Θες να παρατηρήσεις το παράξενο αυτό πλάσμα που λέγεται άνθρωπος; Θες ν’ αναλύσεις τις συμπεριφορές, τα κουσούρια και τις παραξενιές του; Δε χρειάζεται να πας μακριά. Απλώς μπες στο κοντινότερο λεωφορείο. Αν ταξιδεύεις και για πάνω από δύο ώρες, ακόμη καλύτερα.
Θα δεις την τσεμπεροφορεμένη γιαγιά. Συνήθως, με ακόμη μια γιαγιά δίπλα της. Κάθονται μπροστά-μπροστά γιατί «ζαλίζομαι με τις στροφές παιδάκι μου». Στην αρχή θα παραπονιούνται για το πόσο ατσούμπαλα οδηγεί ο οδηγός. Σε πέντε λεπτά θα το έχουν ξεχάσει. Θυμήθηκαν τη γειτόνισσα τη Μέλπω βλέπεις, που ακόμα δεν έχει παντρέψει την κόρη της κι όπου να’ ναι τριανταρίζει. Μα είναι πράγματα αυτά; Δεν έχει σημασία που η κοπέλα έχει δύο μεταπτυχιακά και όπου να’ ναι τελειώνει και το διδακτορικό. Είναι ώρα της να παντρευτεί και οι αγαπημένες μας γιαγιάδες θα το αναλύσουν το θέμα, μέχρι να συμφωνήσουν πως στην εποχή τους οι άντρες ήταν κύριοι και οι γυναίκες ταπεινά χαμομηλάκια. Ενώ τώρα; Θεός φυλάξει!
Εκεί που λες πως «πάει γλίτωσα από τη μουρμούρα», τσουπ ακούγεται ο Παντελίδης. Το κινητό της διπλανής, τι άλλο; Θ’ αρχίσει να μιλάει με όση δύναμη της επιτρέπει ο λάρυγγάς της κι εσύ θα παρακαλάς να βρισκόσουν στο σπιτάκι σου παρέα με το πιο βαρύ heavy metal που υπάρχει, για να μην την ακούς να «νιαουρίζει» με το γκόμενο. Ναι, πάλι ξέχασες τ’ ακουστικά στο σπίτι. Λυπάμαι.
Mην ανησυχείς όμως. Θα φροντίσουν για τη διασκέδασή σου, οι φοιτητές της γαλαρίας. Σέλφι θες; Χάχανα θες; Σπρωξίματα θες; Όλα τα έχει ο μπαξές. Πέρα από το πρώτο κατσούφιασμα και το «δεν μπορούν να βγάλουν λίγο το σκασμό;» που λες από μέσα σου τα πρώτα δύο, πέντε, εντάξει, είκοσι λεπτά, μετά ο οργανισμός συνηθίζει. Κρατιέσαι να μη γελάσεις με τα καλαμπούρια τους και σε πάρουν χαμπάρι. «Τρελός εθεάθη να γελάει μόνος του σε λεωφορείο με προορισμό την Πάτρα». Το βλέπεις από τώρα τον τίτλο στην αυριανή εφημερίδα. Παραδέξου το, όμως. Τους ζηλεύεις και λίγο. «Τα φοιτητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα», θα έπρεπε να λέει το γνωστό άσμα.
Κάπως έτσι περνούν οι ώρες, οι μήνες, τα χρόνια και η θέση δίπλα σου αδειάζει και ξαναγεμίζει. Ώσπου κάθεται σιμά σου ο τυπάς. Ξέρεις ποιος τυπάς. Αυτός γύρω στα 50 που έχει όρεξη για κουβέντα, την ίδια στιγμή που εσύ το παίζεις Σέρλοκ Χόλμς κι αυτοσυγκεντρώνεσαι για να λύσεις την επόμενή σου υπόθεση. Ο τυπάς όμως δεν τα ξέρει όλα αυτά. Σε βλέπει έτσι ήσυχο και λέει « Με ποιον θ’ αναλύσω το οικονομικό πρόβλημα της χώρας σήμερα;». Μπίνγκο! Μ’ εσένα! Τυχερούλη, ετοιμάσου να κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου για τις επόμενες δύο ώρες. Πρόσεξε μόνο, μη σου μείνει κουσούρι και καταντήσεις σαν τα διακοσμητικά σκυλάκια που είχαμε στ’ αυτοκίνητα στα 90s.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στην ανάλυση για το τρίτο μνημόνιο και τη γνώμη του τυπά για τον Τσίπρα, αρχίζεις να ζηλεύεις τους πιο ήσυχους συνεπιβάτες σου. Το μελαχρινό αγόρι που διαβάζει με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά, τις δύο κοπέλες που συζητούν για τη σχολή, τον κύριο που κοιμάται με το κεφάλι γερμένο στο παράθυρο. Ειδικά αυτόν, πόσο τον ζηλεύεις! Κλείνεις για λίγο τα μάτια, μα ο τυπάς συνεχίζει να μιλάει, λες κι έχει φάει γλιστρίδα. Μωρέ, μήπως να δοκιμάσεις να του πιάσεις κανονική κουβέντα; Πού ξέρεις; Ίσως σταματήσει να μιλάει για λίγο και κάνετε τελικά μια συζήτηση της προκοπής.
Τελικά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι διαφορετικές προσωπικότητες, είναι που κάνουν τη διαδρομή ν’ αξίζει. Ιστορίες καθημερινές που επιβεβαιώνουν πόσο διαφορετικοί μα και πόσο ίδιοι είμαστε κατά βάθος. Ε, κι αν κάτι δεν το καταλαβαίνεις, κι αν κάτι σε ενοχλεί, κάτσε και σκέψου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κοίτα να δεις που μια βόλτα με το λεωφορείο μπορεί ν’ απαντήσει στα υπαρξιακά σου ερωτήματα! Ποιος Σωκράτης και ποιος Πλάτωνας; Εσύ είσαι ο επόμενος φιλόσοφος!
Eπιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
