Λένε πως πρέπει να πονέσεις αρκετά έτσι ώστε να είσαι σε θέση να εκτιμήσεις την αξία της ζωής.
Τελικά διαπίστωσα πως αυτοί που το λένε, που ως συνήθως είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, έχουν απόλυτο δίκιο.
Όταν είμαστε μικροί μες στον ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου μας, δε μετράμε τα λόγια όπως θα ‘πρεπε.
Θες ότι είμαστε αντιδραστικοί; Θες η έλλειψη εμπειρίας;
Πάντως μπλοκάρουμε αυτιά και συνειδήσεις και εμμένουμε να πιστεύουμε τα δικά μας.
Αν υπάρχει κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει, είναι πως δεν πρόλαβα να πω σε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, όσα σήμαινε για μένα.
Εγκλωβισμένοι μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας και στα προβλήματα μας, ξεχνάμε πως ανά πάσα ώρα και στιγμή τα δεδομένα μπορούν να γίνουν ζητούμενα.
Όταν λοιπόν βίωσα ένα τραγικό γεγονός στη ζωή μου, σοκαρίστηκα.
Έπρεπε να ρίξω κάπου την ευθύνη, είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Οργή και θλίψη εναλλάσσονταν με φοβερούς ρυθμούς.
Και εγώ, τα έβαλα με όλους.
Με το Θεό, με τους γιατρούς, με τους ανθρώπους, ακόμη και με τον ίδιο, επειδή «έφυγε».
Λογική και συναίσθημα δε συμβάδιζαν με καμία κοινωνία.
Και κάπως έτσι πέρασα απ’όλα τα πιθανά στάδια.
Την άρνηση, την κατάθλιψη, στο τέλος την αποδοχή.
Το τρίτο, ήταν και το δυσκολότερο.
Δε μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις, ότι δε θα ξαναδείς ποτέ έναν άνθρωπο που αγαπάς.
Και κυρίως, δε μπορείς να χωνέψεις, ότι δεν χρησιμοποίησες το χρόνο που σου δόθηκε μαζί του, όσο πιο ουσιαστικά και γενναιόδωρα μπορούσες.
Αναπόφευκτα, κάπου εκεί αρχίζεις και αναθεωρείς απόψεις και επαναπροσδιορίζεις τη ζωή σου και τις προτεραιότητες σου.
Αρχίζεις να μη τα θεωρείς όλα δεδομένα και προσπαθείς να ρουφήξεις και να απολαύσεις την κάθε στιγμή, χωρίς γκρίνιες, χωρίς υστερίες.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά άλλαξα, μεγάλωσα και ωρίμασα απότομα, σταμάτησα να σκέφτομαι τι θα κάνω στο μέλλον και άρχισα να κοιτάω το παρόν γιατί αυτό είναι το μόνο δεδομένο, το τώρα και όχι το μετά.
Άρχισα να λέω αυτά που νιώθω σε πραγματικό χρόνο, όχι ετεροχρονισμένα.
Δεν πιστεύω σε αυτό που λένε, πως όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες.
Όχι για κάποια πράγματα, όλες οι ώρες είναι ίδιες.
Στο «σ’αγαπώ», δεν υπάρχει λάθος ώρα.
Μόνο σωστή. Η στιγμή που θα το νιώσεις και θα το πεις.
Γιατί δεν θέλω πλέον οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου να μαντεύουν ή να υποθέτουν, τι νιώθω για αυτούς, οφείλω να τους το πω, γιατί δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είναι ακόμη δίπλα μου.
Και αυτό το μοίρασμα, είναι δώρο.
Δώρο και για τους δύο.
Και δε βλέπω πια την ώρα, να το ξετυλίγω όλο και συχνότερα.
.
Νομίζω πως οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ν’αγαπάνε, έχουν ξεχάσει να μιλάνε, έχουν ξεχάσει να αγκαλιάζουν, έχουν ξεχάσει να ζούνε.
Και τελικά ο λόγος, ίσως δεν έχει και τόση σημασία.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Μηδέν εις το πηλίκον.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
