Την αξία του internet την καταλαβαίνει κανείς περισσότερο όταν φεύγει μακριά ή όταν αντίστοιχα χάνει δικούς του ανθρώπους, τους οποίους, για κάποιο λόγο, δεν μπορεί να τους έχει κοντά του. Τότε διαπιστώνει ο καθένας πόσο σημαντικό είναι πλέον τo διαδίκτυο, καθώς μηδενίζει τις αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και μπορεί να μας φέρει σε στενή επαφή με τους αγαπημένους μας.
Πόσο όμορφο είναι, όταν μπορείς να δίνεις χαρά σ’ έναν άνθρωπο που είναι τόσο μακριά, χωρίς να κάνεις ουσιαστικά τίποτα. Μόνο μ’ ένα μήνυμα, ένα βίντεο, μια φωτογραφία, μπορείς να κάνεις τον άλλον να χαμογελάσει κι ας σας χωρίζουν χιλιόμετρα, πόλεις και χώρες. Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να σκέφτεται πόσες φορές χαμογέλασες ή κατάφερες να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει μπροστά σε μια οθόνη;
Εκείνα τα βράδια, που μόλις είχε βγει από μια σχέση ο κολλητός σου, η ξαδέρφη σου, ο αδερφός και καθόσασταν μ’ ένα ποτήρι κρασί, ο καθένας μπροστά απ’ τον υπολογιστή του κι αναλύατε με κάθε λεπτομέρεια τις αιτίες του χωρισμού, τι μπορεί να πήγε λάθος, το πώς θ’ αντιδράσει και το πώς θα το ξεπεράσει. Ξημεροβραδιαζόσασταν μπροστά σε μια οθόνη. Κλάματα, νεύρα, απογοήτευση και τελικά καταλήγατε πάντα να το κλείνετε ξημερώματα, με γέλια και χαρές, καθώς βρεθήκατε να συζητάτε εν τέλει για τις βλακείες που κάνατε παλιά μαζί και δε σας ένοιαζε τίποτα.
Ή σ’ εκείνα τα τραπέζια Χριστούγεννα και Πάσχα που μαζευόσασταν όλη η οικογένεια μαζί, γιαγιάδες, παππούδες, θείοι, θείες, όμως πάντα κάποιος έλειπε στο εξωτερικό. Είχες παρατηρήσει τα χαμόγελα του παππού και της γιαγιάς που ‘φταναν μέχρι τ’ αυτιά, όταν έβλεπαν τον μικρό τους εγγονό στο skype ή όταν τους έδειχνες τα βίντεο που σου ‘χε στείλει απ’ τη σχολική γιορτή που πήρε μέρος; Με τι καμάρι τον κοιτούσαν, σαν να ‘ταν κι αυτοί εκεί.
Όπως και τότε που ‘ρθε η ώρα να φοιτήσεις. Εσύ, οι φίλοι σου κι η σχέση σου έπρεπε διασκορπιστείτε σε διαφορετικές πόλεις. Αποθανατίζατε τους εαυτούς σας κάθε μέρα και στέλνατε φωτογραφίες και βίντεο, για να δείξετε πώς τα περνάτε, αναλύατε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια κι ήταν λες και τα ζούσατε όλα μαζί.
Όταν είχες τις μαύρες σου, όταν βαριόσουν, το έτερόν σου ήμισυ σου ‘στελνε φωτογραφίες με γκριμάτσες, αστεία βίντεο, ερωτικά μηνύματα κι αμέσως έπαιρνες τα πάνω σου. Καθόσασταν ώρες κάνοντας βίντεο κλήση, πίνατε μαζί καφέ, διαβάζατε, τρώγατε κι ως δια μαγείας ξεχνούσατε τη λύπη που σας προκαλούσε η απόσταση, γιατί νιώθατε ο ένας τον άλλον εκεί.
Σ’ όλα αυτά το διαδίκτυο, λοιπόν, ήταν εκεί. Ήταν η αιτία να βλέπεις τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπάς ή και να τους τα δημιουργείς. Μπορεί η επαφή να μην είναι άμεση, να μην μπορείς ν’ αγγίξεις τον άλλον, να του κάνεις μια αγκαλιά, όμως μπορείς έστω κι οπτικά μόνο να ‘ρθεις κοντά του, να ζήσεις στιγμές μαζί του, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας.
Ζώντας λοιπόν τέτοιες καταστάσεις, συνειδητοποιεί κανείς πόσο εύκολα μπορούν να μηδενιστούν τα χιλιόμετρα στις σχέσεις από απόσταση. Το διαδίκτυο μας βοηθάει να μείνουμε κοντά σ’ αυτούς που αγαπάμε και να διατηρήσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους, ανεξάρτητα απ’ τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν.
Είναι τόσο άσχημο να νιώθει κανείς ότι δεν μπορεί να βοηθήσει κάποιον ψυχολογικά, επειδή βρίσκεται μακριά και δεν έχει τη δυνατότητα να πάει απ’ το σπίτι του και να του δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του κι ότι θα είναι εκεί γι’ αυτόν ό,τι κι αν συμβεί και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τον παρηγορήσει πίσω από ένα ακουστικό.
Αυτήν την απογοήτευση ήρθε ν’ αναιρέσει το internet, προσφέροντας τόσες δυνατότητες και μέσα, για να μπορούμε να δώσουμε χαρά στον άνθρωπό μας και να ‘μαστε κοντά του στ’ άσχημα και τα όμορφα, μοιράζοντας χαμόγελα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Maria
