Να χαρείτε, όχι άλλα greeklish!

Συνήθως ξεκινάς να γράφεις για φίλους, έρωτες, διακοπές, καλοκαίρια και χειμώνες και φυσικά για εκείνο το μανάρι που μπάνισες στο νησί που πήγες κι ήταν εκεί για σεζόν. Για όλα αυτά, ή έστω για τα μισά, έχεις περίπου μια ιδέα του τι θα πεις και πώς θα ξεδιπλώσεις τις σκέψεις σου.

Η αληθινή πρόκληση ξεκινάει όταν θες να επιχειρηματολογείς για το αυτονόητο. Όπως, ας πούμε, για τα περίφημα «greekglish» και το τσεκούρωμα που πέφτει στην ελληνική γλώσσα από όσους νεαρούς και νεαρές τα χρησιμοποιούν στο 95% του γραπτού τους λόγου, με εξαίρεση φυσικά τα γραπτά των εξετάσεων για τα διπλώματα της αγγλικής γλώσσας, της εξεταστικής και των πανελληνίων.

Κι έρχομαι εγώ εδώ να αναρωτηθώ: τι επιχειρήματα προβάλλεις για να ευαισθητοποιήσεις τους άλλους για τη σοβαρότητα του θέματος, τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι πολλοί οπαδοί που ενστερνίζονται το συγκεκριμένο στιλ γραφής; Κάθομαι στην καφετέρια της γειτονιάς μου, μπροστά μου έχω μια άδεια σελίδα στο τετράδιό μου, ένα μολύβι κι ένα φλιτζάνι καφέ απ’ το χαρμάνι που μ’ αρέσει. Κοιτάζω την άδεια σελίδα κι η άδεια σελίδα με κοιτάζει πίσω. Δε γνωρίζω πώς να ξεκινήσω κι ειλικρινά έχω αρχίσει να απελπίζομαι, όταν ξαφνικά μια τρελή ιδέα περνάει απ’ το μυαλό μου.

Θα το γράψω το άρθρο, αλλά θα είναι όλο σε greekglish. Θα τα λέω ελληνικά και θα τα γράφω με λατινικούς χαρακτήρες. Θα ρισκάρω τη δημόσια κατακραυγή και τις κατηγορίες ότι απλώς το έκανα αυτό επειδή δε γνωρίζω ορθογραφία και προτιμώ να το κρύψω έτσι παρά να το παραδεχτώ.

Θα ρισκάρω ακόμα και να μην το διαβάσει κανείς, όμως, τουλάχιστον το σκοπό του θα τον έχει πετύχει. Η κουταμάρα της χρήσης λανθασμένου αλφαβήτου θα είναι διάχυτη σε όλο το κείμενο, ακόμα κι αν στην ουσία του το άρθρο λέει σημαντικά πράγματα. Ακόμα κι αν τα επιχειρήματα είναι του τύπου «η ταυτότητα μιας γλώσσας είναι το αλφάβητό της» ή «έχετε δει τους Άγγλους/ Αμερικάνους να γράφουν αγγλικά με το αραβικό αλφάβητο; Και τι με νοιάζει εμένα αν δε γνωρίζετε τα ιδεογράμματα του συγκεκριμένου αλφαβήτου, να κάτσετε να τα μάθετε για να διαβάζετε τι σας γράφω και να συνεννοηθούμε επιτέλους».

Ε, λοιπόν, αφού το δεύτερο σενάριο φαντάζει τόσο πολύ ανόητο, το πρώτο γιατί δεν είναι; Επειδή το λατινικό αλφάβητο είναι ευρέως διαδεδομένο; Και γιατί τα greekglish να είναι μια αποδεκτή μορφή γραφής; Και μάλιστα, αναμεταξύ των Ελλήνων μόνο γιατί το αντίστροφο δεν υφίσταται. Σιγά να μην κάτσει ο Άγγλος να γράψει «χάου ντου γιου ντου;» και να περιμένει κιόλας απάντηση στο ίδιο στιλ απ’ το συνομιλητή του.

Δεν το κρύβω πως κι εγώ υπήρξα οπαδός της συνομοταξίας των greekglish. Ήταν εκείνη η περίοδος των δικών μου είκοσι φεύγα, που όλοι έτσι γράφανε κι ήτανε πολύ της μόδας τότε. Άσε που ήταν κομματάκι πιο εύκολο να χρησιμοποιείς σε όλες τις λέξεις ένα γιώτα αγγλικό παρά να σκέφτεσαι άμα θέλει ήτα, γιώτα, ύψιλον, όμικρον γιώτα, έψιλον γιώτα ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Φυσικά, στο μυαλό μου είχα την ελληνική λέξη και στα greekglish διάβαζα την ελληνική λέξη, όμως, τι να το κάνεις.

Αυτή η παρωδία με τη γλώσσα ευτυχώς έλαβε οριστικό τέλος για μένα πολύ γρήγορα, όταν συνειδητοποίησα ότι διόρθωνα κόσμο στην ορθογραφία των λέξεων -ναι, στα greekglish! Μα δεν είναι αστείο; Ειλικρινά, δεν μπορούσα να διαβάζω στα μηνύματα της κολλητής μου ότι «eniwsa tin psihi moy na anakufizete poy ton evrisa ton mpip», χωρίς αμέσως μετά να τη διορθώσω στέλνοντας ότι «anakufizetai ennoeis, me -ai». Λες και το πρόβλημα με την όλη πρόταση είναι το «ai» αντί για το «e».

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, όμως, γελάει ο κόσμος. Κι εγώ μαζί του, τώρα που έβαλα λίγο μυαλό επί του θέματος. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ πέρασα στα νιάτα μου μια φάση μαζοποίησης. Τελικά, όμως, υπερίσχυσαν τα άπειρα χρόνια μελέτης στα θρανία κι οι ατελείωτες ώρες ορθογραφίας τα απογεύματα, με τη μανούλα πάνω απ’ το κεφάλι μου.

Μόνο και μόνο για το χρόνο που έχασα απ’ το παιχνίδι στην αλάνα με τα υπόλοιπα παιδιά για να μάθω τη διαφορά μεταξύ ενεργητικής και παθητικής φωνής στα ρήματα –κοινώς, πότε ένα ρήμα καταλήγει σε έψιλον και πότε καταλήγει σε άλφα γιώτα– αντιστέκομαι στον πειρασμό και δεν το γράφω το άρθρο μου με λατινικούς χαρακτήρες. Η ουσία, όμως, των λόγων μου είναι μία και παραμένει: Όχι άλλα greeklish!