Καλοκαίρι, Αθήνα, θερινό σινεμά. Το τελευταίο, κάνει τον συνδυασμό των δύο πρώτων κάπως πιο υποφερτό (δεν είμαι φαν του staycation). Ευτυχώς, φέτος, τα θερινά έχουν μία έκπληξη. Την καινούρια ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη «Νυχτερινός Εκφωνητής». Αφού έχω μάθει πως παίζεται στο συνοικιακό θερινό, κοντά στη γειτονιά μου, Παρασκευή βραδάκι μ’ ένα μπιράκι στο χέρι κάθομαι σε μια καρέκλα του μικρού θερινού και είμαι έτοιμη για την προβολή. Ως φανατική των «Φθηνών Τσιγάρων» του Ρ. Χαραλαμπίδη, νιώθω μια βεβαιότητα ότι θα γίνει μία από τις αγαπημένες μου.
Τα φώτα σβήνουν και η ταινία αρχίζει.
Ο πρωταγωνιστής (Ρένος Χαραλαμπίδης), ραδιοφωνικός παραγωγός μιας νυχτερινής εκπομπής τα τελευταία 30 χρόνια, περνά το βράδυ των πεντηκοστών του γενεθλίων, μόνος μέσα στο στούντιο. Αυτή η εκπομπή όμως, έχει κάτι το διαφορετικό. Αποφασισμένος να βρει τον νεανικό του έρωτα, μια μπαλαρίνα της Λυρικής την εποχή που εκείνος υπηρετούσε στην Προεδρική φρουρά, παίζει τις κασέτες του τηλεφωνητή του με τα μηνύματα της αγαπημένης του, με την ελπίδα να τη βρει. Να βρεθούν σ’ εκείνο το ραντεβού που του είχε υποσχεθεί πως «θα συναντηθούμε ξανά όταν θα έχεις γίνεις 50 και θα έχεις ωριμάσει». Παίζει όλες τις κασέτες σαν ένα λεύκωμα της ιστορίας τους. Η πρώτη γνωριμία, η πρώτη συνάντηση, ο μεγάλος έρωτας, οι καβγάδες, ο χωρισμός.
Ακροάτρια σε αυτή την εκπομπή, μία γυναίκα, που τρέχει στον μεταμεσονύχτιο ημιμαραθώνιο της Αθήνας, με ακουστικά στα αυτιά. Φόντο σε αυτό το σκηνικό, η πανέμορφη νυχτερινή πόλη. Κανείς άλλος δεν έχει δείξει πόσο όμορφη, ερωτική και γαλήνια είναι η Αθήνα τη νύχτα, όσο ο Ρένος Χαραλαμπίδης. Μουσικό χαλί της ιστορίας υπέροχες τζαζ μελωδίες, παιγμένες δια χειρός «Νυχτερινού Εκφωνητή».
Οι ώρες περνούν, ώσπου στις 12 τα μεσάνυχτα ο πρωταγωνιστής αφήνει για πάντα πίσω του τη νεότητα. Τα πενήντα του είναι εδώ. Δέχεται τηλεφωνήματα από ακροατές, παλιούς γνωστούς, αλλά όχι από την μπαλαρίνα του. Τηρώντας την υπόσχεση που έχει δώσει στους ακροατές του, συνεχίζει να παίζει τις κασέτες του τηλεφωνητή μέχρι να εμφανιστεί εκείνη. Κατά τις 6 το πρωί, ενώ στην Αθήνα έχει αρχίζει να χαράζει και η εκπομπή του φτάνει στο τέλος του, η γυναίκα με τα ακουστικά, που άκουσε όλη την εκπομπή του, του τηλεφωνεί…
Ο Νίκος των Φθηνών Τσιγάρων, μεγάλωσε κι έγινε ένας πενηντάρης Νυχτερινός Εκφωνητής. Πιστός στην πεποίθηση ότι «η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι», θεωρεί «ότι δεν πέρασε ο καιρός, ήρθε ο καιρός». Μοιραία, όταν περνούν τα χρόνια κάνεις τον απολογισμό σου, μετράς τα λάθη και τα σωστά σου. Αναζητάς αυτά που από βλακεία έχασες τα προηγούμενα χρόνια. Άλλωστε «ωριμότητα, σημαίνει να παίξεις το ίδιο έργο χωρίς λάθη» όπως μας λέει ο νυχτερινός εκφωνητής.
Αν έχετε δει την ταινία και διανύετε την τέταρτη δεκαετία σας, άντε και την πέμπτη, σίγουρα θα σκεφτήκατε να ξεσκονίσετε παλιά σημειωματάρια κι αναμνήσεις. Πόσους ανθρώπους αφήσατε από χαζομάρα, σε πόσους δε δώσατε την ευκαιρία, πόσο αδικήσατε τον εαυτό σας τα προηγούμενα χρόνια. Τις στιγμές μας πρέπει να τις ζούμε, στην ώρα τους. Να μη μας αφήνουν απωθημένα που θα ξεσκονίζουμε δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια μετά. Γιατί ίσως να είναι κι αργά, τότε. Όπως μας προτρέπει και η μπαλαρίνα «Ζήσε». Με όποιο κόστος.
Οι ομοιότητες ανάμεσα στις αγαπημένες ταινίες του Ρένου, είναι αρκετές. Υποσυνείδητα τις συνδέεις. Τα τηλέφωνα κάθε είδους (καρτοτηλέφωνο στα «Φθηνά τσιγάρα», θυροτηλέφωνο στον «Νυχτερινό Εκφωνητή»), η Αθηναϊκή νύχτα, τα ΜΜΜ (λεωφορείο στα «Φθηνά Τσιγάρα», σταθμός μετρό Ακρόπολη στον «Νυχτερινό Εκφωνητή»). Ακόμα κι αυτή η γλυκιά νοσταλγία που σου αφήνουν στο τέλος, είναι σχεδόν ίδια. Σου μένει αυτή η βεβαιότητα, ότι σίγουρα η ζωή ξέρει κι ότι πάντα έρχεται ο καιρός που όλα μπαίνουν στη θέση τους.
Αν τύχει κι έχετε ξεμείνει στην πόλη, να βρείτε ένα θερινό που παίζει την ταινία. Και να τη δείτε. Και μετά να πάτε μία βόλτα από την πύλη Αδριανού και στο Σύνταγμα.
Να έχετε έναν υπέροχο ξένοιαστο Αύγουστο.
Συντάκτης: Μελίνα Βλασταρά
