Κάθε φορά που τρώμε του σκασμού λέμε πως είναι η τελευταία

Είναι αυτοί που από Δευτέρα θα κόψουν το τσιγάρο, το ποτό και τα ξενύχτια, από Δευτέρα θα ξεκινήσουν το διάβασμα, από Δευτέρα θα εκπληρώσουν όλες τις υποχρεώσεις τους και θα κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Είμαστε κι εμείς που από Δευτέρα και κάθε Δευτέρα ξεκινάμε δίαιτα, άντε, μπορεί και Τετάρτη, γιατί είμαστε και πνεύματα αντιλογίας.

Όπως και να έχει η δίαιτα από Δευτέρα είναι μια κινητή εορτή για μας τους καλοφαγάδες που ξέρουμε να εκτιμάμε τις απολαύσεις της ζωής. Γιατί για τους περισσότερους το φαγητό είναι απόλαυση και πάει και με όλα. Χαρά έχουμε; «Ας φάμε μια πίτσα μωρέ!». Απογοήτευση έχουμε; Θα έρθει ο κολλητός τρέχοντας στο σπίτι με ένα κουτί πάστες να μας παρηγορήσει.

Κάθε φορά  τρώμε του σκασμού – κι όχι, δεν εννοώ ότι πλακωνόμαστε στις μπάμιες και στα φασολάκια. Εννοείται πως προτιμάμε αποκλειστικά και μόνο τις εκλεκτές γεύσεις, σαν αυτές που προέρχονται απ’ το σουβλατζίδικο της γειτονιάς ας πούμε. Αφού λοιπόν φάμε τον άμπακο παίρνουμε εκείνο το υφάκι, που είναι γεμάτο αποφασιστικότητα και λέμε όλο σιγουριά για τον εαυτό μας ότι δε θα το ξανακάνουμε. Γιατί είναι και γνωστό σε όλους πλέον, ότι οι μεγαλύτερες αποφάσεις λαμβάνονται πάντα με γεμάτο στομάχι. Φυσικά αυτό ισχύει απλά μέχρι την επόμενη φορά κι η υπόσχεση θα τηρηθεί για το επόμενο τριήμερο.

Μετά το ξεκοίλιασμα, λοιπόν, δίνουμε τη μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας ότι δε θα ξαναγίνει. Ποτέ δεν προσδιορίζουμε, όμως, το μέχρι πότε δε θα ξαναγίνει. Έτσι ξεκινάμε την πρώτη μέρα γεμάτοι ενέργεια απ’ τα χθεσινά μας κατορθώματα, αποφεύγοντας σχεδόν τα πάντα και κάπως έτσι καταλήγουμε να είμαστε γεμάτοι ικανοποίηση και περηφάνια για τον εαυτό μας και για την καλή αρχή που κάναμε και με ένα ελαφρύ γουργούρισμα στην κοιλίτσα κοιμόμαστε.

Η δεύτερη μέρα είναι λίγο πιο δύσκολη, η πείνα ενισχύεται, κατεβάζεις τρία λίτρα νερό για να μην παρασυρθείς και καταλήγεις στο κρεβάτι, ναι μεν φουσκωμένος απ’ το υδραγωγείο που κατέβασες, αλλά και με την αίσθηση της λιμοκτονίας ανυποχώρητη.

Την τρίτη μέρα, εκεί που κατάφερες με χίλιους δυο τρόπους να πάρεις το μυαλό σου απ’ το φαγητό, εκεί που άλλαζες κανάλι σε κάθε διαφήμιση από fast food, χτυπάει το τηλέφωνο απ’ το παρεάκι που σε περιμένει στο γνωστό ταβερνάκι. Ε, είναι τώρα σωστό να ρίχνεις άκυρος στα φιλαράκια σου; Δεν είναι. Και κάπως έτσι σε βρίσκει το βράδυ πάλι με ποτό και φαί να δίνεις τις ίδιες υποσχέσεις, ο ίδιος Γολγοθάς.

Κάπως έτσι λοιπόν οι δίαιτες κι οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη απ’ τις φράσεις που ξεκινούν «από αύριο», «από Δευτέρα». Κι εσύ ξέρεις πολύ καλά ότι η τελευταία φορά δεν είναι ποτέ τελευταία.

Το πιο συνηθισμένο ψέμα που θα ακούσετε από κάποιον που ξέρει να εκτιμάει το φαγητό είναι ότι δε θα ξαναπέσει με τα μούτρα. Βεβαίως και θα ξαναπέσει, αλλά όχι το επόμενο δίωρο. Να υπολογίζετε κανένα 48ωρο. Τόσο θα κάνει να ξεπεράσει τις τύψεις του για το προχθεσινό σαβούριασμα. Αλλά, επειδή το σεξ και το φαγητό είναι οι μεγαλύτερες απολαύσεις κι επειδή, σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε. Φάτε.