Το απωθημένο που προτιμάς να μείνει έτσι ακριβώς

Για τον καθένα από εμάς ίσως υπήρξε μια στιγμή που η πορεία που διάλεξε η καρδιά δε μας βγήκε. Ο θεός έρωτας δεν πέτυχε το στόχο του κι έτσι ο συγχρονισμός των συναισθημάτων με το πρόσωπο του ενδιαφέροντος, απέτυχε παταγωδώς. Όπως κάθε παράσταση που κλείνει αβίαστα και ανολοκλήρωτα, έτσι κι αυτό, αφήνει το αίσθημα του ανικανοποίητου στο διάβα του.

Και κάπως έτσι μένει ξεκρέμαστη μια καψούρα και εσύ να ανασαλεύεις τις στάχτες μιας φωτιάς που δεν άναψε ποτέ. Κάποιες φορές όμως έρχεται η χρονικά σωστή στιγμή να γίνεις ένα με το αντικείμενο του πόθου σου και από απωθημένο να αλλάξει κατηγορία και να πάρει τη μορφή της σχέσης. Όταν συνειδητοποιήσεις την ανθρώπινη φύση στο απωθημένο σου, έχεις τα κότσια να το ζήσεις αληθινά; Εκεί όπου η φαντασία μας παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα, μήπως σε βρίσκει απογοητευμένο; Ξενέρωμα ή όχι, ο εκθρονισμός του απωθημένου;

Στην κατηγορία του απωθημένου κατατάσσεται οποιοδήποτε καταπιεσμένο βίωμα, συναίσθημα και επιθυμία. Τρέφονται κυρίως από τη σκέψη μας και κατέχουν μόνιμη θέση στο υποσυνείδητό μας. Η παγίδα δημιουργείται αργά, το συναίσθημα συσσωρεύεται, το μυαλό πλάθει σενάρια κι εσύ εύχεσαι να μπορούσες να ζήσεις σε ένα παράλληλο σύμπαν για να δώσεις άλλη τροπή στην ιστορία. Όταν οι άνθρωποι αυτοί ακόμη αποτελούν κομμάτι της ζωής μας τότε το απωθημένο αποκτά βαθύτερες και πιο δυνατές ρίζες και εσύ αναλώνεσαι σε ένα φαύλο κύκλο υποθετικών σεναρίων. Όσο λοιπόν κι αν προσπάθησες να το πνίξεις στο αλκοόλ, να το κάνεις στάχτη μέσα σε σταχτοδοχεία καταλήγεις εν τέλει να συλλαβίζεις το όνομά του σε ένα πρωινό μήνυμα που δεν έστειλες ποτέ.

Κάποιες φορές σε ένα κατά τ’ άλλα υπέροχο γύρισμα της ζωής ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται έτοιμος μπροστά σου ζητώντας σου το όνειρο. Μετά από το πρώτο κύμα σοκ που βιώνεις και βρίζεις την όποια τύχη σου παίζει παιχνίδια, μπαίνεις all in σε ένα παιχνίδι για γερά νεύρα. Όπως κάθε τι που περιμένεις καιρό, ορμάς σε μια σχέση πάθους προσπαθώντας να χωρέσεις κάθε σενάριο που έπλασε το μυαλό σου. Νιώθεις τόσο πλήρης και κατακτημένος από το συναίσθημα που ζεις, που δε βλέπεις τον άνθρωπο που έχεις πλέον δίπλα σου. Μοιάζεις με διψασμένο ναυαγό που προσπαθεί να πνίξει τη δίψα του με λίγες σταγόνες βροχής. Μια δίψα με γεύση ανάγκης.

Μα όταν πέσουν οι μάσκες και δεις το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου αυτού, είναι αρκετά τα συναισθήματά σου, για να μείνεις εκεί; Ή μήπως έχεις εγκλωβιστεί σε μια παράλληλη πραγματικότητα βασισμένη σε κάποιο «αν» και «ίσως»; Και τι πραγματικά πόθησες; Τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα, ή την εικόνα που έντυσες στη φαντασία σου; Ίσως κάπως έτσι γινόμαστε μαριονέτες σε μία κατά τ ’ άλλα δική μας θεατρική παράσταση.

Η ανθρώπινη φύση τείνει να απομυθοποιεί κάθε τι κατακτά, γιατί πλέον δε μας ζορίζει, δε μας πονά. Ο άνθρωπος τρέφεται από τον πόνο του, από το δράμα του, από τους στόχους και τα όνειρα του και μαζί αυτά καθιστούν την κινητήριο δύναμη πίσω από κάθε του προσπάθεια. Άρα το ξενέρωμα έρχεται και σαν φυσική συνέχεια της κατάκτησης κάθε απάτητου χώματος.

Όπως καθετί που κατακτά τη σκέψη σου, το έχεις διογκώσει, το έχεις εξιδανικεύσει, ουσιαστικά το αλλοτρίωσες. Η μίξη του με την πραγματικότητα δημιουργούν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με κύριο από αυτά το ξενέρωμα. Το ξενέρωμα που έρχεται σταδιακά, όταν πλέον θα αφαιρεθεί κάθε στρώση που περιβάλλει τον άνθρωπό σου και θα σε αφήσει να ψάχνεις αυτόν που έμοιαζε στο όνειρό σου. Δεν ερωτεύτηκες τον άνθρωπο, μα την εικόνα του, το κάθε «αν» που θα μπορούσες να ήσουν πλάι του. Κάθε του κακιά συνήθεια σιγά-σιγά απογυμνώνεται μπροστά σου αφήνοντάς σε να ψάχνεσαι για στίγματα ομοιότητας με ό, τι εσύ περίμενες. Είναι κι αυτός ένας άνθρωπος με φόβους, πάθη και παρορμήσεις, μα δε χωράνε στην εικόνα που του έπλασες. Περιμένεις να έχει τα χαρακτηριστικά, τις επιθυμίες και συμπεριφορές ενός χαρακτήρα- δημιούργημα της δικής σου φαντασίας. Και κάπως έτσι με μαθηματική ακρίβεια έχεις φτάσει στην πλήρη απομυθοποίηση του απωθημένου με μια αίσθηση δίψας και πάλι. Αλλιώτικη είναι η δίψα αυτή την φορά, έχει τη γεύση του ανικανοποίητου.

Το μυαλό τοποθέτησε τον άνθρωπο αυτό σε θέση τρόπαιου και δε σε προβλημάτισε ποτέ το τι θα κάνεις εάν κατακτηθεί. Δε χρειάστηκε και να το κάνεις. «Όνειρο θερινής νυκτός» το χαρακτήριζες, και η ιδέα της σχέσης βολεύτηκε πίσω από δανεισμένα σκηνικά ξεχασμένων παραστάσεων. Ξενέρωμα ο εκθρονισμός του απωθημένου, μα συνάμα λυτρωτικό. Πώς να πορευτείς πλάι στο τέλειο; Είναι εκκωφαντική η πτώση αυτή, μα φταις μονάχα εσύ. Ίσως έψαχνες απλά να δέσεις ένα πρόσωπο σε μια φαντασία δημιουργημένη από τις βαθύτερες σκέψεις σου. Δημιούργησες στο μυαλό σου ένα δάσος όταν το μόνο που σου δόθηκε ήταν λίγα κλαδιά. Μα πώς γίνεται από ένα μονάχα δέντρο να του ζητάς να γίνει δάσος; Δε θα γίνει ποτέ. Και εσύ, σε ξένους θα επιρρίπτεις ευθύνες, για ένα παιχνίδι του μυαλού σου.

Μην αφήνεις λοιπόν την πολυπλοκότητα της φύσης να καθορίζει καθεαυτό τις επιλογές σου και μην κρίνεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου αν δεν ανταποκρίνεται πλήρως στη λίστα των δικών σου ζητουμένων. Εάν παραιτηθείς από την προσπάθεια να ζήσεις κάτι αληθινό, μοιάζεις έρμαιο μπρος στις αχαλιναγώγητες προσδοκίες σου και επιλέγεις να ζεις μόνο μέσα από παροξυσμούς συναισθημάτων. Εμείς καθορίζουμε τη δύναμη του απωθημένου στις ζωές μας με βάση το πόσο πολύ αναλωνόμαστε στη σκέψη του. Επίλεξε λοιπόν κάτι που μοιάζει πιο πολύ ανθρώπινο και πραγματικό, παρά το άυλο που παίρνει μορφή μόνο στη φαντασία σου.