Είναι κάτι άνθρωποι που δεν ξέρεις πώς να τους αποκαλέσεις, ποιος χαρακτηρισμός τους ταιριάζει καλύτερα. Από άλλους θα ακούσεις να τους αποκαλούν μαλάκες, από άλλους εγωιστές και κομπλεξικούς, ενώ από άλλους θα αποκαλούνται πλεονέκτες και λίγοι. Και όλα αυτά μαζί δεν ξέρω αν είναι αρκετά για να προσδιορίσουν την υποτιθέμενη προσωπικότητά τους.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα μπουν στη ζωή σου και δε θα σε αφήσουν να ηρεμήσεις. Όχι, γιατί δεν ξέρουν απαραίτητα τι θέλουν, αλλά επειδή τα θέλουν όλα δικά τους.
Αυτοί που όσες προσπάθειες κι αν έκανες να είσαι μαζί τους, να δεσμευτείς και να χτίσεις κάτι καλό, σε έκαναν να δεθείς, σου χάρισαν απλόχερα στιγμές κι έφυγαν πετώντας σου στα μούτρα τη χιλιοειπωμένη ατάκα «δεν μπορούμε να είμαστε μαζί».
Ξεχνάνε όμως να διευκρινίσουν το μεγάλο «αλλά» που ολοκληρώνει αυτή τη φράση. Κι όταν εσύ είσαι πλέον καλά και συνεχίζεις με κάποιον άλλον τη ζωή σου, όταν έχεις πάψει πλέον να ασχολείσαι μαζί τους, γυρνάνε για να σου την τελειώσουν ή να σε αποτελειώσουν.
«Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί αλλά δε θέλω να είσαι και αλλού». Άνθρωποι από τη φύση τους κτητικοί κι εγωιστές, σε θέλουν για την πάρτη τους και μόνο, εσύ να τρέχεις από πίσω τους κι αυτοί να σφυρίζουν αδιάφορα. Δε θέλουν να σε έχουν σώμα και ψυχή, θέλουν απλά να είσαι εκεί να τους επιβεβαιώνεις. Να επιβεβαιώνεις την ύπαρξή τους και να ενισχύεις την ανασφάλειά τους.
Σε θέλουν κατ’ αποκλειστικότητα ενώ δεν είστε μαζί. Θέλουν να τους δίνεις όλη την προσοχή σου, να είσαι εκεί γι’ αυτούς ακόμα κι αν αυτοί σε απορρίπτουν. Και μόλις λείψεις εσύ και τους δώσεις ένα άκυρο μεγαλύτερο από το «εγώ» τους, θα επιστρέψουν σαν βρεγμένες γάτες να σου ζητήσουν τα ρέστα, θα κολλήσεις ξανά και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν –την πολυπόθητη επιβεβαίωσή τους δηλαδή–, θα φύγουν πάλι.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να φτιάξεις σενάρια με το κεφαλάκι σου πως επέστρεψε επειδή σε είδε με άλλον και ζήλεψε. Πως δεν αντέχει να σε αγγίζει άλλος. Όχι, επέστρεψε για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, να κερδίσει ξανά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Είναι κτητικός και ποτέ δε θα επιστρέψει μόνιμα. Απλά θέλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου κι ας έχει στη δική του απαρτία από κομπάρσους.
Κάθε φορά που θα σε βλέπει να πατάς στα πόδια σου, που θα χάνει το θαυμασμό σου και θα σε βλέπει να τον δίνεις αλλού, θα έρχεται για να πάρει πίσω τα κεκτημένα.
Αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να τους βγάζει κανείς απ’ τη ζωή του εξαρχής. Ποτέ δε θα είναι ικανοί να σου δώσουν πράγματα γιατί δεν τους νοιάζει τίποτα παρά μόνο ο εαυτός τους. Η ανασφάλειά τους είναι που τους γεμίζει κτητικότητα.
Δεν μπορείς όμως, ρε άνθρωπε, να με διώχνεις και να μη δέχεσαι ότι φεύγω. Μάθε να χάνεις αυτό που πετάς. Ό,τι δεν μπορείς να χαρείς εσύ, αργά ή γρήγορα θα το εκτιμήσει και θα το χαρεί άλλος.
Γι’ αυτό χαλάρωσε λίγο με τις παράλογες απαιτήσεις σου κι άρχισε να θαυμάζεις ό,τι μελλοντικά σου έρθει, γιατί αυτό που εσύ στο παρελθόν δεν ήθελες να κρατήσεις κοντά σου, τώρα το χαίρεται κάποιος άλλος και με το παραπάνω.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρία Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Maria
