Μια ανατολή γεμάτη ελπίδα

Έχεις δει ποτέ την ανατολή του ήλιου; Ακόμη και τυχαία; Ανεπιτήδευτα;

Κάποιες μέρες είναι αλλιώτικες. Κάποιες μέρες έχεις ανάγκη να την δεις. Να νιώσεις την ελπίδα που φέρνει μαζί της και ξεπροβάλλει στον κόσμο δειλά. Γι’ αυτό το καινούριο ξεκίνημα, το αχαρτογράφητο, που ξεπηδά από μια χαραμάδα φωτός, μετατρέπεται σε μια θάλασσα χρωμάτων και δίνει πνοή στο ξημέρωμα. Φέρνει στον νου σου τη γέννηση, την αρχή, τη λαχτάρα για ό,τι αναμένουμε.

Ο άνθρωπος κάπου στην πολυάσχολη και ακατάπαυστη ρουτίνα ξέχασε την πρωταρχική του σύνδεση με τον κόσμο. Μέσα στην υπερβολή της επιβολής του σε αυτόν, αγνόησε την αναλωσιμότητά του και την αληθινή υπεροχή του οικοσυστήματος. Κάποιες μέρες, δε βρίσκεις κι εσύ τον εαυτό σου να θέλει ν’ αφουγκραστεί την ησυχία στους δρόμους της πόλης προτού κάνει την εμφάνισή της η καθημερινή βουή; Να θέλει να ενωθεί με τη σιωπή προτού αυτή εξαφανιστεί και πάλι; Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί σε ηρεμεί ο ήχος των κυμάτων, το θρόισμα των φύλλων και η δύση του ήλιου; Κάτι μέσα σου ενώνεται με αυτά, βρίσκεις τον χαμένο ρυθμό και γαληνεύεις. Όλα αποκτούν νόημα.

Κάποιες μέρες έχουμε ανάγκη το φως της ανατολής. Για να γεμίσουμε με ελπίδα και προσμονή για κάτι καλύτερο. Σίγουρα κάπου κι εσύ θα ‘χεις φοβηθεί. Όσο και αν προσπάθησες να το κρύψεις δημιουργικά. Όσο και αν γέμισες τον πραγματικά ατελείωτο ελεύθερο χρόνο σου. Μοιάζει τρομακτικό να παίρνεις από τον άνθρωπο την ελπίδα. Κάποιοι φοβήθηκαν τη μοναξιά τους που έπνιγαν με παρέες χρόνια τώρα. Άλλοι αγχώθηκαν γιατί αναγκάστηκαν να γνωρίσουν τον εαυτό τους και μερικοί γιατί περιορίστηκαν στο ασφαλέστερο μέρος, στο σπίτι τους. Πιότερο όλοι φοβήθηκαν τη στιγμή που ίσως δε θα ήλπιζαν για κάτι καλύτερο πια.

Μην πιέζεσαι άλλο για να αποδείξεις κάτι. Χαλάρωσε, τραγούδησε, σώπασε και σιγά-σιγά θα σε βρεις. Μην ακολουθήσεις πάλι τη μάζα. Έτσι κι αλλιώς τώρα η μάζα διασπάστηκε, η βουή κόπασε, ο χρόνος σταμάτησε και η κανονικότητα πάγωσε. Καθόρισε εσύ το μονοπάτι σου. Έτσι κι αλλιώς μονάχος σου το περπατάς.

Μάθε να σε να σε αγαπάς, να σε φροντίζεις, να σε αποδέχεσαι. Κάνε το νέο ξεκίνημα που θες, άφησε πίσω ό,τι παλιό σε κρατά κολλημένο και ζήσε την αλλαγή που ξεπροβάλει, όπως η ανατολή κάθε μέρα στον κόσμο μας. Άκου τον ρυθμό που τραγουδά ψυχή σου και βρες το υλικό απ’ το οποίο είναι φτιαγμένη η ύπαρξή σου. Δεν υπάρχουν αστερόσκονες και μαγικές φόρμουλες. Πάψε να γεμίζεις τον χρόνο σου με άμορφες για σένα ασχολίες ή με ανθρώπους που σε αποδυναμώνουν. Γέμισε τη ζωή σου με ό,τι δίνει μορφή στη δική σου ψυχή. Μη φοβάσαι. Καθετί καινούριο δε φέρνει φόβο, φέρνει ένα τσίμπημα ανασφάλειας, ένα μικρό τρέμουλο και μια στοιχειώδη ανυπομονησία. Είναι αυτό που νιώθεις εγκαταλείποντας κάθε δικλείδα και τη ζώνη ασφαλείας σου. Μα είναι συνάμα τόσο απελευθερωτικό να πλησιάζεις πιο κοντά στον εαυτό σου, σε αυτό που ήρθες για να γίνεις.

Συνταγογράφησε εσύ τη ζωή σου έτσι ώστε να μη θες μποτίλιες οξυγόνου ΄για να αναπνεύσεις κάθε μέρα, να μη χρειάζεσαι την ανατολή για να πάρεις δύναμη και να ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο. Να ζεις ένα σήμερα που να λαχταράς να μην τελειώσει. Εάν το σήμερα μπορούσε να επαναλαμβάνεται αιώνια, εσύ σε ποιο σήμερα θα ήθελες να ζεις;

Κάπου εκεί έξω ξημερώνει. Πού θα σε βρει αυτή η ανατολή;