Γιατί αρνείσαι να πεις «με χώρισε»;

Λίγο πολύ έχουμε όλοι βρεθεί σε σχέσεις που έληξαν μετά από την επιθυμία του άλλου προσώπου κι όχι τη δική μας. Κοινώς, μας χώρισαν. Και κάπως έτσι, χωρίς να το έχεις επιλέξει, βρίσκεσαι σε αυτή τη νέα συναισθηματική κατάσταση. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να παραδεχθείς πως σε χώρισαν; Σε κάποιες περιπτώσεις δε σε πονάει τόσο ο χωρισμός, μα το γεγονός πως σε χώρισε αυτός που έλεγες άνθρωπό σου μέχρι πριν λίγο. Γιατί όμως; Είναι μήπως τελικά το εγώ μας που απέρριψαν ο λόγος που αρνούμαστε να πούμε πως μας χώρισαν, ή η ανασφάλεια πως δεν ήμασταν αρκετοί; Ή ακόμη χειρότερα, η ενδόμυχη σκέψη εσύ μόνο εμείς είχαμε το δικαίωμα να δώσουμε αρχή και τέλος σε αυτή τη σχέση, θεωρώντας δεδομένο ότι ο άλλος θα μας θέλει.

Πολλοί θεωρούν τη μοναχικότητα ντροπή. Ίσως γιατί υφίσταται ακόμη η κοινωνικά ορθή εικόνα της ολοκλήρωσης του ανθρώπου μέσα από τη δημιουργία σχέσης, γάμου και οικογένειας. Έτσι λοιπόν για κάθε σχέση που δεν οδηγεί σε αυτό το μονοπάτι, αυτόματα υπάρχει η απόδοση ευθύνης για ό,τι δεν πήγε σωστά. Ντρέπεσαι ίσως, γιατί με κάθε τέτοιο τέλος, αυτόματα θεωρείς πως δεν είσαι αρκετά καλός για να αγαπηθείς. Ντρέπεσαι ίσως, γιατί πρέπει να εξηγήσεις σε φίλους και γνωστούς τι πήγε λάθος. Ντρέπεσαι ίσως πάλι, γιατί αυτό το κοινωνικά αποδεκτό κάδρο δε σε χωράει μέσα. Αμφισβητείς τελικά εσένα κι όσα αξίζεις. Παράλληλα όμως, αμφισβητείς και τη μαγεία της ζωής που όλο και σε μπουρδουκλώνει για σε φέρει μετά εκεί που πρέπει.

Τα 2 best seller για το χωρισμό σε πακέτο! | eBooks

---

€11,00

-----

Άλλοι πάλι δε θέλουν να το παραδεχτούν γιατί τσιμπάει τον εγωισμό τους. Βλέπεις όταν κάποιος στα μάτια μας μοιάζει δεδομένος και μας αφήνει, μας ξυπνάει. Ξαφνικά θες πίσω το άτομο αυτό, ίσως και να το διεκδικείς, πιστεύοντας πως αυτό που ζείτε είναι ίσως ένα διάλειμμα κι όχι τελειωτικός χωρισμός. Ο λόγος, όμως, δεν είναι επειδή ξαφνικά κατάλαβες πόσα πολλά σημαίνει για σένα το άτομο αυτό. Ενοχλεί επειδή τα δεδομένα δεν είναι πια τα ίδια. Κι αυτό που «βολικά» ονόμαζες δικό σου δε σου ανήκει πια.

Για άλλους είναι θέμα εικόνας και γοήτρου απέναντι, στους φίλους και στην οικογένεια. Είναι η άλλη μορφή «εγωιστικής αγάπης». Η μορφή αγάπης που σε κάνε βαθιά μέσα σου να θεωρείς πως η σχέση δεν ήταν ποτέ επί ίσοις όροις, όσο κι αν έλεγες το αντίθετο. Όταν δηλαδή κρατούσες την πεποίθηση πως εσύ αποφάσιζες γι’ αυτή τη σχέση κι όχι από κοινού. Όταν δηλαδή πίστευες πως εσύ κρατούσες το «πάνω χέρι» συναισθηματικά. Έτσι, όταν τελικά κοιτάς στον καθρέφτη κι αυτή η εικόνα δεν ήταν παρά μια πολύ κακή αξιολόγηση της σχέσης, η οποία και ήταν εκτός πραγματικότητας, ντροπιάζει κι ενοχλεί η προσγείωση. Θίγεται η υπεροχή που θεωρούσες πως είχες, καταρρίπτεται η εικόνα που θεωρούσες πως ήταν μία και μοναδική αλήθεια.

Κάθε χωρισμός θέλοντας και μη μας σοκάρει. Ανεξαρτήτως λοιπόν συναισθημάτων για το άλλο άτομο και της ουσίας της σχέσης, ένας χωρισμός πάντα σε βγάζει από τη βολή που είχες βρει, από τους ρυθμούς που λειτουργούσες, από το καθημερινό μοτίβο που είχες πια συνηθίσει. Αντί λοιπόν να ντρεπόμαστε, να φοβόμαστε ή να αρνούμαστε να δεχτούμε το γεγονός πως κάποιος δε μας ήθελε άλλο, άρα μας χώρισε, ας δούμε λιγάκι μέσα μας μετά από κάθε χωρισμό κι ας γίνει τρόπος να μάθουμε κάτι περισσότερο για εμάς. Και ναι, μας χώρισε. Και;