Ν’ αγαπηθείς και για τα αγκάθια σου πέρα απ’ τα πέταλά σου

Ποιος ξέρει τις αλήθειες σου; Οι κοντινοί σου άνθρωποι; Ο σύντροφός σου; Ο εαυτός σου; Μιλάω για αλήθειες άσχημες, που δεν αποθηκεύονται καν στη μνήμη σου, που απλά τις προσπερνάς, τις ονομάζεις «λάθη» και τις διαγράφεις. Μα αυτό δεν τις κάνει λιγότερο αληθινές. Το αντίθετο! Ό,τι δεν παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου, εκείνο σε ορίζει, σε δημιουργεί και σε ολοκληρώνει.

Ζητάμε μία αγάπη ολοκληρωμένη, προσφέροντας τη μισή μας αλήθεια. Την αλήθεια εκείνη που δεν πονά να την προφέρεις, εκείνη για την οποία καμαρώνεις, εκείνη που σε κάνει να δείχνεις καλύτερο (απ’ τους άλλους) και, φυσικά, αψεγάδιαστο. Ποιος μας έχει πει πως η αγάπη ζητά το τέλειο; Ποιος την έχει ορίσει τόσο λάθος; Καθετί ολοκληρωμένο κι αληθινό είναι δύσκολο να το βρεις, να το ζήσεις, να το νιώσεις κι ακόμα πιο δύσκολο να το πεις. Τα αληθινά, όμως, έλκονται μόνο από όμοιά τους, δεν υπακούν στον νόμο περί ετερωνύμων, μόνο σε μία ισορροπία που μόνα τους έχουν χτίσει.

Μα εμείς επιμένουμε στην επιμέλεια και παρουσίαση ενός ηθοποιού αντί για εαυτού, καλά δασκαλεμένου, φαινομενικά αλάνθαστου, με τον φόβο πως στις πτώσεις μας δεν είμαστε άξιοι να αγαπηθούμε. Δεν είμαστε ειλικρινείς, δε μιλάμε για τις στιγμές που κάναμε λάθος, που αδικήσαμε, που πληγώσαμε, που είπαμε ψέματα. Όχι, ο ρόλος του θύτη δεν ήταν ποτέ αγαπητός ενώ του θύματος ελκυστικός και βολικός, ό,τι πρέπει.

Κι  ό,τι δεν παραδεχόμαστε στον εαυτό μας πώς μπορούμε να το παραδεχτούμε στους άλλους; Σε έναν κόσμο που μας θέλει αψεγάδιαστους, φοβόμαστε να ξεχωρίσουμε ως ατελείς, μη και φανούμε «προβληματικοί». Χτίζουμε, έτσι, αγάπες, ζωές κι εαυτούς φαινομενικά μόνο ισχυρούς και στην πραγματικότητα τόσο εύθραυστους. Σπάνε στην πρώτη δυσκολία. Εσύ δεν μπορείς να αντιπροσωπεύεις διαρκώς μπροστά του τον αψεγάδιαστο εαυτό που του υποσχέθηκες κι οι αλήθειες σου φαίνονται στις πράξεις. Εκείνος, απογοητευμένος, χάνει την εμπιστοσύνη του και διαλύει το είδωλο που είχε χτίσει για ‘σένα. Η σχέση σας, αν συνεχίσει, χτίζεται πλέον δίχως βάσεις.

Δώσε αξία, λοιπόν, στις κακές σου συνήθειες και στις κακές σου αναμνήσεις, μίλα για αυτά που σε πνίγουν, για όσα κανένας δεν ξέρει και πιστεύεις πως κανένας δεν μπορεί να αγαπήσει. Τελικά, όλα δικά σου είναι κι όλα αυτά σε αποτελούν. Μόνο όταν ο άλλος γνωρίσει κι αποδεχτεί αυτά, μπορεί να χτίσει μια σταθερή αγάπη, μια ισχυρή εμπιστοσύνη και μια αξιόλογη σχέση. Κι αν φύγει; Ποτέ δεν ήταν αληθινά δίπλα σου.

Στην τελευταία παράγραφο για απόψε, θα ήθελα να αφήσω κατά μέρος το β’ ενικό και να έρθω λίγο πιο κοντά σας, να μοιραστώ τη δική μου αλήθεια. Ό,τι γράφω κι ό,τι περιγράφω το ‘χω ζήσει… Κυνηγούσα μαζί με τον όχλο αυτό το τέλειο, χάνοντας καθετί αληθινό. Κρατούσα ανθρώπους ψεύτικους και στιγμές ασήμαντες, θυσιάζοντας πολλά και πολλούς. Ανέφερα τις στιγμές που ξεγελάστηκα μα ποτέ αυτές που ξεγέλασα, τις στιγμές που πληγώθηκα μα ποτέ αυτές που πλήγωσα. Και μετά από πολλά λάθη, πήρα ένα μεγάλο μάθημα. Όλα μπορούν να διορθωθούν τη στιγμή που θα αποφασίσεις να ‘σαι ειλικρινής, πρώτα μέσα σου και μετά με τους γύρω σου. Να επιλέγεις ανθρώπους με ατέλειες και να ζεις μία ζωή γεμάτη λάθη, μπορεί να μη ζήσεις τέλεια, αλλά σίγουρα θα ζήσεις ευτυχισμένα.