Δημιουργώ άρα υπάρχω

Να ‘σαι δημιουργικός.

Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για ‘σένα. Να βρεις κάτι στο οποίο είσαι καλός, να το κυνηγάς και να το αγαπάς. Να δημιουργείς κυρίως γιατί ευχαριστεί εσένα και γιατί σε βοηθά να ξεφεύγεις απ’ την άχρωμη καθημερινότητα, αλλά κι επειδή αυτό που εσύ θα παράγεις, θα ενθουσιάσει, ίσως και να συγκινήσει, κάποιον άλλο.

Όπως εκείνος ο παλιός συμμαθητής, που είχες στο γυμνάσιο, που γέμιζε το θρανίο με στιχάκια και ζωγράφιζε στις σχολικές σας τσάντες, γεμίζοντάς τις με χρώματα και σχέδια. Ή εκείνο το κορίτσι που έφτιαχνε χειροποίητες ευχητήριες κάρτες και δωράκια, όλα γεννημένα με μεράκι απ’ τα χέρια της. Ακόμα κι αν ήταν κάτι πολύ μικρό, είχε άλλη αξία, συμβολική.

Να δημιουργείς. Όπως εκείνος ο νεαρός στην κεντρική πλατεία της πόλης, που, έχοντας για παρέα μόνο μία κιθάρα στα χέρια του, γεμίζει με μουσική τους δρόμους κρατώντας συντροφιά στους περαστικούς. Έτσι, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα, εκεί είναι ανοιχτή η θήκη του, άμα θέλεις ρίξε κάτι μέσα, δε θα σου το ζητήσει ποτέ.

Εκεί, ανάμεσα στον κόσμο, θα εντοπίσεις μια παρέα με νεαρά παιδιά να χορεύουν, πότε όλοι μαζί, πότε ένας-ένας στη μέση ενός ανθρώπινου κύκλου. Είναι το χόμπι τους, ίσως και για κάποιους να ‘ναι το επάγγελμά τους, φτιάχνοντας δικές τους χορογραφίες, κάνοντας τους περαστικούς να τους χαζεύουν.

Πιο κάτω, περπατώντας στον πεζόδρομο, όλο και σε κάποιον πάγκο που είναι στημένος θα κάνεις μια στάση. Ίσως σου τραβήξει την προσοχή η κοπέλα που φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα. Θα τα θαυμάσεις, αφού εσύ δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτα από όλα αυτά, και λογικά κάτι θα αγοράσεις.

Και παραδίπλα, κάτι άλλο θα δεις που θα σου κινήσει το ενδιαφέρον. Έτσι είναι, κερδίζει το μάτι και τις εντυπώσεις οτιδήποτε είναι φτιαγμένο από καθαρά ανθρώπινο χέρι, και σε βάζει σε σκέψεις, πώς ήρθε η ιδέα σε κάποιον να κάνει κάτι τέτοιο, και πόσο χρόνο και κόπο έβαλε για να το φτιάξει. Για να το δημιουργήσει, καλύτερα.

Και μετά την κεντρική πλατεία, το πρώτο σπίτι που θα δεις, πάνω στο στρίψιμο, το θαυμάσεις, γιατί είναι γεμάτο ευωδιαστά λουλούδια. Μια πανδαισία χρωμάτων κι αρωμάτων ανάμεσα στο μουντό γκρίζο μπετόν. Ξέρεις με πόση αγάπη έφτιαξε τον κήπο του αυτός ο κύριος, που βλέπεις να κάθεται κάτω απ’ την πέργολα; Αυτό απολαμβάνει να κάνει στον ελεύθερό του χρόνο.

Λίγα μέτρα πιο κάτω σ’ αφήνει με το στόμα ανοιχτό το μεγάλο πολύχρωμο graffiti, εκεί, στο ψηλότερο κτήριο της γειτονιάς. «Μα πώς στο καλό το κάνουν με τόση λεπτομέρεια και το πετυχαίνουν τόσο καλά εκεί πάνω;» σκέφτεσαι κάθε φορά που το αντικρίζεις. Γιατί εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο. Μπορείς, όμως, να το θαυμάσεις κι αυτό μπορεί να σου μιλήσει, κι ας μην έχει φωνή.

Μα αυτό είναι κι η τέχνη του να δημιουργείς κάτι. Δημιουργία δεν είναι μόνο τα μεγάλα και τρανταχτά παραδείγματα, όπως τα τραγούδια που ακούμε και χορεύουμε, οι ταινίες που παρακολουθούμε και τα μεγάλα κι επιβλητικά κτήρια που βλέπουμε. Σαφώς κι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτά.

Δημιουργία είναι και τα πιο μικρά πράγματα που παρατηρούμε γύρω μας. Είναι και τα ξύλινα και σκαλιστά στο χέρι διακοσμητικά, δίπλα απ’ τα πλεκτά καλαθάκια που κρέμονται στα τουριστικά μαγαζιά, είναι εκείνο το βραχιόλι από κοχύλια που μάζεψες από εκείνη την παραλία που πήγες πέρσι τον Αύγουστο, είναι και το τατουάζ που έχεις χτυπήσει στο πόδι σου, πριν δυο χρόνια.

Όλα γύρω μας είναι δημιουργία. Ακόμα κι η ίδια η φύση δημιουργεί, μέσα από τέσσερις διαφορετικές εποχές. Τα χρώματα που γεμίζουν τον ουρανό την ώρα της δύσης του ήλιου, τα αστέρια που φωτίζουν το σκοτάδι και τα σύννεφα, που αν τα παρατηρήσεις καμιά φορά, με τη φαντασία σου θα δεις να σχεδιάζουν ένα σωρό εικόνες εκεί ψηλά.

Γι’ αυτό σου λέω, να δημιουργείς. Ό,τι μπορείς κι ό,τι σε γεμίζει. Κι ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν πνίγεσαι στη δουλειά και στις υποχρεώσεις, εσύ να ξεκλέβεις λίγο χρόνο μέσα στην καθημερινότητά σου για να δίνεις μορφή στην έμπνευση και να κάνεις αυτό που σε κάνει να χαμογελάς, αυτό που ιδανικά θα γίνει αιτία να χαμογελάσει και κάποιος άλλος.