Ακούγοντας τη λέξη «αναπηρία» το μυαλό μας πηγαίνει σε αμαξίδια, ελλειπτικά άκρα κι οτιδήποτε άλλο είναι προφανές και το διαπιστώνουμε με την πρώτη ματιά στον άλλον. Πολλοί άνθρωποι όμως, πάσχουν από χρόνιες παθήσεις που δε γίνονται ορατές αν δεν γνωρίζεις τα άτομα αυτά προσωπικά. Είναι ασθένειες που δεν έχουν εμφανή σημάδια ώστε να προδώσουν την κατάστασή τους. Τότε συνειδητοποίησα πως κάποιες αναπηρίες μπορεί να μη φαίνονται, αλλά υπάρχουν. Είναι οι γνωστές ως αόρατες ή κρυφές αναπηρίες.
Όταν όμως η αναπηρία δεν είναι ευδιάκριτη, είναι σαφές ότι υπάρχει δυσκολία στο να αναγνωριστεί, εφόσον δεν υπάρχουν εμφανή στοιχεία που να το δείχνουν κι αυτό μας κάνει πολλές φορές δύσπιστους κι άδικους απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί είμαστε όντα που κρίνουμε μόνο από αυτά που βλέπουμε. Έτσι, βγάζουμε μόνοι μας το πόρισμα για το τι μπορούν και το τι δεν μπορούν οι άλλοι να κάνουν ανάλογα με το πώς εμάς μας φαίνονται οπτικά.
Βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε τεμπέλη το συμφοιτητή μας, ο οποίος δεν μπορεί με ευκολία να οργανωθεί και να ολοκληρώσει μια εργασία, μη γνωρίζοντας ότι πάσχει από γνωστικές διαταραχές. Σχολιάζουμε αρνητικά τον συνάδελφό μας που λείπει συχνά από τη δουλεία ή έρχεται καθυστερημένα, μη γνωρίζοντας το λόγο που τον κάνει να μην έχει ενέργεια να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι.
Οι άνθρωποι όμως αυτοί που ζούνε με μια χρόνια πάθηση που δε φαίνεται είναι κάτι παραπάνω από ήρωες. Δε ζητούν τον οίκτο κανενός, έχουν συμβιβαστεί με την ασθένειά τους και δε ζουν ως άρρωστοι. Έχουν μάθει να είναι ελεύθεροι κι αυτόνομοι και να απολαμβάνουν την κάθε μέρα. Παρά τις δυσκολίες που μπορεί καθημερινά να αντιμετωπίζουν έχουν καταλάβει το νόημα της ζωής, έμαθαν να την εκτιμούν και δεν παραιτούνται, αλλά αντίθετα βγαίνουν πιο δυνατοί από αυτή τη κατάσταση που βιώνουν.
Είναι άνθρωποι που ζουν για το σήμερα και σημασία γι’ αυτούς έχει μόνο αυτό. Το αύριο το θεωρούν απρόβλεπτο κι άγνωστο και το χθες αποτελεί παρελθόν. Προσπαθούν να πετύχουν τους στόχους τους κι ακόμα κι αν αστοχήσουν καμιά φορά, έμαθαν να μην τα παρατάνε εύκολα και να μην απελπίζονται.
Στην προσπάθειά τους να απομακρύνουν κάθε αρνητική σκέψη έχουν μετατραπεί στους πιο αισιόδοξους ανθρώπους. Οι καλές κι οι κακές μέρες έχουν πλέον ενταχθεί στην πραγματικότητα της ζωής τους. Είναι λογικό ότι θα υπάρχουν άσχημες μέρες που αισθάνονται εξαντλημένοι τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Ακόμα όμως κι αυτές τις δύσκολες ώρες έχουν μάθει να τις διαχειρίζονται και να αποβάλλουν τυχόν απαισιόδοξες και καταθλιπτικές σκέψεις, κάνοντας πράγματα που τους ευχαριστούν. Έχουν εντάξει το γέλιο στην καθημερινότητά τους, γιατί έμαθαν να ξεπερνάνε με αυτό καθετί δυσάρεστο.
Μια χρόνια πάσχουσα είπε «Το να είσαι άρρωστος, δεν είναι καθόλου εύκολο. Προσωπικά όμως δε θα άλλαζα τίποτα στη ζωή μου. Οι ασθένειές μου, μου έχουν δώσει καταπληκτικές ευκαιρίες». Μόνο από αυτό καταλαβαίνει κανείς πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι.
Αν λοιπόν γνωρίσουμε έναν τέτοιο ήρωα δε θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως άρρωστο, αλλά ως έναν υγιή άνθρωπο που έχει τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή, έχει αισθήματα, ικανότητες και δεξιότητες. Δεν έχει ανάγκη τη λύπησή μας ούτε τη βοήθειά μας εφόσον δε μας τη ζητήσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι κατανόηση και χαμόγελα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Maria
