Μια αυταπάτη τα μοιραία

Ας το παραδεχτούμε. Είναι όμορφο να πιστεύεις στους μοιραίους έρωτες, να εθελοτυφλείς πως το σύμπαν συνωμοτεί για τον έρωτά σου και πως εσύ είσαι ένα άβουλο πιόνι του. Επιπλέον είναι ευκολότερο να αποδεχθείς πως δεν έχεις επιλογή παρά να μείνεις σε αυτή την καρμική σχέση που, συνήθως, σου προκαλεί τόσο πόνο και σε ταπεινώνει στα μάτια του εαυτού σου. Αρχίζεις τα φιλοσοφικά ρητά περί απόλυτης απουσίας εγωισμού, περί άλλων μισών κι αγάπης ακραίας κι αχαλίνωτης.

Βλέπεις, σε έναν κυνικό αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό ισχυρισμό θα ‘λεγε κανείς ότι οι αθεράπευτα ρομαντικοί είναι οι ανολοκλήρωτοι άνθρωποι. Ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος δεν ψάχνει ποτέ για το «άλλο του μισό», γιατί πολύ απλά δεν το χρειάζεται.

Γιατί όσο πιο πολύ αγκαλιάζεις εσύ τον εαυτό σου, όσο τον αποδέχεσαι και τον βελτιώνεις κάθε μέρα, τόσο λιγότερο θα χρειάζεσαι κάποιον άλλον να σου γεμίσει το κενό. Σαφώς, όλοι ψάχνουμε κάποιον, το θέμα είναι να μην τον έχουμε ανάγκη! Να μην το βλέπεις σαν κάτι που σε συμπληρώνει, σαν μία ασφάλεια, αλλά ως έναν άνθρωπο που συνειδητά επιλέγεις να μοιραστείς τον εαυτό σου, έναν εαυτό που έχτισες μόνος.

Η σκληρή αλήθεια είναι πως αγαπάμε τόσο πολύ τη θέση του θύματος, που κατοχυρώνουμε σε έναν μοιραίο έρωτα, που δε θέλουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και τις ευθύνες των πράξεών μας. Αλλά όλοι αυτοί –οι δήθεν έρωτες– αργά ή γρήγορα τελειώνουν. Γιατί; Επειδή όσο βολική και να ‘ναι αυτή η θέση, κάποια στιγμή όλοι παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Πόσες ακόμα νύχτες θα κλαις νοσταλγώντας; Πόσους ακόμα ανθρώπους θα διώξεις από δίπλα σου περιμένοντας το παρελθόν να σου χτυπήσει την πόρτα; Πόσο ακόμα θα ανεχτείς να ανήκεις χωρίς την έγκρισή σου σε κάποιον άλλον; Όχι πολύ, και μόλις το συνειδητοποιήσεις, θα καταλάβεις πως δεν υπάρχουν μοιραίοι έρωτες αλλά μοιραία λάθη. Πάντα, όμως, τα μεγαλύτερα λάθη μας χαρίζουν τα μεγαλύτερα μαθήματα.

Σταμάτα, λοιπόν, να ζεις στις σκιές του παρελθόντος και συνέχισε αυτή τη ζωή που σου χαρίζει συνέχεια εκπλήξεις. Μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Σε κανένα δεν ανήκεις, παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ τη συνειδητή επιλογή σου να τον μοιραστείς με έναν άνθρωπο που δε σε θεωρεί κτήμα του –ή θύμα του– αλλά έναν άνθρωπο ξεχωριστό που επέλεξε να τον βάλει στη ζωή του.

Οι αληθινοί έρωτες, αυτοί που κρατάνε, θέλουν την αλήθεια σου. Τις ώριμες επιλογές σου, την προσπάθειά σου, τη συμπαράστασή σου μα πάνω από όλα τον αυτοσεβασμό σου. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να σε αλλάξει, να σε μειώσει ή να σε διαχειριστεί –έστω και με ωραία λόγια– να ξέρεις πως καμία σχέση δεν έχει εκείνος με τον έρωτα που λαχταράς. Εκεί που είσαι ελεύθερος, κυρίαρχος του εαυτού σου, αυθεντικός, αυθόρμητος κι αγαπητός για τα παραπάνω, εκεί ανήκεις.

Ένας άνθρωπος, πολύ αγαπημένος στη ζωή μου, συνήθιζε να μου λέει πως η σχέση που θα μείνει είναι εκείνη που κυλά ομαλά, χωρίς προβλήματα και δυσκολίες, που προσπαθείς κι ο άλλος το εκτιμά, που μπορείς να μοιραστείς τα πάντα μαζί του, ακόμα και τον πιο αληθινό σου εαυτό, εκείνον που πίστευες πως κανένας δεν μπορεί να ανεχτεί και να αγαπήσει.

Ο κατάλληλος θα σε λατρέψει για την ειλικρίνειά σου. Και τότε θα καταλάβεις, όλοι αυτοί οι μοιραίοι έρωτες πόσο λίγοι ήταν μπροστά στην αληθινή αγάπη και πόσο μισό ήταν, τελικά, το «άλλο σου μισό».