Κάποτε το «δε φταις εσύ, θέλω να τα βρω με ‘μένα» είναι η αλήθεια

«Θυμάσαι για πότε σου λέω; Για τότε που μου είπες πως δεν πρόκειται να με αφήσεις ποτέ, ο κόσμος να χαλάσει. Γιατί δεν είσαι εδώ; Επειδή δεν έχει χαλάσει ο κόσμος; Μα αφού ο κόσμος είναι ήδη χαλασμένος, εσύ πού πήγες;» Τα τυπικά. «Δε φταις εσύ αλλά εγώ, δεν έχει να κάνει μαζί σου, αλήθεια. Απλώς θέλω να τα βρω λίγο με τον εαυτό μου, χρειάζομαι τον χρόνο και τον εαυτό μου.»

Αυτά σκέφτεσαι κάθε βράδυ που ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι με τη μία του πλευρά στρωμένη και κενή, κι έχοντας το κεφάλι σου στραμμένο στο ταβάνι σχηματίζεις κυκλάκια από καπνό. Εσύ, που μέχρι τώρα δεν κάπνιζες στο δωμάτιο ποτέ για να μη λερώσει τίποτα την ατμόσφαιρά σας, αναρωτιέσαι τι στο καλό έχει φταίξει και βρεθήκατε εδώ.

Έχεις σκεφτεί, όμως, ότι υπάρχει η περίπτωση τα λόγια εκείνα να ‘ταν όλα αληθινά κι όχι ακόμα μια απλή δικαιολογία για να ξεμπερδέψει; Κι αν όντως δεν έχει να κάνει μαζί σου αλλά με εκείνους; Μήπως πραγματικά δε φταις σε κάτι, κι ο λόγος που απομακρυνθήκατε δεν είσαι εσύ, αλλά μια κατάσταση καθαρά και μόνο δική τους; Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα, αν σκεφτείς ότι όλοι μας έχουμε περάσει από παρόμοιες φάσεις, από περιόδους πιεσμένες που δεν ξέραμε τι μας φταίει, γιατί στην ουσία μας φταίγαμε μονάχα εμείς.

Ίσως εκείνος ο άνθρωπος που σου είπε ότι θέλει λίγο χρόνο για να σκεφτεί, να βρει τις ισορροπίες του, να καταλάβει τι θέλει, να απομονωθεί για να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα, να το εννοεί. Δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις κάνει κάτι εσύ λάθος, ούτε πως ξέρει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα κι επιμένει να μη στο λέει για να σε βασανίζει. Μπορεί μέσα του να επικρατεί ένα χάος σκέψεων και συναισθημάτων, να ‘ναι μοιρασμένος ανάμεσα στα «θέλω» και στα «πρέπει» του, και να προσπαθεί να βρει τα πατήματά του ανάμεσα στα σωστά του και τα λάθη του.

Μπορεί τη δεδομένη στιγμή να περνά μια φάση που να απαιτεί αρκετό πολύ χρόνο κι ενέργεια απ’ την καθημερινότητά του, χωρίς να του αφήνει περιθώριο να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Ή ίσως κάτι να συμβαίνει στη ζωή του και να ψάχνει απλά να βρει τους τρόπους να το διαχειριστεί, χωρίς λοιπούς αντιπερισπασμούς κι υποχρεώσεις να τον κρατάνε πίσω. Όλοι έχουμε βρεθεί σε δύσκολες στιγμές που τον μόνο σύμμαχο που θέλαμε κι αντέχαμε κοντά μας ήταν τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κι εσύ σε τι φταις, όμως, για να πληγώνεσαι με τέτοιο τρόπο; Εσύ να προσπαθείς να βοηθήσεις την κατάσταση κάνοντας ό,τι μπορείς κι ο άλλος να σε φρενάρει απότομα, διώχνοντάς σε τελείως απ’ τη ζωή του. Δε φταις. Ούτε και ο άλλος φταίει. Φταίνε οι συνθήκες, οι καταστάσεις, οι συγκυρίες κι η λάθος χρονική στιγμή.

Κι άμα ο άλλος σε εκτιμάει, θα σου πει να φύγεις για το δικό σου καλό. Ίσως γιατί αν μείνεις λίγο ακόμα μαζί του, θα πληγωθείς περισσότερο. Άμα τον εκτιμάς κι εσύ, φύγε! Φύγε, κι άφησέ τον να βρει τον εαυτό του και να φτιάξει τη ζωή του, συνεχίζοντας κι εσύ τη δική σου, και –πού ξέρεις– ίσως σε κάποια στιγμή συναντηθείτε ξανά και να το ζήσετε όλο αυτό, όπως πραγματικά σας αξίζει.

Μπορεί, όμως, να ‘ναι κι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους αγγίζει τίποτα και δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Από εκείνους που δεν αναγνωρίζουν τα λάθη τους και δε μαθαίνουν από αυτά, που ούτε οι άνθρωποι ούτε οι καταστάσεις που περνούν δεν τους αγγίζουν. Δε θα ακούσεις ποτέ μια συγγνώμη απ’ το στόμα τους, δε θα μετανιώσουν για κανένα απ’ όσα έχουν πει ή έχουν κάνει, ακόμη κι αν έσφαλαν, κι η συμπεριφορά τους θα ‘ναι πάντοτε η ίδια, θολή και φυγόπονη.

Να ξέρεις πως σε τέτοιες περιπτώσεις δε φταις εσύ, μονάχα εκείνοι. Και δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο που να μπορείς κάνεις γι’ αυτούς, πάρα μόνο να το αντιληφθείς –όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο– και να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς αυτούς, όσο κι αν η απουσία τους σε πονέσει στην αρχή.

Και στην τελική, ίσως να μη χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα προσωπικά, να μη ρίχνουμε συνεχώς το φταίξιμο σε εμάς. Ίσως να πρέπει, κάποια στιγμή, να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουμε μόνο εμείς κι ότι δε γυρίζουν όλα γύρω από εμάς. Άλλωστε, το ίδιο δεν ισχύει και με εμάς τους ίδιους; Επιλέγουμε τις προτεραιότητές μας. Και το σημαντικό είναι προτεραιότητά μας να ‘ναι ο εαυτός μας. Γιατί αν χάσουμε αυτόν, χάνουμε πολλά περισσότερα από όσα υπολογίζουμε.