Διστάζουμε να βγούμε από το σπίτι γιατί νιώθουμε πως τα μαλλιά μας είναι χάλια. Κρυφοκοιτάμε γύρω μας, μήπως κάποιος μας κοιτάζει παράξενα. Έχουμε σταματήσει να ζούμε αυθόρμητα επειδή φοβόμαστε τους άλλους. Τους αγνώστους. Αυτούς που θα συναντήσουμε τυχαία και νομίζουμε πως δεν έχουν άλλη δουλειά από το να μας κρίνουν.
Διαλαλούμε περίτρανα πως έχουμε τρομερή αυτοπεποίθηση, κι όμως, σχεδόν ό,τι κι αν κάνουμε, από τον τρόπο που μιλάμε έως τον τρόπο που ντυνόμαστε, εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων. Άραγε θα μας σχολιάσουν; Θα μας θαυμάσουν ή θα μας κράξουν; Δεν το ξέρουμε, το υποπτευόμαστε. Κυρίως γιατί κι εμείς το κάνουμε κατά καιρούς και μετά νιώθουμε τύψεις. Ή και όχι.
Δεν έχουμε μάθει τον εαυτό μας κι είναι λογικό από τη μια. Άλλωστε, μαθαίνει ποτέ κανείς πραγματικά τον εαυτό του; Όταν δεν ξέρεις ποιος είσαι, εύκολα παίρνεις την ταμπέλα που σου έχουν επιβάλλει και την κολλάς πάνω σου. «Είμαι φυτό, είμαι γεροντοκόρη, είμαι άχρηστος». Ταμπελάκια – καρφιά στην αυτοεκτίμησή μας από ανθρώπους που δεν ξέρουν την ψυχή μας. Στο χέρι μας είναι αν θα τα αφήσουμε να μας επηρεάσουν ή αν θα τα πετάξουμε στον κάδο των αχρήστων. Οι ταμπέλες είναι για τα αντικείμενα, όχι για τους ανθρώπους. Ένας χαρακτηρισμός δε μας καθορίζει, ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον που δε μας έχει ζήσει.
Αγνώστους βέβαια, δε συναντάς μόνο στην πραγματική ζωή. Οι άγνωστοι του internet είναι οι πιο αδίστακτοι κριτές πίσω από τη μάσκα της ανωνυμίας. Όταν η συμβουλή που θα σου δώσουν ξεπεράσει τα όρια του ευγενικού, όταν αρχίσουν να κρίνουν εσένα και τη ζωή σου από μια συζήτηση σ’ ένα chat, τότε απομακρύνσου. Θ’ αφήσεις έναν τύπο με ψευδώνυμο «MANARI94» να σου ρίξει την αυτοπεποίθηση; Τρόλαρέ τον και σπάσε πλάκα μαζί του. Μόνο γι’ αυτό είναι χρήσιμος. Βέβαια, κάποιες φορές άγνωστοι μας δίνουν τις καλύτερες συμβουλές. Ίσως γιατί βρίσκονται τελείως έξω από την κατάστασή μας και βλέπουν τα πράγματα αντικειμενικά. Άλλο όμως η γνώμη ενός ανθρώπου κι άλλο το bullying. Πολύ λεπτά τα όρια και πολλές φορές δεν τα ξεχωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι.
Όλα έχουν να κάνουν με την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητές μας. Φοβόμαστε την αποτυχία, δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε αυτά που θα μας κάνουν ευτυχισμένους κι έτσι προσαρμοζόμαστε στις προσδοκίες των άλλων. Τρέμουμε μην κάνουμε λάθος και καταλάβουν οι άλλοι πόσο αδύναμοι είμαστε. Μα γεννηθήκαμε για να είμαστε αδύναμοι. Γεννηθήκαμε άνθρωποι, όχι τρανσφόρμερς. Οι αποτυχίες μας είναι μαθήματα. Μας πηγαίνουν μπροστά, μας ωριμάζουν. Ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικές κι από τις επιτυχίες. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, το πρόβλημα είναι δικό του, όχι δικό μας.
Κλείσε τ’ αυτιά στις φωνές που σε κατηγορούν επειδή πέφτεις στα πατώματα. Επειδή δεν είσαι τέλειος. Όταν σηκωθείς ξανά, οι ίδιες φωνές θα σου λένε πόσο σε θαυμάζουν. Άκρη δε βγάζεις. Αξίζει να εξαρτάται η αυτοεκτίμησή σου από ανθρώπους που προσπαθούν να ξεσπάσουν πάνω σου για χίλιους δυο λόγους; Ναι, αυτό κάνουν. Προβάλλουν τ’ απωθημένα τους και τις επιθυμίες τους πάνω σου κι εσύ κάθεσαι και χαλιέσαι.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να κρίνεις κι εσύ κάποιον άλλον, κάποιον που δεν ξέρεις τόσο καλά, κάτσε και σκέψου: «Πώς θα ένιωθα εγώ; Τον ξέρω αρκετά καλά για να τον κατηγορώ έτσι;». Ενσυναίσθηση λέγεται και καλό θα ήταν να την κάνουμε κομμάτι της ζωής μας.
Έτσι κι αλλιώς, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δικιά του αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον άλλον πώς πρέπει να νιώθει ή να συμπεριφέρεται. Αγάπησε τον εαυτό σου κι αυτοσαρκάσου. Όταν αποδεχτείς τις αδυναμίες σου, κανείς δε θα μπορέσει να τις χρησιμοποιήσει εναντίον σου.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
