Ένα τραγούδι κρύβει μεγάλη δύναμη. Εσύ ίσως να μην μπορείς να σπάσεις τη σιωπή, ένα τραγούδι όμως μπορεί να το καταφέρει για σένα. Έχει την ικανότητα να εκφράζει τα συναισθήματά σου, να ερμηνεύει τις καταστάσεις που περνάς, να πει όσα εσύ δε βρήκες το θάρρος να βγεις και να φωνάξεις σ’ αυτόν που σ’ έκανε να νιώθεις και να βιώνεις ταυτόχρονα τον κάθε στίχο.
Κάθε τραγούδι είναι και μια ιστορία. Οι ερωτευμένοι βρίσκουν σε κάθε τραγούδι τη δική τους ιστορία, κάθε στίχος αποτελεί και μια στιγμή τους μέσα στη σχέση.
Ξέρεις, εκεί που εσύ μπορεί να ‘σαι στην τελική ευθεία για να ξεπεράσεις κάποιον, ένα γαμημένο τραγούδι που θ’ ακούσεις εκεί που δεν το περιμένεις καν, σε μια άσχετη στιγμή, σ’ ένα μπαρ, στο αυτοκίνητο, στα hands free σου την ώρα που τρέχεις στο διάδρομο του γυμναστηρίου, μπορεί να σου κάνει μεγάλη ζημιά, να σου καταστρέψει την όλη προσπάθεια να ξεφύγεις απ’ τις στιγμές που σε κυνηγούν.
Μπορεί με τόση ευκολία, μέσα σε διάρκεια τριών λεπτών, να σου ματώσει ξανά τις πληγές που με τόσο κόπο κατάφερες να επουλώσεις ή τουλάχιστον αυτές που προσπάθησες να τυλίξεις με τη γάζα της απαγορευμένης μνήμης, μήπως και ξεχάσεις χωρίς να τις σκέφτεσαι.
Είναι σαν να ‘χει κάποιος ένα λεπίδι και με το ζόρι να σου ξύνει ξανά και ξανά τις πληγές, να σου υπενθυμίζει ότι ακόμα υπάρχουν, ότι όλα είναι και θα είναι εκεί, πως τίποτα δεν ξεχνιέται και κάπως έτσι, αυτές να βαθαίνουν ακόμη πιο πολύ κι εσύ να τις κοιτάς αποχαυνωμένος, μην μπορώντας ν’ αντιδράσεις, αφού ο πόνος πλέον έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς σου και τον συνήθισες.
Άτιμο πράγμα η μουσική. Τα ίδια τραγούδια που μπορούν να σ’ αποθεώσουν, που μαζί μ’ αυτά έχεις πιάσει τον εαυτό σου να διασκεδάζει, να χορεύει, να γελάει μαζί με τον άνθρωπό του, αυτά τα ίδια τραγούδια είναι εκείνα που μπορεί μετά να σε ρίξουν στα πατώματα μ’ ένα μπουκάλι ουίσκι αγκαλιά, γιατί θα σου υπενθυμίζουν αυτές ακριβώς τις στιγμές που έφυγαν μαζί μ’ εκείνον τον άνθρωπο και δε θα ξανάρθουν.
Ο καθένας μας έχει ζήσει έναν έρωτα, έχοντας δει τον εαυτό του να ξεπερνάει τα όριά του και να χάνει τη λογική του μπροστά στο απόλυτο. Όλοι μας αντιδρούσαμε σε κάθε τραγούδι, σαν να ‘χε γραφτεί για μας.
Είναι περίεργος ο τρόπος που τα λόγια ενός κομματιού μπορούν να σου ζωντανέψουν τις μνήμες σου, να συνοδεύσουν ακριβώς τη χαρά σου ή τον πόνο σου, λες και κάποιος έχει περιγράψει στο στιχουργό την ιστορία σου κι αυτός εμπνεύστηκε να γράψει για σένα.
Κάθε φορά που θ’ ακούς το «Τα μάτια μου, στα μάτια σου» του Κότσιρα, θα σκέφτεσαι τις στιγμές που κάνατε έρωτα, τα μάτια που σε κοιτούσαν την ώρα του πάθους, τα κορμιά σας που αντάμωναν και χωρίζονταν πάλι. Όταν παίζει το «Για να σ’ εκδικηθώ» του Μητροπάνου, πάντα, μα πάντα, θα σου ‘ρχονται οι μέρες του χωρισμού, οι σκηνές στο δωμάτιό σου που το ‘βαζες στη διαπασών και τ’ ατέλειωτα τσιγάρα που συνόδευαν το κομμάτι.
Άλλα τραγούδια συνόδευαν τις διακοπές σας, άλλα τις βραδιές στο σπίτι που περνούσατε παρέα, άλλα τους τσακωμούς. Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο κάθε τραγούδι συνόδευε τη σχέση σου στην κάθε στιγμή της.
Τελικά όλα τα τραγούδια γράφτηκαν για μας, όλοι οι στίχοι είμαστε εμείς, οι ιστορίες μας, τα λάθη μας και τα σωστά μας, η απουσία μας κι η παρουσία μας στις ζωές άλλων, το καλό και το κακό που τους προκαλέσαμε.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Maria
