Σε ποιον λείπεις όταν λείπεις;

Απουσία. Λέξη που τόσο στη γραφή όσο και στο νόημα κρύβει μέσα της τόση ουσία. Βλέπετε, στους καιρούς που μας βρίσκουν παρόντες, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αποκτούμε ένα είδος πρεσβυωπίας. Εθελοτυφλούμε, εν ολίγοις, και μπερδεύουμε αλήθειες και ψέματα, μπερδεύουμε ανθρώπους απόντες που είναι πάντα παρόντες και παρόντες που στα δύσκολα φεύγουν. Λογαριάζουμε τα εφήμερα για αληθινά, τους περαστικούς για φίλους και τον φόβο της μοναξιάς για αγάπη.

Ξέρετε τι μας πειράζει στην απουσία; Η ησυχία της, κι αυτό το «Μου λείπεις» της ψυχής που ποτέ δεν πρόφεραν τα χείλη. Κάποιοι θα μείνουν, θα κάνουν φασαρία να σου δείξουν πως ακόμα κι αν λείπεις, για ‘κείνους θα ‘σαι πάντα εκεί. Κάποιοι θα φύγουν και κάποιον άλλον θα βρούνε, δίχως κόπο και δεύτερες σκέψεις, θα αντικαταστήσουν τη θέση σου. Αλλά απομένουν και κάποιοι σιωπηλοί, κάποιοι που σου ψιθυρίζουν κάθε βράδυ «καληνύχτα», ακόμα κι αν εσύ δεν την ακούς, που σε χαζεύουν από μακριά, μα ποτέ δεν τους βλέπεις. Εκείνοι είσαι όσοι σε αγαπάνε τόσο απόλυτα που ακόμα και την απουσία σου, καθότι μέρος σου, δε θα την άλλαζαν, όπως δε θα άλλαζαν τίποτα πάνω σου.

Κι όμως, καθότι αγαπημένο της ζωής παιδί η απουσία, ποτέ δεν έχει νόημα στους άλλους, αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν το ανακαλύψεις μέσα σου. Αν δεν ανακαλύψεις τα χιλιόμετρα με ποιους τελικά σε χωρίζουν και με ποιους σε ενώνουν. Όσους νιώσεις μακριά, μην κάνεις τον κόπο να μηδενίσεις ξανά τις αποστάσεις. Μα για όσους λεπτό δεν έπαψαν μέσα σου να υπάρχουν αξίζει όλα τα κύματα να περάσεις, όλους τους εγωισμούς να ταπεινώσεις και με όλη σου τη δύναμη να τους φωνάξεις πόσο σου λείπουν.

Γιατί καμία απουσία αληθινή δεν υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις. Άνθρωποι που δεν υπάρχουν στην καθημερινότητά σου υπάρχουν στη ζωή σου, άνθρωποι που δεν υπάρχουν στη ζωή σου υπάρχουν μέσα σου, άνθρωποι που δεν υπάρχουν πλέον μέσα σου, αλλά πάντα θα τους προδίδουν οι πιο όμορφές σου αναμνήσεις, εύκολα θα τους ονόμαζες απόντες, απλούς περαστικούς, λάθη, μα είναι όλοι μέρος του παρελθόντος σου κι αιτία του παρόντος εαυτού σου. Η ερώτηση είναι με ποιους, τελικά, θέλεις να συνεχίσεις το μέλλον σου, με ποιους θέλεις να αποδείξεις την απουσία μία λέξη ανούσια, με ποιον θέλεις να σβήσεις τα χιλιόμετρα, για ποιον θέλεις τελικά να παλέψεις;

Δεν είναι εύκολο… Όπως τίποτα αγαπημένο της ζωής ποτέ δεν ήταν. Δεν είναι εύκολο να απομακρυνθείς και να δεις την αλήθεια τόσο στους άλλους όσο και μέσα σου. Δεν είναι εύκολο τα δεδομένα σου να γίνονται ξαφνικά ζητούμενα. Δεν είναι εύκολο να γυρίζεις πίσω σε μία ζωή, ίσως πιο καθαρή, πιο πραγματική, αλλά τόσο αλλιώτικη. Άλλωστε, ζούμε σε καιρούς που απαιτούμε ζωές κι αγάπες βολικές, δίχως κόπο και δάκρυα, δίχως αποστάσεις και δοκιμασίες, και τα αληθινά –καθότι δύσκολα– μας κουράζουν. Εσύ διαλέγεις αν θα επιλέξεις έναν δρόμο δίχως ανηφόρες που δε θα σε βγάλει πουθενά ή την κορφή του πιο ψηλού βουνού να ανέβεις, που στα σίγουρα θα σε παιδέψει πριν σε αποζημιώσει με την πιο μαγευτική θέα.

Α, και κάτι τελευταίο. Η απουσία πονάει μόνο όσους δεν έχουν πιάσει την ουσία τελικά…

(Αφιερωμένο στην πιο παρούσα απουσία μου.)