Ανεκπλήρωτος έρωτας. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Κάνεις βουτιά στο βαζάκι της μερέντας, απελπίζεσαι, ζητάς να γυρίσει ξανά και ξανά. Κι ας μην ήταν ποτέ εκεί. Χιλιάδες τραγούδια έχουν γραφτεί γι’ αυτόν και θα συνεχίσουν να γράφονται, εκτός κι αν αποφασίσουμε πως τέλος πια με τους ανθρώπους κι αρχίσουμε να ερωτευόμαστε σοκολατόπιτες.
Υπάρχουν πολλά είδη ανεκπλήρωτου έρωτα. Ο έρωτας που έμεινε για πάντα ένα απωθημένο, ο έρωτας που άλλα σου έδινε κι άλλα φανταζόσουν και ο έρωτας που τον έζησες για λίγο. Όσο χρειαζόταν για να του δώσεις υπερφυσικές διαστάσεις.
Είναι ένας βολικός έρωτας. Ζει στη φαντασία και γι’ αυτό είναι ακριβώς όπως τον ονειρεύεται κανείς. Δεν έχει σημασία γιατί έμεινε ανεκπλήρωτος. Σημασία έχει ότι έμεινε. Και δε θα έπρεπε. Ο έρωτας δεν είναι κάτι δεδομένο. Φθείρεται, παίρνει άλλες διαστάσεις από τις αναμενόμενες, και ναι, πολλές φορές δεν έχει καν ανταπόκριση. Το ανεκπλήρωτο τον κρατάει ζωντανό, όταν θα έπρεπε να έχει ήδη πεθάνει.
Ωστόσο, υπάρχει λόγος που τόσοι και τόσοι καταφεύγουν να ζουν μέσα τους κάτι που δεν υπάρχει πια. Η λαχτάρα για το παραμύθι, το τέλειο και το άφθαρτο. Ο έρωτας που ζει μόνο μέσα στο μυαλό, είναι ένας έρωτας χωρίς προσδοκίες. Είναι τέλειος γιατί εμείς τον πλάσαμε έτσι. Δε ζητάει τίποτα, μόνο (νομίζουμε πως) δίνει. Δε γκρινιάζει, δεν τη λέει, δεν παίρνει όλο το σεντόνι για πάρτη του και το κυριότερο, δεν αγχώνει. Mε τους ρυθμούς της σημερινής κοινωνίας, η απουσία του άγχους έστω κι από ένα κομμάτι της καθημερινότητας, είναι μεγάλο πράγμα. Έρωτας χωρίς ημερομηνία λήξης μέχρι να το αποφασίσουμε εμείς. Φαντάζει ιδανικό, πράγματι.
Μπορεί όμως, ν’ αντικαταστήσει την επαφή σώμα με σώμα; Την αγκαλιά; Τα γέλια; Τους τσακωμούς και τα «συγγνώμη» του πραγματικού έρωτα; Όλα αυτά υπάρχουν. Απλώς όχι στο μυαλό. Υπάρχουν εκεί έξω. Με κάποιο άλλο άτομο που περιμένει να μας γνωρίσει. Ή μας έχει ήδη γνωρίσει. Πολλές φορές είμαστε τυφλοί μπροστά στο αυτονόητο. Το ανεκπλήρωτο όμως μας τραβάει τόσο, που φοβόμαστε να δούμε το πραγματικό.
Σε κανένα δεν αξίζει να ζει κάτι τόσο δυνατό μόνο μέσα στο κεφάλι του. Κι ας φοβάται την εγκατάλειψη και τη μοναξιά που φέρνει το τέλος μιας κανονικής σχέσης. Όλα τελικά, έχουν να κάνουν με το φόβο της μοναξιάς. Η μοναξιά είναι εδώ για να μας μάθει τον εαυτό μας. Εμείς όμως, το θέλουμε αυτό; Αντέχουμε να μείνουμε μόνοι μαζί του; Χωρίς κανένα απωθημένο στο κεφάλι μας, μόνο εμείς και ο εαυτός μας. Η απάντηση είναι όχι. Αν ήμασταν έτοιμοι δε θα κάναμε σενάρια, δε θα στηριζόμασταν πάνω σε κάτι που δεν υπάρχει πια.
Είναι και λίγο εγωιστικό. Εγωιστικό, μα ανθρώπινο. Θέλουμε να μας αγαπούν, αυτό δεν είναι κακό. Μόνο που δε γίνεται όλοι να μας αγαπούν ακριβώς με τον τρόπο που ζητάμε, έτσι δεν είναι; Ο κάθε άνθρωπος δείχνει διαφορετικά την αγάπη του. Άλλος με φιλιά, άλλος με αγκαλιές, άλλος με λόγια κι άλλος με πράξεις. Ή και με όλα τα παραπάνω. Καμιά αγάπη δεν είναι λιγότερη από κάποια άλλη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ερωτική αγάπη. Μπορεί να φαντάζει ανεκπλήρωτη σ’ αυτή τη μορφή, μπορεί να πονάει η απουσία της, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Απλώς έχει άλλη μορφή. Συνήθως, τη μορφή της φιλικής αγάπης. Διαφορετική, μα ίδια σε πλούτο συναισθημάτων. Δεν είναι εύκολο να το δούμε έτσι. Κάποιες φορές δεν πρέπει κιόλας.
Είναι πολύ λεπτά τα όρια ανάμεσα στο πότε πρέπει ν’ απομακρυνθούμε τελείως από μια κατάσταση και στο πότε πρέπει να τη δούμε μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Όταν βλέπουμε ότι μας δίνουν ψεύτικες ελπίδες απλώς για να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους, τότε δεν έχει νόημα να μένουμε στάσιμοι. Όσο και να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή, αυτή δε θα έρθει. Ο έρωτας όταν είναι αληθινός δε γνωρίζει από timing.
Τελικά, μόνο αν κάτσουμε να σκεφτούμε το λόγο που μας τραβάει ένας τέτοιος έρωτας, τότε μόνο θα τον ξεπεράσουμε. Μήπως φαντάζει τόσο υπέροχος, ακριβώς επειδή είναι ανεκπλήρωτος;
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Κωνσταντουδάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
