Η μοίρα πολλές φορές μας παίζει άσχημα παιχνίδια, τα οποία ούτε μπορούμε να φανταστούμε, αλλά ούτε μπορούμε να ελέγξουμε. Ένα περίεργο πράγμα, που σε κάνει να καταλήγεις με ανθρώπους που παλιά θεωρούσες αδύνατο ότι εσύ θα μπορέσεις ποτέ να ασχοληθείς μ’ αυτούς. Κι όμως, όσο εσύ λες όχι, τόσο η μοίρα φωνάζει ναι.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους βλέπεις και κάνεις στροφή, έχουν πάνω τους κάτι που σε απωθεί. Τους βλέπεις από μακριά και φαίνεται ότι είναι λάθος για ‘σένα. Σου τη δίνει αυτό το τουπέ που έχουν, το μπλαζέ το ύφος, η δηθενιά τους που γεμίζει το χώρο με γελοιότητα μέσα σε δευτερόλεπτα. Με λίγα λόγια, σου τη δίνουν όλα πάνω τους και τους απαξιώνεις.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, όμως, σε κατάφερε. Ο ίδιος άνθρωπος που απαξίωνες σ’ έκανε να «κολλήσεις». Αυτός που έβλεπες και σ’ έκανε να τον απωθείς, τώρα σε τρελαίνει και μ’ έναν δικό του τρόπο σε κάνει να τον ποθείς και μάλιστα πολύ. Λίγο που έχεις μανία με τα λάθη, λίγο που ακολουθείς την κλισέ φράση «τα ετερώνυμα έλκονται», ο τύπος σ’ έριξε και μαγκιά του θα μου πεις. Μόνο που τώρα κόπηκε η δική σου μαγκιά.
Πλέον αναθεωρείς. Το τουπέ του σου την δίνει, αλλά το γουστάρεις κιόλας. Βλέπεις έπεσες στην παγίδα, είδες το λάθος κι αντί εσύ ν’ απομακρυνθείς, έτρεξες προς τα πάνω του. Ίσως φταίει ο τρόπος που σε διεκδίκησε, εκείνο το πείσμα μέχρι να σε «ρίξει» και να σε κατακτήσει. Ήξερες ότι είναι μια απ’ τα ίδια κι όσο αρρωστημένο κι αν ακούγεται αυτό, αυτό ακριβώς είναι που σε σαγήνευσε, σε τρέλανε, σε γοήτευσε και τελικά λύγισες κι έγινες δικιά του.
Οι άνθρωποι είμαστε τόσο επιρρεπείς στα λάθη. Μα πιο συγκεκριμένα στους λάθος ανθρώπους. Λες και μας εξιτάρουν. Παρόλο που τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα, κάτι σε τραβάει πάνω τους. Κι ας ξέρεις ότι η κατάληξη δε θα ‘ναι καλή. Κι ας ξέρεις ότι στο τέλος εσύ θα πληγωθείς και θα καταλήξεις μεθυσμένη στο κρεβάτι σου να κλαις. Πάλι θα πας και θα του τη δώσεις την πολυπόθητη ευκαιρία. Τα ρισκάρεις όλα κι ας ήξερες από την αρχή πως δεν αξίζει. Λατρεύεις αυτό που από μακριά φωνάζει ότι είναι απαγορευμένο.
Όταν ο άλλος σου πλάσαρε το μπλαζέ του υφάκι, μαζί με τον τίτλο του «γυναικά» και την αυτοπεποίθηση που φτάνει στα ύψη, εσύ καταλάβαινες, αλλά σκεφτόσουν «θα τον καταφέρω». Νόμιζες ότι θα τον άλλαζες και θα τον έφερνες στα μέτρα σου. Να όμως που τελικά σε κατάφερε αυτός, σ’ έφερε στα δικά του μέτρα και σταθμά, πήρε αυτό που ήθελε και στην περίπτωση του ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Στην δική σου όμως περίπτωση, η ζημιά θα ‘ναι μεγάλη και θα κοστίσει πολύ. Εσύ, βλέπεις, έκανες σχέδια, αλλά δεν υπολόγισες καλά και τώρα μένεις να κοιτάς το λάθος σου.
Για να μην πληρώσεις ακριβά τη φθορά του εαυτού σου, μην τον αφήνεις να σκορπίζεται. Και μην τον βάζεις να παίξει σ’ ένα παιχνίδι, όταν οι αξίες του δεν τον αφήνουν να συμφωνεί με τους κανόνες του αντιπάλου. Πριν τον αφήσεις να πέσει κι άλλο, σήκω και τρέξε μακριά απ’ τα λίγα που δε σου ταιριάζουν και από τους δήθεν άντρες που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν τα πάντα. Την ώρα που το τίποτα είναι η αντωνυμία που τους ταιριάζει.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Maria
