Ήταν έξι χρονών όταν οι γονείς της αποφάσισαν να χωρίσουν. Κι όπως κάθε μεγάλη αλλαγή για ένα παιδί φέρνει εν αιθρία συναισθήματα και ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν με τις μεγαλίστικες δικαιολογίες των ενηλίκων. Σε ένα παιδί γκρεμίζεις κόσμο, πρότυπα και το βάζεις σε μια νέα πραγματικότητα που είναι υποχρεωμένο να δεχτεί. Γιατί έτσι αποφάσισαν οι μεγάλοι.
Αυτή η νέα πραγματικότητα είχε πολλά νέα δεδομένα για την ίδια. Ένα εξ αυτών ήταν το καινούργιο ξεκίνημα της ζωής του πατέρα της με μια άλλη γυναίκα. Και όχι οποιανδήποτε γυναίκα. Παντρεύτηκε μια γυναίκα γνωστή φίλη της οικογένειας. Το κορίτσι των έξι χρόνων μεγαλώνοντας τους επισκεπτόταν κάθε χρόνο στις γιορτές.
Μέσα σ’ αυτό το μικρό διάστημα της επίσκεψής της έχει θολές αναμνήσεις από ένα αγόρι. Τον ανιψιό της μητριάς της και θεωρητικά τον ξάδερφό της. Τον θεωρούσε πάντα ιδιαίτερο άνθρωπο, περίεργο, απόμακρο, πολύ κλειστό χαρακτήρα. Όπως εκείνους τους τύπους που έχουν μια φυσική ευφυΐα. Πήγαινε στο καλύτερο σχολείο της πόλης κι αργότερα στο καλύτερο πανεπιστήμιο. Πάντα με τους καλύτερους βαθμούς και με παγκόσμιες διακρίσεις. Γνώστης δύο ξένων γλωσσών από τα δώδεκά του. Ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε να μαθαίνει. Διάβαζε με τις ώρες και κλεινόταν στο δικό του κόσμο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργεί ένα τείχος. Απροσπέλαστο τείχος για κάθε νέο πρόσωπο που του συστηνόταν.
Τα χρόνια περνούσαν και οι σχέσεις τους με το κορίτσι ήταν πάντα οι ίδια τυπικές. Εκείνη δεν έμπαινε καν στο κόπο να τον γνωρίσει καλύτερα γιατί φοβόταν πως ήταν αδύνατο να βρουν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Πίστευε πως αν έλεγε κάτι, εκείνος θα το εκλάμβανε ως ανοησία και θα ρεζιλευόταν. Μεγάλωσε πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ μιας γυναίκας και ενός άντρα. Είναι απλά ένας μύθος. Κι αν πίστευε αυτό το μύθο θα είχε την ίδια κατάληξη με τη μητέρα της.
Έτος 2014. Μια ακόμη γιορτή με την οικογένεια του πατέρα. Άρχισε να παρατηρεί κάποιο ενδιαφέρον από εκείνον. Της πρότεινε να βγει με την παρέα του κι έτσι έγινε. Χόρεψαν, πέρασαν όμορφα και ζήτησε τον αριθμό της. Τη μέρα της αναχώρησής της πήγε με τον πατέρα της να την αποχαιρετήσει με μια αγκαλιά υποσχέσεις. Όταν μιλούν τα σώματα με τη γλώσσα των ερωτευμένων, φανερώνουν όσα δεδομένα για καιρό κρύβονταν καλά. Και τελικά ήταν τόσα πολλά που έβαλαν τις βάσεις μιας υπέροχης σχέσης.
Kρυφά από όλους. Παρά τις προσπάθειες των δικών του να μάθουν αν τρέχει κάτι με εκείνη για να το σταματήσουν. Και με σωρό δυσκολίες λόγω απόστασης. Διακόσια χιλιόμετρα τα περπατάς εύκολα για να φτάσεις εκεί που αγαπάς. Και δώδεκα χιλιάδες χιλιόμετρα για πέντε τουλάχιστον χρόνια θα προσθέσουν πολύ μεγαλύτερη δυσκολία στο να συναντιούνται. Σε λίγες εβδομάδες εκείνος επιστρέφει. Από την συζήτηση που έκαναν θα είναι και η τελευταία τους συνάντηση ως ζευγάρι. Θα είναι η αρχή του τέλους;
Πόσο ειρωνικό μοιάζει να σχεδιάζουν την τελευταία συνάντηση δυο άνθρωποι που έχουν ανταλλάξει το «σ’ αγαπώ» πρώτη φορά στη ζωή τους; Που της έμαθε τι σημαίνει αυτή η λέξη, που της μιλούσε για συγκατοίκηση; Που ανοίχτηκε ο ένας στον άλλο;
Εκείνη θα ήταν ο μοναδικός λόγος γι’ αυτόν να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να του ζητήσει να μείνει πίσω. Θα ήταν άδικο κι εγωιστικό να του πει να μείνει όταν είναι ένα μυαλό που έχει να δώσει πολλά και να καταξιωθεί. Αυτό είναι το αντίτιμο όταν αγαπάς αληθινά. Να μη γίνεσαι εγωιστής και να σε νοιάζει περισσότερο ο άλλος παρά ο εαυτός σου.
Θα υπάρξει τέλος όμως; Ποια μοίρα ορίζει το τέλος όταν τα συναισθήματα δεν τελειώνουν παρά μόνο οι συγκυρίες δείχνουν το δρόμο προς την έξοδο; Δεν είναι μια σχέση που τελείωσε και δε θα ξαναειδωθούν ποτέ.
Έτσι συνήθως τελειώνουν οι σχέσεις. Μες την απουσία του άλλου, συμβιβάζεσαι. Δέχεσαι το τέλος είτε σου αρέσει, είτε όχι. Σκίζεις αναμνήσεις και κάποτε σου γίνεται τρόπος ζωής η απόσταση. Μα αυτοί θα βλέπονται τουλάχιστο μια φορά κάθε χρόνο. Κρυφά θα ανταλλάζουν βλέμματα, σιγανά θα λένε για όσα ακόμα χρωστάνε ο ένας στον άλλον, διακριτικά από τους άλλους θα απαντούν στις μοίρας τα καμώματα που τους χώρισε. Κι αν τύχει και αγγίξει ασυναίσθητα ο ένας στον άλλο θα απομακρύνονται αυθόρμητα για να μη ξεθάψουν συναισθήματα. Για το καλό τους θα κρύβονται.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
