Θα μ’ αγαπάς για πάντα;
Κάποιοι κομπιάζουν μπροστά σε μια τέτοια ερώτηση ενώ για κάποιους άλλους η θετική απάντηση βγαίνει αβίαστα. Κάποιοι κάνουν όνειρα από πολύ νωρίς γι’ αυτό το «για πάντα» μα κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να το ξεστομίσουν. Λένε, πως με τον «σωστό» σύντροφο και κάτω από τις «ιδανικές προϋποθέσεις», το «για πάντα» βγαίνει αβίαστα. Γιατί όμως κάποιους τους φοβίζει ακόμη αυτή η δια βίου δέσμευση, παρ’ όλο που η σχέση με το ταίρι τους μοιάζει ιδανική; Μήπως ο φόβος της δέσμευσης είναι καθαρά προσωπική υπόθεση ή συνδέεται άμεσα με τη σχέση;
Οι περισσότεροι βιώνουν τον φόβο αυτό κυρίως μέσα στα πλαίσια ή την πιθανότητα μιας κοινωνικής σύμβασης που θα ταυτοποιήσει τη σχέση- βλέπε γάμος. Ενώ δηλαδή βρίσκονται ήδη σε μια μακροχρόνια σχέση χωρίς βλέψεις χωρισμού, κάτι τους απωθεί από την ιδέα του γάμου ή της δια βίου δέσμευσης όταν αυτή πρέπει να σταμπαριστεί κοινωνικά.
Πολλές φορές, πάλι, ο φόβος κι η άρνηση κρύβουν πίσω τους τον φόβο για αλλαγή. Ο φόβος δηλαδή ότι σε κάποια φάση μπορεί να μη μας αρέσει το μέλλον μας όπως προδιαγράφεται, μας οδηγεί στον φόβο της δέσμευσης. Εν ολίγοις, φοβόμαστε να αλλάξουμε σήμερα, γιατί ίσως το αύριο να μη μας αρέσει. Ο φόβος αυτός μας αποκλείει αυτόματα από κάθε ευχάριστη καινούργια εμπειρία στη διαδικασία αλλαγής μας. Αξίζει όμως μπρος στον φόβο να κλείνουμε την πόρτα σε καινούργιες εμπειρίες; Κι αν το ρίσκο αυτό γίνει η ωραιότερη απόφαση της ζωής μας;
Σύγχρονες έρευνες κάνουν λόγο για κάποια χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά μας τα οποία επηρεάζουν την προσωπική μας ανάγκη για δέσμευση. Απέδειξαν ότι αν οι γονείς μας ήταν υπερπροστατευτικοί ή έντονα παρεμβατικοί, αυτό μας απωθεί από συντρόφους που ίσως να περιορίζουν ή να απειλούν την ελευθερία μας. Στο ίδιο συμπέρασμα όμως καταλήγουν και για όσους τούς έλειψε η συναισθηματική ζεστασιά στα παιδικά τους χρόνια.
Όσοι αυτονομήθηκαν κι ανεξαρτητοποιήθηκαν από μικρή ηλικία, επιλέγουν συντρόφους το ίδιο αυτόνομους με αυτούς. Άτομα δηλαδή που δε θα περιορίσουν τη δική τους ελευθερία. Και κάπως έτσι, ένας ακόμη φόβος ξεπροβάλλει μέσα στον πυρήνα του φόβου για δέσμευση κι αυτός είναι ο πιθανόν περιορισμός της προσωπικής μας ελευθερίας μπρος στις ανάγκες της σχέσης μας. Άρα, στα μάτια τους, η δια βίου αγάπη κι αφοσίωση απειλεί έμμεσα την ελευθερία τους κι έτσι το για πάντα μοιάζει πάντα μελλοντικό σενάριο.
Παράλληλα, ο φόβος για δέσμευση ίσως να δημιουργήθηκε από κάποιο γεγονός, κάποιο τραύμα ή ίσως κάποια παλιά σχέση. Κάποιο γεγονός που στιγμάτισε ή πόνεσε αποτελεί από μόνο του ορόσημο διαμορφώνοντας έτσι καμιά φορά και ολόκληρη την προσωπικότητα κάποιου. Ή απλά μπορεί να νιώθει κανείς πως δεν ξέρει καλά τον εαυτό του ακόμη. Ίσως θέλει να ζήσει κι άλλες εμπειρίες προτού να είναι έτοιμος να πει αυτό το «για πάντα». Ίσως πάλι βαθιά μέσα μας να νιώθουμε πως η σχέση αυτή θα τελειώσει σύντομα κι έτσι δεν υπάρχει μέλλον.
Οι σκέψεις αυτές, οι παλιές εμπειρίες, τα σημάδια και οι καθαρά προσωπικές μας ανάγκες και στόχοι επηρεάζουν τα μελλοντικά μας θέλω. Παρ’ όλα αυτά όπως κι η ζωή έτσι κι εμείς εξελισσόμαστε. Υπάρχουν σχέσεις που αξίζουν κάθε ρίσκο κι υπάρχουν άνθρωποι που μαζί τους μπορούμε να θάψουμε τους φόβους ή τα σημάδια του παρελθόντος.
Κι αν ακόμη σε ενοχλούν οι ταμπέλες, μην το πεις. Να θυμάσαι ότι το « για πάντα» δε χρειάζεται να αποτυπώνεται με λέξεις. Άλλωστε δεν αποτελεί ούτε συμβόλαιο μα ούτε και πρέπει να αποτελεί τροχοπέδη στις ζωές μας. Ίσως απλώς από μόνοι μας εναποθέτουμε ένα επιπλέον βάρος σε αυτή την υπόσχεση. Η εξέλιξη αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα στον κάθε άνθρωπο, έτσι και το μέλλον και τυχόν αλλαγές που επιθυμεί να κάνει σε αυτό. Δική σου απόφαση παραμένει πάντα αν αξίζουν τα πιστεύω, οι φόβοι ή το παρελθόν σου να ξεπεραστούν μπρος στη σχέση σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Χριστίνα Τρακοσιή
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
