Στον κόσμο μας επιλέγουμε να ‘μαστε ευτυχισμένοι

Ο Τομς Ρόμπινς υποστηρίζει ότι «μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι». Κι από εδώ, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα: Ποια είναι, τελικά, η διαχωριστική γραμμή του υπαρκτού κόσμου και του κόσμου που θα θέλαμε να ζούμε; Υπάρχει ένας κόσμος για όλους ή μήπως ένας κόσμος για τον καθένα μας; Και, εν τέλει, τι είναι αυτό το οποίο χωρίζει την επιθυμία από το ενυπόστατο;

Η απάντησή μας κρύβεται στην ίδια πρόταση που γέννησε τις ερωτήσεις μας∙ η αντίληψη. Έχουμε, αλήθεια, ποτέ αναλογιστεί αν η αντίληψη που έχουμε είναι αληθινά δική μας; Μήπως έχουμε υιοθετήσει μία παμπάλαια αντίληψη που περνούσε από γενιά σε γενιά, κατατάσσοντας τα καλά και τα κακά συναισθήματα, τις καλές και τις άσχημες στιγμές, πότε αρμόζει χαρά και πότε λύπη; Χωρίς, καλά-καλά να το καταλάβουμε, έχουμε γίνει υποχείριο μίας αντίληψης κι ενός κόσμου που δε μας ανήκει.

Εστιάζουμε, έτσι, πάντα σε ό,τι δεν έχουμε ή σε ό,τι έχει φύγει, στις δυσκολίες παραπονιόμαστε, ό,τι έχουμε το θεωρούμε δεδομένο και τους εαυτούς μας έρμαια σε ό,τι φέρει η μοίρα στον δρόμο μας. Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, αδιαφορώντας για τα μαθήματα που μόνο το σήμερα μπορεί να μας προσφέρει. Μεγαλώνουμε, σπρώχνοντας βίαια τον χρόνο μπροστά, σπαταλώντας τον ανούσια, μαζί με ένα κατσούφικο πρόσωπο να φωνάζει πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας. Ξεχάσαμε πώς χαμογελούσαμε μετά από ένα πέσιμο, όταν ήμασταν παιδιά.

Τα πάντα, όμως, μπορούν να αλλάξουν μέσα σε πέντε λεπτά, αν αλλάξουμε απλώς οπτική γωνία. Ας ζήσουμε για λίγο στον κόσμο μας, ας γιορτάζουμε κάθε φορά που ένας άνθρωπος φεύγει απ’ τη ζωή μας, αφήνοντας κενό χώρο για όσους θα ενδιαφερθούν περισσότερο και χαρίζοντάς μας ανεκτίμητα μαθήματα ζωής. Ας μην ξεχάσουμε κάθε μικρή μας καταστροφή, καθεμία μικρή αμαρτία, κάθε λάθος. Να τα σημειώνουμε, μάλιστα, να ‘μαστε περήφανοι που τα ζήσαμε και που αναγνωρίσαμε πως δε θέλουμε να τα ζήσουμε ξανά. Ας βγάλουμε απ’ τη ζωή μας τη λέξη «βαρεμάρα» κι ας εκτιμήσουμε κάθε μικρή ασήμαντη στιγμή. Ας κλείσουμε τη σειρά που μας κρατάει μήνες απασχολημένους απ’ τη δική μας ζωή κι ας βγούμε έξω να γράψουμε ένα ακατανίκητα πρωτότυπο, δικό μας, υπαρκτό επεισόδιο.

Έτσι θα συνειδητοποιήσουμε, όλοι εμείς οι –ολίγον τι– τρελοί κι αλλοπαρμένοι, που επιμένουμε να ζούμε στον κόσμο μας, πως ο κόσμος μας είναι αυτός που αληθινά υφίσταται κι οποιαδήποτε άλλη μορφή του καμία σχέση δεν έχει με εμάς.

Κάθε συμβάν, κάθε στιγμή, κάθε προσωπική καταστροφή και κάθε ευτυχία μπορούν να την ζήσουν εκατό διαφορετικοί άνθρωποι με εκατό διαφορετικούς τρόπους, και να ‘ναι όλοι σωστοί. Υπάρχει λόγος που ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός ανάμεσα σε εφτά δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ο καθένας έχει τον δικό του εαυτό, τις δικές του επιλογές, τη δική του αντίληψη και, τελικά, τον ολόδικό του, μοναδικό κι εντελώς υπαρκτό κόσμο.

Ας μην αφήνουμε τις επιλογές και τις ιδεολογίες των άλλων να μας επηρεάσουν. Αν δεν είναι κάτι ολότελα δικό μας, δεν έχει θέση στη ζωή μας. Ας περπατήσουμε στο δικό μας μονοπάτι, ας ζήσουμε μία ζωή θετική στα καλά και στα κακά. Αφήστε τους υπόλοιπους, «λογικούς-φυσιολογικούς», να απορούν. Η ευτυχία είναι υπόθεση αυστηρώς προσωπική κι η δημιουργία τους αφορά μόνο εσένα!

Υ.Γ. Αν θέλεις να ζήσεις ευτυχισμένα, ζήσε πρωτότυπα.