Σωματική και ψυχική εκτόνωση

Αμήχανες καταστάσεις στον επαγγελματικό τομέα, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις ενός ανθρώπου με συγγενείς και φίλους, μπορεί να αποτελέσουν αιτία για να δημιουργηθούν ποικίλα αρνητικά συναισθήματα στον άνθρωπο αυτόν. Όσο μεγαλύτερη η ένταση κι η συχνότητα των καταστάσεων, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για κάποιον να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να κρατήσει ορθή σκέψη κι ακέραιη συμπεριφορά στις συναναστροφές με το περιβάλλον του.

Για τους πιο τολμηρούς, οι καταστάσεις αυτές μπαίνουν κάτω απ’ το μικροσκόπιο με τους άμεσα ενδιαφερόμενους κι αν υπάρχει αμοιβαία θέληση και υπομονή, το θέμα λήγει εκεί. Για άλλους, η υπερανάλυση με άτομα εμπιστοσύνης κι η αυτοκριτική για το συμβάν είναι μονόδρομος. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, όμως, ο άνθρωπος επιλέγει να κρατήσει το στόμα του κλειστό, να καταπιέσει οποιαδήποτε φυσιολογική αντίδραση στην κατάσταση που τον προβλημάτισε και να ξεκινήσει να θρέφει τα αρνητικά συναισθήματα που κουβαλάει, τα οποία σταδιακά γιγαντώνονται και τον στοιχειώνουν.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν πρόκειται για τη σχέση με το έτερον ήμισυ. Μικροί ή μεγάλοι τσακωμοί, παρεξηγήσεις ή ακόμα κι ο χωρισμός από μια σχέση, πυροδοτούν μια αλυσιδωτή αντίδραση που γονατίζει τον άνθρωπο. Ξαφνικά, ο κόσμος δε σε χωράει. Όλες οι ενέργειες, ακόμα κι οι πιο απλές, χρειάζονται υπερπροσπάθεια για να βγουν εις πέρας. Σε χρόνο μηδέν όλη η καθημερινότητα αποκτάει το ανεπιθύμητο χρώμα μιας σκιάς που δε φαίνεται να απομακρύνεται σύντομα απ’ το οπτικό πεδίο.

Και το χειρότερο όλων είναι οι σκέψεις. Ένα τεράστιο «γιατί» για τα πράγματα που πήραν σήμερα την κάτω βόλτα ενώ χτες φάνταζαν ιδανικά. Μια αίσθηση απελπισίας για το μέλλον, το οποίο πλέον μοιάζει εξαιρετικά αβέβαιο. Φυσικά, στις περιπτώσεις αυτές είναι η μιζέρια που μιλάει, μια υποτιθέμενη αίσθηση αδυναμίας να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να την οδηγήσεις σε καλύτερες μέρες.

Ευτυχώς, γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι. Συνήθως είναι ένα κολλητός ή ένας παιδικός φίλος που γνωρίζεστε από τότε που η ατάκα «Θες να γίνουμε φίλοι;» ήταν ακόμα στη μόδα. Κοινά στοιχεία τους είναι δύο, αφενός σε νοιάζονται και σ’ αγαπάνε πολύ αφετέρου, ειλικρινά, κουράστηκαν να σε βλέπουν να χαραμίζεις την καρδιά σου για έναν άνθρωπο που αξίζει να του γυρίζεις την πλάτη, στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Αυτός ο παιδικός φίλος, λοιπόν, είναι ο τρελός που πρώτος θα πετάξει την ιδέα. Γνωρίζει πως είσαι μια ήρεμη δύναμη, ακόμα όμως κι η υπομονή έχει τα όριά της. Σκέφτεται πως κάπως πρέπει να εκτονωθεί όλη η συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια και μάλιστα άμεσα.

Προτείνει, λοιπόν, την ενασχόληση δοκιμαστικά με μια πολεμική τέχνη, η οποία περιέχει γάντια, ιδρώτα και μεγάλες δόσεις ανταλλαγής πόνου. Στην αρχή γελάς κι είσαι σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδάκι, το έχασε λίγο. Στην πορεία, βέβαια, σε πείθει με το αξεπέραστο: «Δεν έχεις και τίποτα να χάσεις, αν δε σ’ αρέσει, το παρατάς». Κι έχει δίκιο.

Κάπως έτσι, η ερχόμενη Δευτέρα απόγευμα σε βρίσκει στο γυμναστήριο της γειτονιάς, εκείνο που κάθε πρωί συναντάς στο δρόμο για τη δουλειά. Εκείνο που πάντα σκεφτόσουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου να περάσεις μια βόλτα να δεις τι παίζει, αλλά ποτέ δεν είχες το κατάλληλο κίνητρο. Μπαίνεις μέσα, γνωρίζεις το Δάσκαλο, του εξηγείς την κατάσταση κι εκείνος σε προτρέπει να ξεκινήσεις την «Τέχνη των Οχτώ Άκρων», κατά κόσμον Ταϋλανδέζικη Πυγμαχία.

Εξ αρχής αντιλαμβάνεσαι ότι παράλληλα με το σώμα σου, θα δουλέψεις και με την ψυχή σου, αυτός ήταν κι ο σκοπός, άλλωστε. Η επιμονή, η υπομονή, η υπακοή στο Δάσκαλο κι η εσωτερική πειθαρχία είναι έννοιες συνυφασμένες με κάθε πολεμική τέχνη.

Κάθε αρχή και δύσκολη, όμως, το παλεύεις. Αφήνεις στην άκρη δικαιολογίες παντός τύπου, το παίρνεις απόφαση και ξεκινάς προπόνηση. Ο πρώτος μήνας είναι καθαρά ψυχοθεραπεία. Με κάθε χτύπημα στο σάκο, η ψυχή ανακουφίζεται. Στο τέλος κάθε προπόνησης η σωματική κούραση είναι μεγάλη, όμως, η ψυχική ικανοποίηση την υπερκαλύπτει.

Μικροτραυματισμοί που προκύπτουν λόγω απειρίας δεν είναι σε θέση να γκρεμίσουν το αίσθημα της αυτοπεποίθησης που χτίζεται μέρα με τη μέρα. Η νεοαποκτηθείσα εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου αντανακλάται πια σε όλους τους τομείς της ζωής σου.

Η καθημερινότητα δε θυμίζει σε τίποτα τον εφιάλτη που ήταν κάποτε. Το άθλημα δίνει έναν καθημερινό στόχο προς επίτευξη ενώ ταυτόχρονα η φυσική σου κατάσταση βελτιώνεται. Ποιος θα στο έλεγε τόσους μήνες πριν και θα τον πίστευες;