Κανείς δεν είναι κανενός

Ψάχνουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που να μπορεί να κουβαλάει τα πάθη και τα λάθη μας, να ‘ναι εκεί όταν τον χρειαζόμαστε, να μας λέει καληνύχτα, να μπορεί να προφέρει ειλικρινά κι απόλυτα τις τρεις απλές αυτές λέξεις: «Είμαι δικός σου». Κατά πόσο, όμως, ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει δικός μας; Μήπως, τελικά, όλη αυτή η κτητικότητα δεν είναι μονάχα μια βολική ψευδαίσθηση αλλά και μια ένδειξη κάλπικης αγάπης;

Όταν αγαπάς, με όλη τη σημασία του όρου, το μόνο που θέλεις απ’ τον άλλον είναι να μοιραστεί την ελευθερία του μαζί σου. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ταυτότητα, τη δική του ψυχή, τη δική του αλήθεια. Όλα αυτά δεν μπορούν να μεταφερθούν με τρεις λέξεις. Δεν είναι πακέτο προς παράδοση ο άνθρωπος κι η ψυχή του.

Βρίσκουμε ανθρώπους για να γεμίζουν τις στιγμές μας. Δεν ξέρουμε ποτέ αν θα μείνουν για πολύ ή αν θα φύγουν το επόμενο λεπτό. Αν οι υποσχέσεις τους θα κρατήσουν ή αν θα γίνουν κι αυτές μια ακόμα πικρή ανάμνηση στο άκουσμα του ονόματος εκείνου που κάποτε νόμιζες «δικό σου».

Αναρωτηθήκαμε, όμως, ποτέ τι θέλουμε από αυτόν τον άνθρωπο; Θέλουμε απλώς να μας ανήκει, να μας λέει σε όλα «ναι», και να υποτάσσεται σε κάθε γλυκό μας βλέμμα; Ή ψάχνουμε την αληθινή ευτυχία; Γιατί το δεύτερο νοικιάζεται, ποτέ δεν αγοράζεται. Η ευτυχία δεν είναι μία μόνιμη κατάσταση. Είναι απλές στιγμές. Παρελθοντικές, που τις σκέφτεσαι και χαμογελάς σαν μικρό παιδί, παροντικές που τις ζεις στο έπακρο, για όσο κρατήσουν, ακόμα και μελλοντικές, γιατί οι άνθρωποι που ξέρουν να ονειρεύονται γνωρίζουν πολύ καλά η ευτυχία τι σημαίνει.

Η ομορφιά του έρωτα βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτήν την αμφιβολία που μας ταλανίζει το μυαλό, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είναι αυτό το ρίσκο που παίρνεις να αγαπήσεις έναν άνθρωπο, να δώσεις και να δοθείς χωρίς τίποτα να ‘ναι δεδομένο. Είναι σαν παιχνίδι με χαρτιά. Ο άνθρωπος που διάλεξες είναι το έπαθλο κι εσύ παίζεις κάθε μέρα τραβώντας διαφορετικά χαρτιά, χωρίς να ξέρεις ο αντίπαλός σου πόσους άσους έχει στο μανίκι του. Τον διεκδικείς κάθε μέρα. Όχι τον ίδιο σαν κτήμα σου αλλά τον χρόνο του, τις στιγμές του θα περάσετε μαζί, στιγμές απ’ τη ζωή σας, που καθώς έχει ένα τέλος αυτό τις κάνει ακαταμάχητα σημαντικές.

Τίποτα και κανένας δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Φανταστείτε, παρ’ όλα αυτά, να ήταν. Παραδεχτείτε το, χωρίς αυτό το καθημερινό ρίσκο ο έρωτας δε θα είχε πια καμία αξία. Γιατί όσοι αγάπησαν το ξέρουν καλά, πως στην αληθινή αγάπη το θέμα είναι τι δίνεις εσύ κι όχι τι δίνει ο άλλος. Επειδή, πολύ απλά, ο άλλος είναι πάνω από εσένα. Σπάει το «εγώ» και γίνεται «εμείς», σπάει το «ένα» και γίνεται «δύο».

Καμία, λοιπόν, κτητικότητα δε χωράει στο «μαζί». Στο «μαζί» χωράνε μόνο όμορφες, ίσως εφήμερες, στιγμές∙ στιγμές σημερινές, στιγμές δίχως αύριο, δίχως μέλλον. Δε σε αφορά στο μαζί το μέλλον. Σε αφορά μόνο πως το σήμερα ο άνθρωπός σου διάλεξε να το περάσει μαζί σου. Όχι γιατί σου ανήκει, όχι γιατί σου το ‘χει υποσχεθεί, αλλά γιατί το θέλει, κι αυτό είναι το πιο ωραίο από όλα.

Μπροστά σε τόσες επιλογές, εκείνος επέλεξε ελεύθερα εσένα. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το μεγαλείο αυτής της επιλογής. Καμία ασφάλεια. Καμία όμορφη λέξη για το μέλλον.