Να σου τρελαίνει το μυαλό!

Βραδάκι, γύρω στις 8:30, κλασική συζήτηση για το τι θα φάμε. Ξεκινάς απ’ το «Δεν ξέρω, ό,τι θες εσύ», πας στο «Δεν έχω πρόβλημα, για πες εσύ» και ξανά στο «Ό,τι θες εσύ, δε με πειράζει, εκτός από αυτό». Πολύ πιθανόν η συζήτηση πρόκειται να καταλήξει κάπως έτσι: «Ρε μωρό μου, σ’ αγαπώ, αλλά μου έχεις σπάσει τα νεύρα!»

Πόσες φορές να έχει ειπωθεί αυτή η φράση, άραγε, ανάμεσα στα ζευγάρια; Και κάθε φορά για κάποιον περίεργο λόγο, ακούγεται με έναν τόνο τόσο παράξενα γλυκό κι ωραίο, που δε σε πειράζει καθόλου όταν το ακούς. Το αντίθετο μάλιστα, βάζει αυτόματα ένα μικρό διαβολικό χαμογελάκι στο πρόσωπό σου, κι αυτό γιατί ξέρεις ότι είναι αλήθεια, και το πρώτο μέρος της πρότασης αλλά και το δεύτερο! Άλλωστε, το ότι είμαστε ερωτευμένοι δε σημαίνει ότι παύουμε να ‘μαστε ο εαυτός μας, έτσι;

Μπορούμε να σκεφτούμε άπειρα παραδείγματα από τέτοιες καταστάσεις τις οποίες συναντάμε στην απλή καθημερινότητα με το ταίρι μας. Όπως η παραπάνω, με το από πού θα παραγγείλουμε μέχρι το πού να πάμε μια απογευματινή βόλτα την Κυριακή, ή ποια ταινία να δούμε απόψε το βράδυ, που στην τελική ίσως και να μην τη δούμε καν τη ρημάδα, αφού υπάρχει το ενδεχόμενο να αποκοιμηθούμε στον  καναπέ.

Έτσι δεν είναι ο έρωτας, όμως; «Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα» έλεγε η γιαγιά μου και μάλλον είχε δίκαιο. Εξάλλου, ακόμα κι αν δίπλα σου έχεις τη μεγαλύτερη καψούρα της ζωής σου ή μάλλον ειδικά όταν είναι, ξέρεις ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα σε θυμώσει, θα σε δυσκολέψει και θα σε βγάλει εκτός εαυτού. Όπως το ίδιο θα συμβεί κι απ’ την πλευρά σου, αφού κι εσύ κάποτε θα ξεπεράσεις τις λεπτές γραμμές και θα εκνευρίσεις τον σύντροφό σου.

Όπως και να το κάνουμε, άνθρωποι είμαστε, πλάσματα παρορμητικά, απρόβλεπτα και φυσικά όχι τέλεια. Οπότε και τις ιδιοτροπίες μας έχουμε και λάθη θα κάνουμε, που πρόκειται να εξοργίσουν τον άλλο, και λίγο θα ξεφύγουμε απ’ τα όρια. Άσε που κάποτε προκαλούμε κι εμείς οι ίδιοι την τύχη μας, γιατί βρίσκουμε ευκαιρία να τσαντίζουμε λίγο επίτηδες τον άλλο, βρίσκοντας τη φαγωμάρα μας σαν παιχνίδι.

Βέβαια, όταν λέμε πως παίζουμε, δεν εννοούμε πως τεστάρουμε επίτηδες την υπομονή του, τα νεύρα και τις αντοχές του άλλου, ούτε να προκαλούμε την οργή του εκθέτοντας τον ίδιο ή οποιοδήποτε λεπτό για εκείνον θέμα. Μιλάμε μονάχα για μικρά πειράγματα, γιατί αλλιώς, αν συνειδητά φερόμαστε σαδιστικά και μας αρέσει να ενοχλούμε τον άνθρωπό μας, καλό θα ήταν να το κοιτάξουμε. Οι περιττές εντάσεις δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως σε αυτόν που τις προκαλεί, ενώ μπορεί να πληγώσουν και να στιγματίσουν με διάφορους τρόπους τον άλλο.

Σε φυσιολογικό πλαίσιο, όμως, το ότι κάποιες φορές πλανιέται στον αέρα το αίσθημα της τρέλας, είναι αλλόκοτο μεν ωραίο δε. Ίσως η αίσθηση αυτή που νιώθεις ότι ο άλλος σου έχει πάρει το μυαλό, να ευθύνεται για το γεγονός ότι όσο πάει ερωτεύεσαι και παραπάνω, και τα χάνεις στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί ξαφνικά να φύγει από δίπλα σου.

Είναι κι όλες εκείνες οι μέρες που περιμένεις πότε θα έρθει η ώρα για να βρεθείτε κι η αναμονή μοιάζει ατέλειωτη. Κάθεσαι να κοιτάς το ρολόι σαν χαζό ενώ οι δείκτες του δεν κινούνται, λες και σταμάτησε ο χρόνος επίτηδες, για να σε τσιτώσει παραπάνω. Ή οι στιγμές που περιμένεις ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο και δεν έρχεται, κι εσύ σπας το κεφάλι σου γιατί δε στέλνει, γεμίζοντας το τασάκι στάχτες κι αποτσίγαρα, κάνοντας ένα σωρό σενάρια στο μυαλό σου.

Κι, απ’ την άλλη, είναι κι εκείνες οι ατελείωτες βόλτες αργά το βράδυ κι οι αλλόκοτες συζητήσεις που μόνο οι δύο σας καταλαβαίνετε, είναι τα φιλιά που σκάνε και γεμίζουν πυροτεχνήματα τα μυαλά σας, είναι κι εκείνα τα στιχάκια που ανταλλάσσετε που κάνουν τις πεταλούδες στο στομάχι να ξερνάνε έρωτα. Ακόμα κι αν την προηγούμενη μέρα είχατε σπάσει ο ένας τα νεύρα του άλλου, η σημερινή σας βρίσκει μαζί.

Έτσι δεν είναι ο έρωτας; Σκέψου να ‘ναι και ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου τι έχει να γίνει.
Παράνοια!