφικό και αν ακούγεται για κάποιους ανθρώπους– είναι ζήτημα ζωής και είναι κρίμα να το στερούνται οι άνθρωποι από φόβο.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
