Σήμερα, γενιές αργότερα από τη θεωρητικά κοινωνική ισοβάθμηση της γυναίκας με τον άντρα, παρατηρούνται ακόμη κάποιες συμπεριφορές που σε κάνουν να απορείς για την ουσιαστική εξέλιξη στο θέμα αυτό. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την καταξίωση της γυναίκας στον εργασιακό χώρο. Πολλές φορές, παρατηρείται δυσκολία στο αντρικό φύλο όταν αναγκάζεται να δεχτεί τις υποδείξεις της προϊστάμενης ή ακόμη παρατηρούνται και αντιδράσεις μπροστά σε μια γυναικεία προαγωγή. Πολλοί από αυτούς που αντιδρούν καταλήγουν, είτε να αναζητούν τη γνώμη ενός άντρα προϊστάμενου είτε απλά να αγνοούν την εντολή που τους δόθηκε. Ίσως κάποιες φορές να πρόκειται για θέματα χημείας μεταξύ των δύο εργαζομένων, βλέπεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου πολλές φορές η χημεία δημιουργείται ευκολότερα λόγω κοινών θεμάτων προς συζήτηση. Τις περισσότερες φορές όμως, πρόκειται για ένα απλό θέμα πεποιθήσεων και μια αίσθηση ελιτισμού βαθιά ριζωμένη, ως προς τη θέση της γυναίκας στην εργασία και κατά συνέπεια στην κοινωνία.
Εκτός από τις συμπεριφορές και τις κουλτούρες που ακόμη και σήμερα υπάρχουν στον κόσμο, όπως για παράδειγμα η ενδεδειγμένη γυναικεία ενδυμασία υπάρχουν πολλές ακόμη συμπεριφορές που αποδεικνύουν ότι κοινωνικά, γαλουχηθήκαμε πιστεύοντας ότι υπάρχει μια ορθή πορεία ζωής για τη γυναίκα. Ορίστηκε προορισμός της η οικογένεια και το σπίτι και σκοπός της ζωής της το να γίνει μητέρα. Ίσως να ανήκεις σε κάποια εξαίρεση αν δεν έχεις μεγαλώσει ακούγοντας τη γιαγιά σου να σου δίνει ευχές για έναν «καλό» άντρα και έναν « ευτυχισμένο» γάμο, ή αν δεν έχεις ακούσει τη μαμά σου λέει πως θα την κάνεις πολύ ευτυχισμένη, όταν θα της κάνεις το εγγόνι. Βλέπεις, ακόμη και αυτές οι «αθώες» ευχές κρύβουν την πεποίθηση πως η γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο σαν γίνει μάνα ή παντρευτεί. Κρύβουν επίσης μια απογοήτευση, μιας και συνειδητοποιείς πως όσες κοινωνικές διακρίσεις και αν πάρεις, όσο ψηλά και αν ανελιχθείς στην εργασία σου, οι γονείς σου θα είναι πραγματικά ευτυχισμένοι για εσένα μόνο όταν κάνεις οικογένεια και παιδιά.
Αυτές οι πεποιθήσεις περνάνε ακόμη από γενιά σε γενιά, με έναν πιο αργό ρυθμό φυσικά μιας και πλέον όλο και περισσότεροι νέοι αναζητούν τα δικά τους πατήματα. Συνεχίζεις όμως, ακόμη και σήμερα, να ακούς διαδρόμους του γραφείου να σχολιάζουν πως η αυστηρή προϊστάμενη δεν είναι ούτε σε σχέση, ούτε έχει παιδιά και πως «πιθανότατα έχει να την πλησιάσει άντρας χρόνια». Λες και η προσωπική σου ζωή σου προσφέρει πόντους στην κοινωνική κλίμακα και συνδέεται κάπως η ικανότητα της κάθε γυναίκας να διοικεί με τις επιλογές που κάνει για τα βράδια της. Και υπάρχουν ακόμη και αυτοί που αναρωτιούνται τι τη θέλει την προαγωγή η συνάδελφός τους αφού σε λίγο καιρό θα γίνει μητέρα και «τι θα το κάνει το παιδί, θα το παρκάρει σε παππούδες;» ή ακόμα «και τώρα αυτή νομίζει πως θα τα καταφέρει; Στο ένα χέρι θα έχει το μωρό και στο άλλο το πληκτρολόγιο;». Απογοητευτικό δεν είναι που ακόμη και σήμερα πολλοί θεωρούν ότι η γυναικεία συνεισφορά στον εργασιακό τομέα θα είναι πάντα υποδεέστερη από την αντρική, λόγω των αυξημένων υποχρεώσεών της στο σπίτι. Παράλληλα με το ίδιο αυστηρό ύφος θα κρίνεται και η κάθε γυναικεία επιλογή για ελευθερία της προσωπικής της ζωής. Μοιάζουν αυτές οι πεποιθήσεις με ένα γυάλινο ταβάνι λοιπόν, με ένα άτυπο τέλμα, στην επαγγελματική εξέλιξη της κάθε γυναίκας.
Σε έρευνα που διεξάχθηκε το 2019 από τους McKinsey και Lean φάνηκε ότι το «γυάλινο ταβάνι» στην επαγγελματική ανέλιξη των γυναικών, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Για κάθε εκατό άντρες που προαχθήκαν αναλογούσαν μόνο εβδομήντα δύο γυναίκες. Οι γυναικείες προαγωγές ήταν λιγότερες κατά ένα τρίτο. Αντίστοιχα, σε έρευνα που έγινε το Standford University οι γυναίκες συμμετέχοντες δήλωσαν ότι αναγνωρίζουν την ανάγκη της προώθησης της δικής τους δουλειάς στον χώρο εργασίας τους και πως αυτό βοηθάει σε μελλοντική προαγωγή αλλά συνειδητά επέλεξαν ένα χαμηλότερο προφίλ αναγνώρισης. Αυτό συνέβη για διάφορους λόγους. Είτε γιατί τις βοηθά να ισορροπούν τις προσωπικές και επαγγελματικές τους ανάγκες, άρα να μειωθούν οι απαιτήσεις και η πίεση από τους εργοδότες, είτε γιατί σε κάθε βήμα προώθησης του εαυτού τους αντιμετώπισαν έντονες αντιδράσεις από συναδέλφους.
Έτσι λοιπόν πολλές γυναίκες φτάνουν στο ανώτατο επίπεδο επαγγελματική ανέλιξης, αγγίζοντας το δικό τους γυάλινο ταβάνι, ανεξαρτήτως των ουσιαστικών τους ικανοτήτων, απλά γιατί μέχρι εκεί τις σηκώνει το κοινωνικό και επαγγελματικό στερέωμα. Δυστυχώς είμαστε μακριά ακόμη από την απόλυτη ισότητα των δύο φύλων, τουλάχιστον στα θέματα του εργασιακού τομέα. Βλέπεις, όσο η μητρότητα, ή η άδεια μητρότητας, αντιμετωπίζεται ως «αρνητικό» από κάθε εργοδότη, τότε αυτόματα η προτίμηση γέρνει προς τον υπάλληλο που δεν έχει πιθανότητες να τη ζητήσει. Αν λοιπόν πραγματικά ενδιαφερόμαστε σαν γυναίκες, σαν άντρες, σαν πολίτες μα και σαν εργαζόμενοι να προωθήσουμε μια ουσιαστική διαφάνεια και αξιοκρατία σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα που μας διοικούν, πρέπει πρώτα να μορφωθούμε εμείς και έπειτα τα παιδιά μας. Παράλληλα το πιο βασικό βήμα, είναι η δημιουργία ενός συστήματος που θα βοηθά και θα στηρίζει τη γυναίκα στην προσπάθειά της να ισορροπεί την προσωπική μα και την επαγγελματική της ταυτότητα. Αφού είναι όλα θέμα ισορροπιών γιατί να πρέπει η γυναίκα να διαλέγει μία κατεύθυνση ζωής;
Συντάκτης: Χριστίνα Τρακοσιή
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
