Είμαστε τα παιδιά που εκεί, γύρω στα εννιά μας, κάποιος μας έδωσε δώρο ένα βιβλίο. Φίλος; Συγγενής; Ο Άγιος Βασίλης; Δεν έχει σημασία. Από εκείνη τη στιγμή, η παιδική μας ηλικία πήρε άλλη τροπή. Μαγική τροπή.
«Ο Χάρι Πότερ κι η Φιλοσοφική λίθος». Ανάθεμα κι αν είχαμε καταλάβει τότε τι στο καλό ήταν αυτή η λίθος και γιατί ήταν και φιλοσοφική. Περίεργες λέξεις, ξόρκια με ονόματα εξωτικά κι εμείς να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι απ’ το βιβλίο. Ήταν η περιέργεια της παιδικής μας ηλικίας ή η λαχτάρα για το άγνωστο; Ίσως και τα δύο μαζί. Ίσως πάλι, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, να έκανε πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Άλλωστε, το δυσκολότερο κοινό είναι τα παιδιά κι αυτή κατάφερε να το κερδίσει με τη μια.
Είμαστε τα παιδιά που περιμέναμε κάθε καινούριο βιβλίο με περισσότερο ενθουσιασμό κι απ’ το κουδούνι του σχολείου για διάλειμμα. Δε μας καταλάβαιναν όλοι. Δεν ήταν και πολύ must εκείνη την εποχή να διαβάζεις. Δε μας ένοιαζε όμως. Είχαμε για κολλητούς τον Χάρι, τον Ρον, την Ερμιόνη. Ταυτιζόμασταν με τον Νέβιλ κι αγαπούσαμε με πάθος τον Χάγκριντ. Και μεγαλώναμε, όλο μεγαλώναμε. Κι οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες μεγάλωναν μαζί μας.
«Ο Χάρι Πότερ κι ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» μας βρήκε στο γυμνάσιο. Κλάψαμε πολύ με αυτό το βιβλίο κι αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο τον Χάρι. Η σχέση του με το νονό του πέρασε από σαράντα, πενήντα, εξήντα κύματα, όμως τα κατάφεραν. Έσωσαν ο ένας τον άλλον. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάπου εκεί, αρχίσαμε ν’ αναρωτιόμαστε «Χμμ, μήπως τελικά ο Ρον κι η Ερμιόνη θα ήταν ωραίο ζευγάρι;». Το μεγαλύτερο ship στην ιστορία του shipping είχε μόλις ανοίξει πανιά.
Τα επόμενα βιβλία έγιναν πιο σκοτεινά. Οι ήρωές μας μεγάλωναν και τα διλήμματά τους μεγάλωναν κι αυτά. Όπως και τα δικά μας. Ίσως γι’ αυτό δεθήκαμε τόσο πολύ μαζί τους. Τα βάσανά τους ήταν και δικά μας κι όχι απαραίτητα μεταφορικά. Αγχωνόταν ο Χάρι κι ο Ρον για τα Κ.Δ.Μ ( Κοινά Διπλώματα Μαγείας ); Αγχωνόμασταν κι εμείς για τις εξετάσεις του σχολείου. Και για τους βαθμούς. Και για τις πανελλήνιες. Και γενικά για τα πάντα στη ζωή μας.
Η φωνή της Ερμιόνης μας προσγείωνε στην πραγματικότητα. «Κάτσε να διαβάσεις, βρε στραβάδι!» ήταν σαν να την ακούγαμε να μας φωνάζει. Την αγαπούσαμε μωρέ την Ερμιόνη. Την αγαπούσαμε γιατί ήταν απ’ τα πρώτα κορίτσια nerds της λογοτεχνίας κι όσο να ‘ναι αυτό αποτυπώνεται μέσα σου.
Κάπου εκεί στο λύκειο, βγήκαν και τα τελευταία βιβλία. Το τέλος τους ταυτίστηκε με την ενηλικίωσή μας. Έτσι έπρεπε να γίνει. Ήταν το τέλος που μας έκανε ν’ αναθεωρήσουμε για τους χαρακτήρες που μισούσαμε μέχρι τότε. Ήταν το τέλος που μας έκανε ν’ αγαπήσουμε τον Σνέιπ κι ακόμα περισσότερο τον Ντάμπλντορ. Ήταν το τέλος που μας έκανε να λυπηθούμε τον Μαλφόι και να συγχωρήσουμε την προδοσία. Ήταν το τέλος, μαζί με την ενηλικίωσή μας, που μας έμαθε πως τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Η αλήθεια κρύβεται στο γκρι.
Η αγάπη νίκησε στο τέλος. Όπως έπρεπε να συμβεί, όπως συμβαίνει πάντα και στη ζωή. Απλώς πήρε καιρό. Μια ολόκληρη ζωή για τα παιδικά μας μάτια. Μάθαμε να κάνουμε υπομονή. Τώρα ξέρουμε πως κάποτε θα έχουμε κι εμείς το ευτυχισμένο μας τέλος. Ίσως όχι σήμερα, μα κάποια μέρα σίγουρα.
«Για πόσο ακόμα θα συνεχίζεις να πωρώνεσαι με τον Χάρι Πότερ;» μας ρωτούν φίλοι και συγγενείς. Μία είναι η σωστή απάντηση και τη δίνει ο Σνέιπ στην πιο συγκινητική σκηνή του τελευταίου βιβλίου. «Για πάντα».
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
