Σε ποιον μοιάζει, τέλος πάντων, το παιδί;

Απ’ το πρώτο κιόλας υπερηχογράφημα του βρέφους ξεκινάει ο πόλεμος μεταξύ της μαμάς και του μπαμπά, όλοι το ξέρουν αυτό! Με το που πάρουν τη φωτογραφία ενός μπεζ κύκλου σε μαύρο φόντο, θα ακουστεί η πολυξακουσμένη φράση: «Καλέ, φωτοτυπία με έκανε το παιδί!», για να ακολουθήσει η επίσης αναμενόμενη απάντηση: «Τι λες, ρε αγάπη μου, ίδιο η μάνα μου είναι. Κοίτα το τούτο το. Σαν να βλέπεις ανφάς την κυρία Σοφία είναι». Εν τω μεταξύ το μωρό πιο πολύ με την πατάτα που έβαλε στο μπριάμ η κυρία Σοφία μοιάζει, παρά με εκείνη.

Κι οι μήνες περνάνε και το φύλο του παιδιού γίνεται γνωστό. Ακόμα ένα στοιχείο στη διαμάχη του ζευγαριού. Αρχίζει η μαμά «Καλά, αν δε μοιάσει σε εμένα η κόρη μου, σε ποιον θα μοιάσει;». Αντιπαραθέτει ο πατέρας: «Σε εκείνον που την έκανε». Ένσταση, κύριε δικαστά! Να κάτσουμε να μετρήσουμε, λέει η γυναίκα, ποιος έκανε την περισσότερη δουλειά.

Καλά, δεν το συζητάμε πως με το που βγει το μωρό απ’ την κοιλιά θα αρχίσουν να παρατηρούν μέχρι και την ελιά στην πλάτη του, μήπως βρουν κάποιο στοιχείο υπεράσπισης.

«Κοίτα, κοίτα τα μάτια, ίδια με τα δικά μου.»

«Θα το ήθελες! Ίδια με του προπάππου μου, του Χαράλαμπου, είναι, παιδί μου. Δεν το βλέπεις;! Μόνο την ξεροκεφαλιά πήρε από εσένα! Το πηγούνι, το πηγούνι δες. Ίδιο με το δικό μου.»

«Για καλό το λες; Μην κοιτάς εμένα που πήγα και στραβώθηκα κι αγνόησα τέτοιο πηγούνι.»

Έρχεται κι η τρίτη πράξη. Η στιγμή που θα δουν τα σόγια το μωρό, η εμφάνιση των ενόρκων. «Μα, κύριε δικαστά, έχω και φωτογραφία απ’ τον θείο μου τον Μιχάλη στο σαλόνι, σας λέω, ίδια είναι τα αφτιά! Ο πελάτης μου, γιος μου, και πατέρας του παιδιού, ζητάει δικαίωση, είναι πασιφανές.» Η υπεράσπιση της μητέρας έρχεται. «Μα δεν ξέρω εγώ την κόρη μου, εγώ την κράτησα πρώτη φορά αγκαλιά. Είναι ίδιες, κύριε δικαστά, βάζω το χέρι μου στη φωτιά.»

Το παιδί μεγαλώνει κι η δίκη συνεχίζεται μέχρι να ‘ρθει η στιγμή της εφηβείας του. Εκεί όλα αλλάζουν! «Είδες τι έκανε πάλι ο γιος σου; Εννιά στα μαθηματικά! Αχ, τίποτα δε μου ‘χει πάρει αυτό το παιδί.» «Εγώ ήμουν μια χαρά μελετηρός! Τη δική σου την αφηρημάδα έχει.» Και κάπως έτσι, μάνα και πατέρας αλλάζουν πλευρές στην υπεράσπισή τους, με απευθείας επίθεση στο ήθος του αντιπάλου.

Εν τέλει, θα αλλάξουν πολλές φορές πλευρά, ακόμα κι όταν το παιδί τους θα ‘χει δικά του παιδιά. Πολλοί θα ‘λεγαν πως αυτή η αντίδραση είναι λίγο εγωιστική, μα η αλήθεια, αγαπημένοι μου γονείς και μη, είναι πως είναι απλώς μία άμυνα. Κανείς δε μας μαθαίνει πώς να ‘μαστε το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο: Γονείς. Κι είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά προσπαθούμε να συγκρίνουμε και να συνδέσουμε το παιδί μας με εμάς, ώστε να γίνει από κάτι άγνωστο κάτι γνωστό.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, τίποτα δε θα έχει σημασία. Ούτε σε ποιον μοιάζει, ούτε οι φοβίες μας, ούτε η αιώνια διαμάχη μεταξύ των σογιών. Σημασία θα έχει μόνο να το βλέπουμε να χαμογελάει και να συνεχίζει τη ζωή του ελεύθερα κι ευτυχισμένα. Γιατί σε όποιον και να μοιάζει το μωρό, αυτό το χαμόγελο θα ‘ναι πάντα δημιούργημα δύο ανθρώπων.