Πώς να δοθείς άμα ελεύθερα δε δώσεις

Έτσι το θέλει η ζωή, τα αληθινά να απαιτούν ελευθερία και κάθε τι βεβιασμένο να σβήνεται από το νόημά της. Όλα γύρω σου στο μαρτυρούν· η φύση, η θάλασσα, οι ανθρώπινες σχέσεις και τόσα ακόμα μικρά και μεγάλα, λειτουργούν μόνο αν εμπεριέχουν ελευθερία και κανόνες που πάντα έθεσαν εκείνα για τον εαυτό τους.

Μα σαν άνθρωποι έχουμε την τάση να πιέζουμε καταστάσεις, προς έναν ανόητο προορισμό για μια ευτυχία κούφια. Μάθαμε να κυνηγάμε στην αγάπη το παραμύθι που ακούγαμε παιδιά πριν κοιμηθούμε κι εκείνο το πολυαγαπημένο «και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Και έτσι μεγαλώνουμε, λαμβάνοντας υπόψιν το τέλειο για ευτυχία κι αυτό αποζητούμε από τον άνθρωπό μας. Έπειτα, θυμώνουμε όταν δεν ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, όταν δεν κάνει ό,τι περιμένουμε ότι θα κάνει και τελικά, όταν δεν είναι εκείνος που φανταζόμασταν ότι θα είναι. Δίνουμε βάση σε ό,τι δεν έχουμε και όχι σε ό,τι απλόχερα εκείνος μας προσφέρει. Και καταλήγουμε μόνοι και δυστυχισμένοι «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».

Τι νομίζετε; Μια απλή φιλοσοφία είναι και η αληθινή αγάπη, πολύ γνωστή με την ολιγάρκεια και καλή φίλη με τον άνθρωπο. Εμείς την έχουμε πλάσει σκληρή και κάποτε θανατηφόρα. Μάλιστα, θανατηφόρα! Για τους δραματικούς κυριολεκτικά και για την πλειοψηφία μεταφορικά. Γιατί θάνατος εν ζωή είναι το κυνηγητό του «κάτι καλύτερο» που σε πλανεύει και δεν μπορείς πια να ζήσεις το τώρα παρά μόνο να ελπίζεις για ένα καλύτερο αύριο που θα αργήσει πολύ να έρθει.

Η ζωή και η αγάπη ξέρουν τι κάνουν. Θα σου δώσουν ό,τι αληθινά έχεις ανάγκη -αργά ή γρήγορα- αλλά είναι στη δική σου κρίση να το δεις ή να το αγνοήσεις, και αν ήδη το έχεις να το εκτιμήσεις ή να το καταστρέψεις. Ένα πράγμα να θυμάσαι, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, παρά μόνο αν οι ίδιοι το θελήσουν! Είναι αυτοί που είναι και επιλέγουν πάντα εκείνοι τι αληθινά θα σου δώσουν. Αν στα μάτια σου δεν είναι αρκετά, να τους ευχαριστείς για όσα μπόρεσαν να προσφέρουν και να φεύγεις διακριτικά, μα ποτέ μην προσπαθήσεις να αλλάξεις όσα δίνουν ή όσα είναι. Στην καλύτερη περίπτωση θα φύγουν εκείνοι από τη ζωή σου και στην χειρότεροι θα μείνουν! Προσφέροντάς σου κάλπικους εαυτούς, ψεύτικα όνειρα και λόγια άδεια. Και με το πρώτο φύσημα του ανέμου, με την πρώτη δυσκολία η τόσο τέλεια αγάπη σας θα γίνει θρύψαλα, αφού κανένα θεμέλιο δε θα έχει να την κρατήσει.

Οι κανόνες βέβαια, για να παιχτεί δίκαια το παιχνίδι της ζωής πρέπει να ισχύουν για όλους. Αναρωτήθηκες ποτέ πόσες φορές έχεις αισθανθεί ανεπαρκής; Πόσες φορές είπες πράγματα που δεν εννοούσες μόνο για να δεις τον άλλον να σου χαμογελάει; Πόσες φορές έβαλες το προσωπείο της χαράς ενώ μέσα σου έκλαιγες, μόνο για να μη στεναχωρήσεις τους ανθρώπους σου; Και, τελικά, πόσες φορές έχασες τον εαυτό σου για να γίνεις μια πλαστή ευτυχία κάποιου άλλου; Μα ζώντας σε μία αυτοσχέδια φυλακή, σε έναν ξένο εαυτό, τίποτα αληθινό δεν μπορείς να προσφέρεις. Μη δέχεσαι λοιπόν τον αγώνα με ένα είδωλο που είχε κάποιος άλλος για εσένα! Κι αν όσα δίνεις δεν είναι ποτέ αρκετά, σταμάτα να τα δίνεις. Γιατί σε τέτοιου είδους ανθρώπους ποτέ τίποτα δε θα φτάνει. Εσύ να μένεις δίχως φόβο, δίχως προκαταλήψεις, δίχως ψέματα και πάνω απ’ όλα ελεύθερα να προσφέρεις· στο τέλος της ημέρας είτε βρεθείς μόνος είτε με παρέα δε θα έχεις τίποτα να μετανιώσεις.